Vampire Mysteries

Hoofdstuk 7 Jonathan

'Stacie! Word wakker!' zegt Lea. Ik knipper met mijn ogen. 'Ik heb je kleren al klaargelegd,' zegt ze. Ik kleed me aan en laat mijn haar en makeup weer door Lea doen. Samen lopen we naar de eetzaal, uiteraard in vampiersnelheid. Ik neem plaats op de balk met een stuk vlees. 'Lea, ik ben overgeplaatst dus ik zal geen les met jou hebben. Sorry,' mompel ik. 'Oh.. hoezo dat dan?' vraagt ze. 'Ze zeggen dat mijn niveau te laag is om met jullie mee te doen,' zeg ik. 'Oh.. dat is wel jammer hoor. Weet je in welke klas je komt?' 'Nee nog niet.' 'Oké, nou veel plezier dan,' zegt ze vrolijk. Ik stop het laatste stukje vlees in mijn mond. Heerlijk.. maar zonder bloed. Dan heb ik minder kans op de Blodoriatrance. Want ik vermoord toch niet zo graag onschuldige mensen. 'We moeten naar de les,' zegt Lea. Ik knik. Ik spring naar beneden en loop met mijn vader mee die bij de deur staat te wachten. 'Wat is de eerste gave die ik krijg?' 'Magie,' zegt hij. Hij loopt met me naar het trappenstelsel waar we een stuk of 11 trappen op lopen waarnaar hij voor een rode deur stopt. 'Hier is het. Succes,' zegt hij waarnaar hij wegloopt.

Langzaam open ik de deur en zie Eloise staan. 'Hoi,' zeg ik verlegen. 'Hallo! Welkom in het Magie lokaal!!' zegt ze vrolijk. Ik glimlach. 'Kom maar zitten dan leg ik je uit wat de gave Magie nou eigenlijk inhoud,' zegt ze. Ik schuifel naar de stoel en neem plaats. 'Magie de is iets groots, bijzonder en vooral heel krachtig. Dit houdt in dat het ook heel gevaarlijk kan zijn. Wij als vampiers wekken onze magie op uit bloed. Anders dan de heksen die de natuur gebruiken', zegt ze. 'Heksen?' 'Ja, er zijn families die heksen zijn. Als je in die familie geboren wordt ben je automatisch een heks. Heksen geloven in goede daden en gebruiken hun magie dan ook alleen daarvoor. Soms worden er uitzonderingen gemaakt voor bijvoorbeeld het leven van hun geliefde. Al loopt dat niet altijs goed af. Maar goed, ook wij hebben twee soorten magie. De goede zwarte magie en de slechte zwarte magie. Zoals je al kan raden gaan wij aan de slag met de goede zwarte magie. Dit heet niet zwarte magie omdat je slechte bedoelingen hebt of omdat je mensen pijn wil doen maar omdat je je kracht uit bloed put. Bij slechte zwarte magie heb je echter wel de intensie om iets of iemand iets aan te doen.

Genoeg gepraat. Laten we beginnen met een basisoefening,' zegt ze waarnaar ze een heerlijk ruikende, rode vloeistof op de tafel giet. Bloed.. Er komt een waas voor mijn ogen. Nee! Ik mag niet in de trance raken.. Bloed is vies. Het is bloed en komt van mensen. Mensen hebben er pijn door gehad.. Ik vind het vies! De waas trekt weer weg en ik haal mijn ogen met moeite van de tafel af. 'Houd je handen boven het bloed en bedenk je dat het zweeft,' zijn de instructies die Eloise geeft. Ik breng mijn -ondertussen trillende- handen boven de plas bloed. Het moet zweven.. omhoog... zweef bloed.. Bloed kan niet zweven.. waar ben ik mee bezig? Nee focus op de opdracht. Zweven...Zweven...Zweven. Er komt een kleine beweging de plas bloed waarop hij stukje bij beetje steeds hoger gaat hangen. De plas hangt nu boven mijn hoofd. 'Breng hem nu terug naar de tafel,' zegt ze waardoor ik schrik, de focus kwijt raak en de plas bloed over me heen valt. Er komt een waas voor mijn ogen.. Alles ruist. Ik zie dat Eloise iets tegen me zegt maar ik hoor haar niet. Da-dum, da-dum, da-dum. Het geluid van een kloppend hart. 'Stacie,' klinkt ontzettend zacht op de achtergrond. Ik voel mijn hoektanden groeien. Ik zie een wazige Eloise naar de deur lopen om hem op slot te doen. Ik grijp de tafel vast die naar een minuut uit elkaar valt. Ik ren naar de muur en sla er furieus tegen aan. 'Stacie!' klinkt iets harder. Ik draai me om en kijk haar woedend aan. 'Rustig,' zegt ze waarnaar ze een watersproeiendapparaat tevoorschijn haald. Ik schrik wanneer het water contact maakt met mijn lijf. Het bloed stroomt weg en mijn rust keert terug. Mijn tanden worden langzaam weer normaal. Mijn ademhaling daalt en mijn zicht wordt helder. 'S...sorry,' stamel ik met neergeslagen ogen. 'Het maakt niet uit, ik weet hoe intimiderend de Blodoriatrance is,' zegt ze aardig. 'Ik zorg wel voor een nieuwe tafel,' mompel ik. 'Hoeft niet, dat zit wel goed,' zegt ze met een glimlach. 'Dankuwel..' stamel ik. 'Het is goed, ik zal je naar de volgende les brengen.' Ik knik en loop achter haar aan.

Ze brengt me door scheve gangen naar een klein kamertje. Jona staat in de deuropening. 'Hoi Stacie!' zegt hij vriendelijk. 'Hallo Jona!' zeg ik blij. Ik kijk langs hem heen en zie Jonathan staan. Jonathan??? Er verschijnt een oprechte glimlach op mijn gezicht. 'Hoi Anastacia.' 'Oh, het is Stacie nou. Hoi Jonathan.' 'Ohh, Stacie, klinkt stoer! Daar staan we dan, vampiers... En jij nog wel een prinses! Ik wist altijd al dat je speciaal was.' Ik glimlach. 'Je kan het beter raar noemen..' mompel ik. 'Tuurlijk niet, je bent alles behalve raar,' zegt hij. Ik voel dat ik bloos. 'Heb je dan niet gehoord wat ik met dat meisje gedaan heb?' 'Ja, dat heb ik gehoord, maar dat maakt niets uit. Je kon er niets aan doen,' zegt hij aardig. Pfff... slijmbal.. Maar wel een leuke slijmbal. Ach, hij ziet me al 3 jaar niet staan. Hopen is verboden, dan kan je alleen maar teleurgesteld worden. Dat denk ik altijd... 'Goed. Ik ga je helpen met de trance. Hier is slechts één methode voor die niet heel fijn is,' zegt Jona. Hij zet me op een stoel neer en bind mijn armen en benen vast met iets van ijzer. 'Doe haar geen pijn...' stamelt Jonathan. 'Ik kan niet anders jongen,' zegt Jona. Ik slik. 'Het komt wel goed,' fluistert Jonathan terwijl hij mijn hand vast pakt. De plek waar zijn vingers contact maken met mijn huid wordt warm en begint te tintelen. Hij glimlacht naar me. Jona komt aangelopen met een flesje bloed. 'Jonathan, houdt je hand boven haar hand,' zegt Jona. Jonathan doet wat hij zegt en het geweldige gevoel verdwijnt. 'Oké Stacie, je mag dadelijk kiezen. Bloed met eventuele consequenties of de hand van Jonathan vasthouden,' zegt hij. Shit... hij gaat dit spel spelen. Hoe weet hij nou weer dat ik op zijn zoon val? Jona draait het flesje open en giet het bloed over mijn linkerhand. Jonathan's hand boven mijn rechter. Ik begin te trillen (voor zover mogelijk). Jonathan kijkt me vol medelijden aan. Mijn beeld wordt wazig... Mijn oren suizen. Bloed... Bloed... Of Jonathan... Nee! Jonathan zal nooit iets met me willen. Hij doet dit alleen omdat het moet van zijn vader. Jonathan kijkt van zijn vader naar mij en weer terug. Hij is bang voor me. Ik verpest ook alles! Woedend probeer ik me los te trekken. Maar dan doet Jonathan iets wat ik niet verwacht had. Zijn hand komt in contact met de mijne. Ik kijk hem aan terwijl ik de rust voel terugkeren... Zijn vader kijkt hem boos aan. 'Als zij niet kan kiezen kies ik wel,' zegt hij terwijl hij richting me knipoogt. 'Stacie, focus op het bloed!' zegt Jona. Verward kijk ik van het bloed naar Jonathan. Hij geeft een zacht kneepje in mijn hand. Ik kan dit beheersen.. Het lukte me ook bij Magie... aan het begin dan. Ik kijk Jonathan aan. 'Ik hoef je bloed niet,' breng ik met moeite uit. Dus zo breek ik de Blodoriatrance.. Liefde. Hoor ik. Het klinkt galmend. Verward kijk ik Jona aan. Zei hij dat nou? Ik schraap mijn keel. 'Inderdaad meneer, nu kunt u vast veel vampiers van de trance afhelpen. Met liefde,' zeg ik zacht. Jona en Jonathan kijken me verward aan. Jona doet een stapje dichterbij. 'Stacie, ik mag je. Verpest het niet door mijn gedachtes te lezen met je Magie,' zegt hij waarschuwend. 'S..sorry, ik deed het niet bewust,' stamel ik. Jonathan kijkt van mij naar zijn vader. 'Kan ze mijn gedachtes lezen?' vraagt hij. 'Nou, nee. Nog niet. Maar ze kan soms wel een gedachte opvangen,' zegt Jona. 'Maar, het is genoeg voor vandaag, spuit haar handen schoon en maak haar maar los,' zegt Jona waarnaar hij wegbeent.

Jonathan pakt een flesje water en giet de inhoud over mijn bebloede hand. Dan pakt hij een sleutel om alle sloten van de kettingen om mijn armen open te maken. 'Bedankt,' mompel ik wanneer ik los ben. 'Haha, ik kan je daar moeilijk laten zitten,' zegt hij met een grijns. 'Nee, voor alles. Je hebt me echt geholpen. Bedankt,' zeg ik verlegen. 'Alles voor het prinsesje. Mijn prinsesje. Je gaat het perfect doen. Ik heb trouwens iets ontdekt dat je wellicht wil weten,' zegt hij. 'Wat dan?' 'Als je de officieele koningin wil zijn moet je voor je 21ste trouwen,' mompelt hij. Wow... Wat? Word ik gedwongen om te trouwen... Dat kunnen ze niet maken... Daar ga ik dus echt niet aan meedoen. En daarbij wil je me met alle gaves die ik heb niet als vijand, lijkt me zo. 'Oh, nou dat zie ik dan wel,' mompel ik maar. 'Misschien maken ze een uitzondering voor jou, omdat jij speciaal bent,' zegt hij lief. 'Misschien..' Ik zeg het maar ik geloof het niet. Toch is het iets moois. Dit.. deze.. vriendschap? Ja... het is mooi. Misschien te mooi om te geloven? Of niet... Ik weet het niet... 'Ik ga uhh.. naar mijn kamer om uit te rusten,' zeg ik. 'Is goed, ik zie je straks wel,' zegt hij. 'Tot straks,' zeg ik waarnaar ik wegloop. Weg van hem... voor nu. En straks zie ik hem weer... en ik kan niet wachten.