Vampire Mysteries

Hoofdstuk 4 Ontmoeting

En daar lag ik dan. Op de vloer. Ik gok al 7 dagen..een week. Er rolt een traan langs mijn wang.. ik ga dood. Dat denk ik. Alhoewel iets in me zegt dat dit niet zo is. De deur vliegt open en er stapt een man met zwarte kleren naar binnen. 'Staci Black?' Ik knik. 'Weet je wie ik ben?' Ik staar naar de lange man voor me. Hij heeft een zwarte hoed op en een cape. Kleine lippen, een perfecte kaaklijn en groene ogen. Weer glijd er een traan over mijn wang. 'Papa?' Vraag ik voorzichtig. Hij knikt. 'Hoe kan dat? Je bent dood.. je kan nu niet voor me staan. Wie ben je??' De laatste vraag schreeuw ik. Verward en bang. Maar vooral gekwetst. Als dit mijn vader is betekent dit dat hij mij en mijn moeder in de steek heeft gelaten!! Dan betekent dat dat ik boos op hem moet zijn...toch? 'Ik ben je vader, geef me een kans om dit uit te leggen,' zegt hij rustig. 'Vuile schoft!! Je hebt mij en mama in de steek gelaten!! En je helpt me hier niet eens uit! Hoe durf je tegen me te spreken?' Hij kijkt me aan. 'Anastacia! Ik weet dat je boos op me bent maar ik blijf je vader en je hebt in geen geval het recht om me uit te schelden, begrepen?' Angstig knik ik. 'Mooi, dan zal ik het nu aan je uitleggen. Anastacia, jij bent een vampier. Net als je moeder en ik. In de boeken staat dat vampieren geen kinderen kunnen krijgen maar dat is onzin, we krijgen ze echter wel anders dan mensen. We moeten een beetje van een bloed afgeven.. daaruit word je kind dan gecreëerd. Maar wanneer jij klaar bent ben je meteen 4 jaar. De vader mag dan nog bij zijn kind blijven tot het kind de leeftijd van 12 jaar bereikt. Dan moet je als vader weer terug naar je werk in de vampierenwereld. Ik wilde je niet in de steek laten.. dat moest,' Ik kijk hem verwonderd aan. In de war door wat hij me net vertelde.. Ik ben dus een vampier. Net als mijn ouders, ontstaan uit hun bloed.. Alles is zo.. onwerkelijk. 'Elke vampier word met een gave gecreëerd of met een vloek. Dit gebeurd totaal random. Je bent bij je creatie of heel lelijk, of heel knap. En je bent heel slim of heel dom. Die dingen verschillen altijd. Als je dom bent en je bereikt de leeftijd van 14 word je in de twee volgende jaren langzaam slimmer totdat je net zo slim bent als de gemiddelde vampier. Als je al slim bent blijft dit zo. Dit geldt ook voor knap en lelijk. De lelijke worden knap en de knappe blijven zo,' Ik slik... nog steeds verwondert door wat mijn vader die overleden hoort te zijn me net vertelde.. dus ik werd geboren met de gave om slim te zijn en de vloek om lelijk te zijn tot mijn 14de.. wauw.. 'En waarom word ik dan opgesloten??' 'Als je 16 bent moet je naar de VOCVNV. De eerste week heb je een hele hoge bloedlust. Je zou schade aan kunnen richten. Daarom worden alle nieuwe vampiers eerst een week opgesloten,' 'Is de week voorbij?' 'Ja, daarom ben ik hier schat,' Ik kijk hem onbetrouwbaar aan. Hoe kan dit alles waar zijn? Ben ik niet gewoon in een gekkenhuis beland?? Ik heb hier geen zin in.. Ik wil geen vampier zijn! En ik wil al helemaal geen opleiding over vampiers volgen of wat het dan ook inhoud. 'Kom, ik zal je naar je kamer brengen. Je kamergenote wacht op je.' Kamergenote?? Dit is verschrikkelijk. Ik heb nog nooit een kamer gedeeld en ik kan het ook zeker niet. Op kamp kreeg ik altijd een eigen kamer want ik kan gewoon niet samen slapen. Ik wil in protest gaan maar ergens weet ik dat het toch geen zin zal hebben. Ik sta op en loop achter mijn vader aan de deur uit. De vloer is bedekt met witte, geruite tegels. De muren zijn scheef gebouwt met oude bakstenen en er hangen fakkels aan de muur. Terwijl ik doorloop voel ik mijn hoofd bonken. Mijn handen trillen.. We komen bij een marmeren trap aan die we gemakkelijk oplopen en slaan de hoek om. Mijn vader opent de deur. 'Veel plezier,' mompelt hij nog en dan is hij weg. Zomaar.. Ik doe de deur iets verder open en zie een donkere lege kamer.. achterin de hoek bij het donkere raampje staat een meisje. Ze is bloedmooi. Haar haar is gitzwart en haar ogen saffiergroen. Ze gunt me één blik en draait zich daarna weer om. 'Uhh.. hoi, ik ben Staci,' mompel ik onhandig. 'Mirande,' zegt ze met een lage stem. 'H-hoe oud ben je..?' Stamel ik terwijl ik over al mijn woorden struikel. '17..,' antwoord ze tergent langzaam. Ik slik.. de angst bekruipt me.. Het volgende moment vliegt de deur open en komt er een meisje binnen met blond haar binnen. Haar haren zijn ingevlochten. 'Mirande! Wat heb je met mijn kamer gedaan?? Haal mijn spullen terug, waar slaat dit op?', gilt het meisje hysterisch. Haar blik valt op mij. 'Oh, ik snap het al. Je maakt de nieuwe bang, Staci was het toch?,' vraagt ze. 'Ja,' stamel ik verward. 'Sorry voor dit gedoe Staci, Mirande is gewoon raar. Ik ben trouwens Lea', zegt ze terwijl ze een diepe buiging maakt. Ik kijk haar verwart aan. 'O god.. je weet het nog niet he??' Mijn blik verstart. 'Wat weet ik niet?', vraag ik geïrriteerd. Ze staart me nog even aan. 'Sorry ik mag het nog niet vertellen, rustig maar. Ik ben de enige die het weet, ik je ouders en alle hoogleraren.' 'Wat dan????' 'Ik mag het je niet vertellen maar ik beloof dat je er snel achter komt, sorry,' mompelt ze. Mirande loopt langs ons heen. 'Mirande ik meen het!!! Zorg dat mijn kamer weer normaal wordt!,' schreeuwt Lea. Opeens voel ik de wind langs me heen zoeven en een seconde later is heel de kamer veranderd. Ik kijk om me heen. De kamer is mooi. Lichtrode muren en een bordeauxrood tapijt. Er staan twee bedden in de kamer en verder nog wat kasten. 'Dankje Mira,' mompelt Lea geïrriteerd. Ze ploft op een van de bedden neer. 'Die is van jou.' Ze wijst naar het bed voor me. 'Maar mijn spullen liggen nog thuis,' stamel ik. 'Nope, die kast,' zegt ze terwijl ze naar de zwarte kast wijst. Ik loop erheen en open de deuren van de kast. En inderdaad, al mijn spullen liggen erin. Oef.. wat haat ik het om dingen uit te pakken. Ik heb het nog niet gedacht of Lea schiet met een enorme snelheid langs me heen en pakt in diezelfde snelheid alles uit. 'Haha, sorry ik ben nog niet zo snel als Mira,' zegt ze lachend. Ik kijk haar met een flauwe glimlach aan. 'Bedankt,' mompel ik. 'Maar nu moeten we wel echt gaan slapen,' zegt Lea vrolijk. 'M..maar het is pas 10 uur s'ochtends..,' stamel ik. 'Ja klopt, dus we moeten uitgeslapen zijn voordat de lessen beginnen!' Ik kijk haar even aan. 'Hoe laat beginnen die dan?' Ze lacht even. 'Om 18:30,' zegt ze glimlachend. Ik staar haar aan. Natuurlijk.. vampiers slapen overdag. Ze doet de gordijnen dicht en het licht uit. 'Truste' Ik draai op mijn zij. 'Truste..'