Under The Moonlight

Ο πιο όμορφος μήνας

Την υπόλοιπη μέρα μου την πέρασα με τα αδέλφια μου. Η μητέρα μου μας φώναξε όλους για να κάνουμε οικογενειακή βραδιά. Όταν το είπα στον Τζέικ, μου εξήγησε ότι θα πήγαινε μια βόλτα στην πόλη, με προσοχή φυσικά, για να τη γνωρίσει, να πάρει και τον αέρα του.

Ήθελα σαν τρελή να τον γνωρίσω στους φίλους μου, αλλά ήξερα ότι αυτό θα έφερνε ανεπιθύμητες ερωτήσεις και την προσοχή του κόσμου. Άσε που όλες μου οι συμμαθήτριες ήταν πολύ ξεπεταγμένες, για να το θέσω ήπια, και φοβόμουν να μην του την έπεφτε καμία και έμενε χωρίς μάτια και μαλλιά. Γιατί, ναι, θα ζήλευα αν ο Τζέικ τριγύριζε με άλλα κορίτσια.

Πολλοί θα με χαρακτήριζαν μαζοχιστική, κολλημένη, απελπισμένη, αξιολύπητη, επειδή συγχώρησα έναν άνθρωπο που ήξερα ελάχιστα. Που δεν ήταν άξιος εμπιστοσύνης.

Και θα είχαν όλοι τους δίκιο, γιατί αυτό ήταν το πιο ανόητο, απερίσκεπτο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να κάνει. Όμως θα μπορούσε κανείς να πει ότι στάθηκα τυχερή. Ο Τζέικ δεν με πρόδωσε. Δεν με ξεγέλασε.

Συνέχισε να μένει στο δωμάτιό μου, χωρίς να τον καταλάβει κανείς από την οικογένειά μου. Με βοηθούσε στη μελέτη και στον ελεύθερο χρόνο μας απλώς μιλούσαμε.

Εκείνος δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του, αλλά επέμενε να μάθει τα πάντα για μένα: από το αγαπημένο μου χρώμα μέχρι την πολιτική μου ιδεολογία. Με έβαζε να μιλάω με τις ώρες, να του διηγούμαι την ιστορία της ζωής μου κι εκείνος καθόταν και με άκουγε, με το βλέμμα του γεμάτο ενδιαφέρον.

Τελικά ήξερε να παίζει κιθάρα. Κάναμε ακόμη και ντουέτο μερικές φορές, όταν πηγαίναμε στα κρυφά στην αίθουσα μουσικής του σχολείου μου. Με έπεισε ακόμη και να τραγουδήσω!

Βγαίναμε συνέχεια μαζί. Τη μια φορά πηγαίναμε για καφέ, την άλλη τον έσερνα στο λούνα παρκ, την επόμενη τον έσερνα στον ζωολογικό κήπο. Πήγαμε στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας, εκδρομή στη θάλασσα, περίπατο στο δάσος και σε ένα σωρό άλλα μέρη. Ένας Θεός ξέρει πόσες φορές φάγαμε μαζί. Κάθε φορά που βγαίναμε για φαγητό γελούσαμε τόσο πολύ, που οι άνθρωποι στα διπλανά τραπέζια μας στραβοκοιτούσαν συνέχεια!

Τελικά δεν μου μίλησε ποτέ για τις περίεργες ικανότητες που διέθετε, σαν να μην συνέβη ποτέ. Εγώ, που ήξερα καλά ότι αυτές οι ιδιότητες θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν σε βρικόλακα, δεν έθιξα ξανά το θέμα, αν και δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω να περάσει έτσι. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι έβλεπα υπερβολικά πολλές ταινίες φαντασίας, αλλά κάθε μέρα σιγουρευόμουν όλο και περισσότερο πως ήταν βρικόλακας.

Μαζί του περνούσα τόσο όμορφα, που ο μήνας μας μαζί πέρασε σαν τρεχούμενο νερό. Δεν ήθελα να τον χάσω, αν και ήξερα ότι δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα.

Ήταν ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ, αλλά είχα αρχίσει να τον ερωτεύομαι άσχημα. Με τρέλαινε το μυστήριο που τον περιέκλειε, η κάθε του ματιά έκρυβε και ένα μυστικό που ήθελα σαν τρελή να ανακαλύψω. Ήταν τόσο γλυκός, τόσο προστατευτικός μαζί μου, που πολλές φορές με έφερνε σε αμηχανία.

Η κάθε κοπέλα θα ήθελε ένα αγόρι σαν εκείνον.
____________________________

Γεια...
Τι κάνετε;...

Ναι, το ξέρω ότι έχω να δώσω σημεία ζωής πάνω από μήνα και πολλοί θα σκέφτηκαν ότι παράτησα την ιστορία. Ε, λοιπόν, είμαι αδικαιολόγητη!😢😢😔😔

Αλλά δεν είχα καθόλου έμπνευση για το συγκεκριμένο κομμάτι. Το κεφάλαιο είναι μικρούλι, και πέρασα τον μήνα στα γρήγορα για να φτάσουμε στο ενδιαφέρον κομμάτι πιο γρήγορα. Ελπίζω να μην σας πειράζει.

Η εικόνα είναι άκυρη, απλώς λατρεύω τα μήλα.

Θα ανεβάσω ξανά σύντομα, με συνταρακτικές εξελίξεις (ακούγομαι σαν σίριαλ 😂😂), και θα προσπαθήσω να μην σας ξαναβάλω σε αναμονή ☺.

Πείτε μου ότι θέλετε στο comment section down below (ok, σοβαρεύομαι), και αν σας άρεσε και θέλετε next πατήστε το αστεράκι.

Καλή συνέχεια 😉😉😊😊!