16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın.
Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözler...
Bugün fotoğraf karelerime bile duygusunu veremeyecek bir kadının, dakikalarca acı çektiğini gördüm.
Bugün bir silahın ve o silahtan çıkan kurşunun bir kadının kalbini parçalamaktan daha fazlasını yaptığını gördüm.
Bugün o silahı, o kadının eline biz verdik, gözlerimizin önünde kendi ölümünü harf harf yazmasını izledik.
Bugün biz o kadını hür irademizle engellemedik. Bugün biz biraz daha kötülüğümüzün içinde kimsesiz çocuklara dönüştük. Ve bir masumun kalbinin parçalanmasına izin verdik.
Biz bugün hiçbir şey olduk, biz bugün onun masumiyetiyle tanıştık ve tanıdığımızı sandığımız o kadını kendi ellerimizle toprağa verdik.
Hepimiz bugünü günlüklerimize yazarken aynı duyguyu hissedeceğiz: Pişmanlık. Kaleme alırken bir noktaya odaklanacağız ve zamanı geriye almak isteyeceğiz fakat tanıştığımız günden beri imkansız olduğunu bildiğimiz durum, karşımızda dimdik dikilecek. Sonra onu düşüneceğiz, onun için elimizden gelen her şeyi yapacağız ve biliyorum, zamanla aramızdan tek bir kişi hariç kendimizi affedeceğiz.
Biz dört kardeş. Ben, Bartu, Mutlu ve Işık. Biz bu yaşımıza kadar her zaman kendimizi affedecek yolları bulduk ve affettik. Zaman geriye akmadı ama biz o zamanları unuttuk; geriye akan sadece pişmanlıklarımız oldu.
Kalbiyle depremlere sebep olan ve o depremleriyle benim hayatımı kurtaran Yankı. Defalarca. Bir an bile vazgeçmeden, hayatımı kollarından tutup çekti.
O bizim günahlarımızı da göğüsleyecek, bizim bu ağırlığı taşımamızı istemeyecek. O hiçbir zaman kendini affedemeyecek. O hiçbir zaman bugünü unutmayacak. O bizim günahlarımızın altında yok olurken bile bizi düşünecek.
Tuhaftı, ben bugün duydum. Yankı'nın kalbi acıyla attı ve bu ses, daha önce duyduğum acılı atışların hiçbirine benzemiyordu.
O kendini affetse bile kalbi onu affetmeyecek ama ben onun kalbinin her atışı için yine de Tanrıya minnettar kalacağım çünkü benim hayatım ona her zaman minnettar olacak.
"Dördüncü Sokak Nöbetçisi, Lâl"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ölüm hiç hissedemeyeceğimiz kadar soğuktu.
O kadar soğuktu ki beni mahvediyordu, ellerimi uyuşturuyordu, ciğerlerime hava dolmasını engelliyordu. Parmak uçlarımın üzerinde buzdan iğneler varmış gibiydi. Ayak parmaklarımı hissetmiyordum. Bedenim sanki buz gibi bir suyun içinde kalmışım ve öylece donmuşum gibi hareket etmiyordu ama bir yandan da titrediğimi hissedebiliyordum.
