Chapter 5

3.3K 81 10
                                    

Lumabas ako sa Admin office ng blanko ang utak.

I freakin studied my ass out just to work here. This is my dream, to be part of this hospital. Iniwan ko ang isla namin para lamang makapasok rito, I even broke a promise to my childhood friend that I'll stay in that island and we'll be a doctor there, together.

Pumunta ako ng Maynila upang makipagsapalaran, I don't even have money with me, kaya't pumasok ako sa kung ano anong side line para lamang makapagtapos at sa wakas ay makapagtrabaho rito.

But it all ended, just like that. Because of a stupid mistake. I should've waited for Stephen, I should've taken a taxi or any public vehicles, sana ay hindi iyon nangyari.

I'm alive and I'm thankful because of that. Maybe this isn't really for me. Babalik nalang ako siguro sa isla upang samahan muli ang aking kaibigan sa maliit na clinic sa isla. But I won't leave this place just like that.

Naglakad ako patungong nurse station. Hindi pa siguro nila alam ang nangyari dahil admin pa lang naman ang nakausap ko. I immediately saw her.

Hindi na ako nagsalita at agad siyang hinatak sa buhok at tinulak papunta sa bakanteng office.

"What the hell is your problem, bitch?!" She shouted.

"Bakit mo sinabi kay Riyu yun?! Wala ka bang puso?!" Sigaw ko sa kanya.

"So what? Sinasabi ko lang ang totoo. She will die anyway, masama ba--"

I didn't let her finish her words and slapped her ugly face.

"Pathetic bitch. Ganyan ba pag walang nagmamahal sayo?" Panunudya ko sa kanya, namula naman ang mukha niya at halatang asar na asar siya.

"Mamamatay na ang batang iyon!" She shouted again.

Hindi na talaga ako nakapagtimpi at sinuntok siya sa panga na agad niyang kinabagsak. Her nose is bleeding and she really looked shocked.

"Isusumbong kita sa admin!" Naiiyak na sabi niya.

"Sumbong mo." Walang emosyon kong sabi at tuluyan na siyang iniwan doon ng umiiyak.

I just tried to stop myself. Kapag hindi ko napigilan ang sarili ko ay baka mas malala pa ang nagawa ko, I'm not a violent person but she pushed me to my limit. I sighed deeply and walked away from that place.

Lumabas ako ng hospital, this would be last time I'm walking here, so I took my moment and walked slowly.

Kagaya kahapon ay marami nanamang nangyari ngayon araw. I really felt so tired.

Ng tuluyan na akong makalabas ay nakita ko si Stephen na naghihintay sa may hagdan. I smiled at him though it may not be that sincere, but I tried. Lumapit naman ako sa kanya, but he's still wearing his coat. Ito rin ang unang beses na mas nauna siya sa akin sa waiting spot ko.

"Levi." Tawag niya ng malapit na ako sa kanya.

"Himala nauna ka sa akin ah." Sabi ko at tumabi na sa kanya.

"H-how was it?" Tanong niya agad sa akin. My smile faded and immediately diverted my gaze somewhere else. Ayokong makita niya na nalulungkot ako.

"I have PTSD." Sagot ko sa kanya.

"W-what?" Hindi makapaniwalang tanong niya. Binaling ko muli sa kanya ang tingin ko at ngumiti ng malungkot.

"And I have to leave the hospital. You know their rules." I saw his devastated face and he combed his hair using his fingers.

"I'm sorry. This is my fault. I shouldn't have let you go home alone. I'm sorry." He said and held my hand.

"It wasn't your fault. Don't blame yourself. Magpapahinga lang ako, mag-aapply nalang ako ulit kapag maayos na ako." I assured him. He just nodded and hug me.

The Broken Mafia Boss (Mafia Series:Book 2)Where stories live. Discover now