Dagaleora

Yuna

"Tegelijk?" "oke op drie." "Een, twee, drie" we openden onze kistjes.

                          Ailen
Het eerste wat ik zag was een boekje. Ik pakte het boekje uit de kist. Meteen werd het boek groter. Het was donker bruin met rode versieringen. Er stond in sierlijke letters een beginnende band met je zielswezen deel een. "Die heb jij natuurlijk al gelezen?" Ly knikte "ik ook Heel lang geleden geloof ik." Het volgende dat ik in het doosje zag was een mini zadeltje. Ik pakte het uit het doosje en bekeek het van alle kanten. "Dat is denk ik voor als onze zielswezens volwassen zijn." Zei ik. "Dan zal het zadel denk ik ook groter worden. Verder zat er nog een paarse knikker of glazen bol in het doosje. Het paarse licht in de bol knipperde en flakkerde. Weet jij wat dit is?" Ly schudde haar hoofd.

"Ik vind dat je gewoon je zielswezen moet oproepen" ly keek me ernstig aan. "Vind je dat echt?" "Ik bedoel, wat als ik net als Murat word? wat als ik kwaadaardig word!?"

"Ik denk niet dat je als Murat word" ly legde haar hand geruststellend op mijn arm. Ik keek in haar ogen. Die straalden alleen maar zelfverzekerdheid uit. Ze knikte me bemoedigend toe.

Oke hier ging ik dan. Ik strekte mijn rechter hand. De hand met de edelsteen. Ik was nog nooit zo zenuwachtig geweest. Zelfs niet bij de ceremonie. "alkaldra miormi verominus heroldar" zei ik luid en duidelijk. Ik concentreerde me op het gevoel van de edelsteen in mijn hand. Ik voelde magische energie door mijn lichaam stromen. Mijn huid tintelde. Ik kreeg kippenvel. Uit mijn hand begon blauw licht te stromen. Voor ons verscheen een wezen. Mijn hart klopte in mijn keel.

Het bewustzijn van het wezen sijpelde mijn hoofd binnen. het was geweldig en angstaanjagend tegelijk. Het was een vrouwtje. Ik voelde haar angst en verwarring. Toen het licht minder werd konden we zien hoe het wezen, mijn zielswezen, er uit zag. Het was een draakje. Van ongeveer een meter lang van snuit tot staart. op haar kop stonden twee grote lichtblauwe ijskristallen als een soort hoorns. Haar ogen waren diep donker blauw met kleine vlekjes lichtblauw. Ze zag er helemaal niet angstaanjagend uit zoals ik verwacht had. Als verstijft bleef ik naar haar kijken. Ze keek me nieuwsgierig aan. Met haar hoofd schuin en knipperend met haar grote blauwe ogen. Voorzichtig liep ze op me af. Ly en ik deinsde achteruit. ik voelde in haar bewustzijn niets meer dan nieuwsgierigheid en een beetje verwarring. Dus ik liep langzaam op haar af.

We bleven ongeveer twee meter van elkaar staan. Ze bekeek me van top tot teen. Het voelde alsof ze dwars door me heen keek. Ik stak mijn hand naar haar uit. Ze snuffelde er aan. Ze duwde haar hoofd tegen mijn hand. Haar huid was verrassend zacht en koel. Meteen toen ik haar aanraakte voelde ik me sterker. Mijn zintuigen waren beter en ik had totaal geen last meer van de kou. "Ailen!" Ly keek me verschrikt aan. "Je haar is lichtblauw geworden!

Ik haalde mijn schouders op naar Ly. "Ik heb het toch nooit mooi gevonden." Ze glimlachte. Mijn zielswezen wreef haar hoofd liefkozend tegen me aan. Ze blies haar koude adem in mijn gezicht en keek me aan met haar diep blauwe ogen. "Ik noem haar Yuna" zei ik tegen Ly.