Vampire Mysteries

Hoofdstuk 1 Begin

Een hand omvatte mijn schouder. Even had ik de hoop dat de hand van Jonathan mijn schouder omvatte maar dat was helaas geen realiteit. Ik keek omhoog en zag de grote, strenge ogen van de lerares. 'Mevrouw Black, is mijn les soms niet interessant genoeg?' Ik keek haar slaperig aan. 'Zou het helpen als ik nee zei?' 'Ik wil dat je oplet, begrepen?' 'Ja what ever.' Ik haatte het werkelijk als ze "Mevrouw Black" zei. Alsof ze niet weet dat ik word uitgelachen om mijn achternaam. Niet dat het mij iets uitmaakt, ik vind mijn achternaam namelijk wel mooi. Maar Ediles -ook wel Edi genoemt- en haar meelopers hadden er een hele andere mening over. Soms vond ik dit vervelend maar de rest van de tijd stoorde ik me er niet aan. Het kan ook zo zijn dat ze me niet mochten omdat ik veel slimmer ben dan de gemiddelde leerling. Ik haal bijna altijd een 10. Zonder te leren natuurlijk. Ik weet alles gewoon. Al zijn het dingen waar ik nog nooit van gehoord heb, ik weet het gewoon. Ook zou het kunnen komen omdat ik heel lelijk was, tot mijn 14de. Toen ik 14 was begon mijn uiterlijk te veranderen. Mama zei dat het kwam door een erfelijke ziekte. Maar ik vond het niet erg, natuurlijk. Ik werd knapper. Mijn neus werd mooier, ik kreeg een perfecte kaaklijn en mijn grijsblauwe ogen werden helderblauw. Mijn goudblonde haar dat eerst altijd pluisde en alle kanten uit stond werd mooi en kreeg perfecte krullen. Zo zie ik er nu ook uit. Een 15-jarig meisje (nog een dag, morgen word ik 16), slim en best mooi. En nog word ik dagelijks gepest. Ik hoorde er gewoon nooit echt bij. 'Is Jonathan's gezicht interessant?', hoor ik Kaylee roepen. Ik schrik op uit mijn gedachte en realiseer me dat ik al die tijd naar Jonathan aan het staren was. Shit, alsof er nog niet genoeg dingen waren om me over uit te lachen. Ik zucht even zacht. Hij is ook zo knap, en tot twee jaar terug heel dom maar hij werd steeds slimmer. Ik weet niet waarom maar hij trekt mijn blik altijd naar zich toe. Zijn aantrekkingskracht is werkelijk verbluffend. Geweldig eigenlijk. Hoewel ik nog nooit een woord tegen hem heb gesproken weet ik dat ik op hem val. Meestal val ik op stoere jongens, de zogenaamde badasses. Maar hij is zo perfect.. Dat is vast wat mijn moeder van mijn vader vond. Alleen hij stierf op mijn 12de verjaardag. Ze leek echter niet verdrietig, mijn moeder. Ze ging gewoon weer naar haar werk. Ze is de hele nacht weg als ze werkt. Dat wil ik niet. Ik wil in een ziekenhuis werken. Vaak vinden mensen bloed eng maar bij mij is het raar genoeg andersom. Ik hou van bloed, ik vind het prachtig, totaal niet eng. 'Mevrouw Black! Ga er maar uit!' Ik schrik op, pak mijn tas en slof richting de deur. 'Bye bye', zei Edi arrogant. Ik steek mijn middelvinger op waarnaar ik de deur open en naar het kantoortje van de directeur slof.