Owned By The Mob Boss

Chapter 4: The Contract

PEONY's POV

Luigi leaned forward, breaking the brief silence. "So, tell me, what kind of food do you enjoy?"

Dapat ko na bang itanong sa kaniya kung anong trabaho ang ibibigay niya sa'kin? Pero baka isipin niya na nagmamadali ako. Aish!

I glanced up, still a bit nervous. "Uh, I like Filipino dishes, sir... I mean, Luigi."

A small smile appeared on his face. "Good choice! Any favorites in particular?"

I hesitated for a moment before replying, "Adobo, sir. It's my go-to comfort food."

"Ah, a classic! Can't go wrong with adobo," he said, nodding approvingly. "I'll have to take you to a great local place that serves the best adobo in town."

Wow! Seryoso ba siya? Dahil kung oo, hindi ako tatanggi. Marami akong Filipino dishes na paborito, baka umabot na kami hanggang bukas kung iisa-isahin ko pa lahat.

I smiled, feeling more at ease. "That sounds nice, Luigi. Thank you."

He leaned back again, studying me with a thoughtful expression. "You know, I didn't mean to make you uncomfortable earlier. It's just that I don't want you to eat alone."

"I appreciate that, Luigi. I'll keep it in mind," I replied, genuinely grateful for his understanding.

As we continued our meal, the awkwardness melted away, replaced by a more relaxed atmosphere. It seemed like Luigi was making an effort to bridge the gap, and I found myself appreciating the unexpected turn of events.

Nang matapos na kami kumain ay akala ko aalis na siya dahil gaya ng sinabi niya kanina, ayaw niya ako na kumain mag-isa kaya sinabayan niya ako. Pero kahit tapos na kami kumain at nailigpit na rin ang mga pinagkainan namin ay narito pa rin siya. Gusto ko siyang tanungin pero baka ma-offend ko siya.

Pareho kaming tahimik habang nakaupo pa rin, tila naghihintayan kung sino ang mauuna magsalita. Hindi naman p'wedeng ako dahil wala akong sasabihin. Kung wala rin naman siyang sasabihin, sana lumabas na lang siya dahil I feel awkward.

Hindi ba niya kakausapin ang kaibigan niya? Bakit pala hindi na lang niya iyon ipakilala sa'kin para malaya ako makalabas ng kwarto at hindi nakakulong dito. Hindi naman sa nagrereklamo ako, wala kasi akong mapaglibangan, gusto ko sana pumunta sa garden o tumulong man lang sa pagluluto at paglilinis.

Teka, ito na ba ang tamang panahon para tanungin ko siya tungkol sa trabaho na ibibigay niya sa'kin?

Tumikhim ako at akmang magsasalita na nang bigla siyang magsalita. "About the job..." he began.

Hindi ko naiwasan mapangiti. Ito na ang hinihintay ko!

"Mayro'n na akong na isip na trabaho para sa'yo, alam kong magugulat ka sa sasabihin ko pero try to calm yourself," pagpapatuloy niya.

Tumango ako bilang sagot, hindi pa rin natatanggal ang ngiti sa'king mga labi.

He took a deep breath before continuing, "Be my wife, Peony. Marry me."

My smile vanished immediately.

H-Huh? Tama ba ang pagkaririnig ko, o baka may sira na ang taenga ko? Gusto niyang pakasalan ko siya? May trabaho bang gano'n?

I faked a laugh to ease the tension in the room. I leaned back. "P'wede po bang paki-ulit? Parang iba kasi ang pagkaririnig ko."

He let out sigh. "Ang sabi ko, pakasalan mo ako."