Elven Prince

01. the summer solstice.

Lorcan gardził rasą odmieńców, uważał mroczne elfy za wynaturzenie i skazę na rodowodzie swojego gatunku, być może miało to związek z jego niechęcią do jednego konkretnego osobnika. Książę czujnym okiem obserwował otoczenie, spodziewając się w każdej chwili ujrzeć twarz swojego wroga, który był kamieniem młyńskim u jego szyi i obrał sobie za zadanie uprzykrzać mu życie.

A miał na to całą wieczność.

Co prawda elfy nie były nieśmiertelne, ale żyły bardzo, bardzo długo. To wystarczyło, by Aegnor od kilkuset lat doprowadzał go do szewskiej pasji. Na szczęście nigdzie nie było po nim śladu, więc na jakiś czas Lorcan mógł odetchnąć z ulgą i rozkoszować się trwającym w najlepsze przyjęciu.

Upijając łyk brzoskwiniowego wina — zdecydowanie jego ulubione z pokaźnej królewskiej kolekcji — i opierając się o jedną z kolumn drzewa wiązu, które wyrastały w każdym rogu sali, ze znużeniem przyglądał się wirującym w tańcu leśnym wróżkom. Blada skóra nimf wyróżniała się w przytłumionym świetle i jego wzrok dość niechętnie powędrował ku grupce kobiet, które co chwila na niego zerkały, chichocząc między sobą. Przez moment wydawało mu się, iż ujrzał wśród nich znajomą twarz i na samą myśl skrzywił się z niesmakiem. Jeśli Tamara zamierzała znowu wywołać jakąś scenę jak ostatnim razem, Lorcan nie będzie miał wyjścia, jak tylko wyprowadzić ją stąd siłą. Dziewczyna ubzdurała sobie, iż byli w związku, chociaż Lorcan dał jej wyraźnie do zrozumienia, że jedyne co ich łączyło to zaspokojenie cielesnych potrzeb i nic więcej. Nawet próbował flirtować z innymi na jej oczach, by tylko się od niego odczepiła, ale nic tym nie wskórał. Już nie miał pomysłu jak się od niej uwolnić.

Nie było tajemnicą, iż młody książę został obdarzony niezwykłą urodą, która onieśmielała każdego w krainie elfów, a nawet poza nią. Tak samo kobiety, jak i mężczyźni, zabiegali o jego względy, ale jak do tej pory nikt warty uwagi nie pojawił się na jego drodze. Można pomyśleć, że kilkaset lat to wystarczająco długi okres czasu, aby znaleźć towarzyszkę, ale jak do tej pory Lorcan nie próbował się angażować w żadne związki. Zawsze mógł zabawić się z kimś na jedną noc, czysta przyjemność bez zobowiązań. Dopóki nie poczuje więzi z przeznaczoną mu połówką, zamierzał do maksimum wykorzystać daną mu wolność. Ani Tamara ani żadna inna kobieta nie będzie mieć na to wpływu.

Zmieniając obiekt swojego zainteresowania, Lorcan przeniósł wzrok na przeciwny koniec sali — krasnoludy pogrążone w ożywionej rozmowie nadmiernie gestykulowały, jakby jeszcze bardziej chciały ubarwić swoje historie i co chwila słychać było głośny huk uderzeń dłońmi o blat. Kufle piwa z łoskotem spadały ze stołu, ale nikt się tym nie przejmował, zwłaszcza że naczynia napełniały się od nowa, a mokre plamy na podłodze znikały w okamgnieniu.

Magia iskrzyła się w powietrzu, prawie namacalna, gwar nie ustępował, a mistyczne stwory oddawały się uciechom jakie oferował im bankiet w pałacu króla. Większość mieściła się w sali balowej, poza gigantami, których wysoki wzrost uniemożliwiał przebywanie wewnątrz, dlatego przygotowano dla nich specjalne miejsce w ogrodzie. Królowa dopilnowała, by nikt nie poczuł się gorszy i wszyscy byli zadowoleni.

— Długo będziesz się tak chował w kącie?

Lorcan był tak pogrążony we własnych myślach, że nawet nie zauważył, kiedy jego przyjaciel pojawił się tuż obok niego. Wzdrygnął się, lekko zaskoczony, ale poza tym nie pokazał żadnej innej reakcji. Wciąż nie odrywał wzroku od wróżek, które z każdą szybszą melodią coraz bardziej zapominały się w tańcu, jakby nie mogły przestać. Najprawdopodobniej ktoś dosypał im magiczny proszek do wina, a ten sprawiał, że istota, która go spożyła, po części traciła świadomość i kontrolę nad własnym ciałem. Elfy były bardziej odporne na tak zwany gwiezdny pył, ale w większych dawkach mógł spowodować pewne skutki uboczne, o których Lorcan już nie raz przekonał się na własnej skórze.