Vampire Mysteries

Hoofdstuk 15

Toen ik die ochtend wakker werd had ik een misplaatst gevoel van macht. Ik wist alles weer, alles was terug. Ook waren mijn gaves volledig ontwikkelt wat ik in meerdere accenten opmerkten. Ik vond het een tikkeltje eng maar op zich was het ook wel gaaf. Mijn gedachten waren sinds het moment dat ze terug waren alleen over Cameron gegaan. Zijn aanrakingen, zijn woorden, gewoon hij. Hoe hij over me sprak en wat hij over me te zeggen had. Maar vooral de manier waaróp hij het zei. Alles bezorgde me kippenvel. Maar deze kippenvel was anders, hij voelde heerlijk terwijl hij zich over mijn hele lichaam verspreidde. Ik kon me het hele gesprek makkelijk voor de geest halen en zo kon ik het prettige gevoel elke keer weer opnieuw ervaren. Elke keer zijn woorden die mijn huid streelde alsof het zijn warme handen waren die zich een weg over mijn lichaam zochten. En steeds weer mijn o zo domme antwoorden die lieten blijken dat ik helemaal niet wist wat ik deed. Die lieten blijken dat ik geen enkele ervaring had met knappe jongens, dat ik nooit zo met iemand gepraat had. Die eigenlijk lieten zien dat ik echt nog maar een jong meisje van 16 was. Niet meer en niet minder. Meer kon ik er ook niet van maken en ik was niet van plan er minder van te maken. Maar het scheen genoeg te zijn voor Cameron. Want toch praatte hij met me. En hoe het dat deed... wauw. Prachtig vond ik het. Alsof ik in een toneelstuk zat met de beste acteur die dit universum kent. Mijn gedachtestroom werd onderbroken door Lea die plotseling binnen kwam. 'Stacie, Jonathan vraagt naar je,' zei ze waarnaar ze op haar bed ging liggen. Shit! Ik was Jonathan helemaal vergeten. Jonathan was de jongen waar ik al zo lang verliefd op was maar die geen procent was van wat Cameron me waard was. Ik knikte richting Lea en zoefde in vampiersnelheid de kamer uit. Maar op de gang van de tweede verdieping botste ik tegen iets op. Stacieeee.... Mijn naam klonk als een zucht van de wind. Ik wankelde een paar stappen achteruit om daarna stevig te gaan staan. Mijn gedachtes leidde me. Stacie.. niet bang zijn... we zijn gelijk, jij en ik. Ik draaide me om, niemand. Niks te zien. Wederom draaide ik me om. Maar nog steeds was er niks te zien. Stacie.. we zijn hetzelfde.. je moet me helpen te herrijzen. Ik heb je nodig Stacie, en jij mij.
'Waarom heb ik jou nodig? Wie ben je?' Mijn stem klonk krachtig maar er lag een zekere ondertoon met angst in.
Mijn naam zal je weldra weten.. Kom morgen bij ochtenddauw naar de ijzeren poort op het westerplein..
Een knal klonk en ik vloog naar achteren, de gang in. Ben ik mijn gaves weer kwijt? Of bestaat er echt iemand die sterker is dan ik ben..