De nachtprinses

de dag van vertrek

Lily zat in de tuin bloemen te bestuderen. Haar vader kwam naar buiten. ‘ lily het spijt me maar we moeten weer naar de stad ’. Wat had het anders kunnen zijn, ze kwamen eigenlijk nooit met nieuws zoals ‘ we gaan samen een weekje op vakantie ’ of ‘ je krijgt een huisdier ’. ‘het spijt me maar je moeder heeft een spoedgeval in de stad en ik heb een belangrijk gesprek’. ‘okee is goed, wanneer zijn jullie weer terug ? ’. ‘ uhmm…. Ik weet het niet zeker maar we zijn over een weekje wel weer terug ‘. Natuurlijk, ach ja ze waren wel eens langer weg geweest. Maar toch je laat je eigen dochter toch niet alleen in een landhuis in het bos. Maar het maakte haar niet meer uit. Jake en isaac zouden toch komen. Dat zal de pijn verzachten zoals altijd. Haar vader ging weer naar binnen. Lily deed hetzelfde. Toen ze binnen kwam was haar moeder al aan het inpakken. ‘ hoi lieverd, je vader heeft het je al verteld toch ? ‘. ‘ja, waarom gaan jullie nu al weer jullie waren 2 weken geleden ook al weg’. ‘het spijt ons heel erg maar ik heb een spoedgeval en je vader een heel belangrijk gesprek’. Ja tuurlijk het is altijd belangrijk, maar als het om mij gaat dan ineens niet. ‘je mag isaac wel weer laten komen als je wil’. Ze wisten niet van jake. En maar goed ook, ze zouden toch zeggen ‘ hij staat boven onze stand, zo’n jongen ziet een meisje als jij niet staan’. Isaac mocht wel want hij was van hun stand, haar ouders wilde dat ze met hem trouwde, ze mocht hem wel maar niet op die manier. Een half uur later vertrokken ze. Ze stond in de deur opening en zwaaide. Daar gingen ze dan. Weer weg en daar stond ze dan weer, alleen en verlaten. Ze besloot geen medelijden met zich zelf te hebben en ging naar binnen.

Ze floot zachtjes een deuntje, en haar duifje kwam aanvliegen hij ging op haar venster zitten en koerde zachtjes naar haar. Ze was altijd al goed met dieren geweest, toen ze klein was kwam ze altijd met gewonde dieren thuis om te verzorgen. En nu nog steeds eigenlijk. Ze had in het geheim een paard. Een prachtige zwarte merrie met golvende lange manen. Ze reed op haar als ze naar isaac ging. Gewoon zonder zadel of hoofdstel, het paard luisterde gewoon naar haar. Als ze reed was het zo natuurlijk, ze vergat even alles om haar heen en voelde zich even helemaal vrij. Maar dan was het ritje weer voorbij en was ze weer terug in de realiteit. Dit gevoel had ze ook als een boek las. Even in je eigen wereld zijn, avonturen beleven die alleen in je stoutste dromen meemaakt. Ze begon haar briefje te schrijven. Het was voor jake. Als zijn ouders hem met haar zouden zien, ze zouden hun liefde nooit goedkeuren. Ze bond het briefje aan het pootje van de duif en fluisterde jake’s naam zachtjes naar de duif, en de duif vloog weg. Ze trok haar laarsjes aan en zette koers naar het bos. Toen ze een stukje in het bos was floot ze heel hard op haar vingers. 1 min, 2 min, 3 minuten voorbij in doodse stilte. Toen hoorde ze hoefgetrappel, en kwam haar zwarte merrie aan rennen. Ze had haar moon genoemd, omdat ze haar ontmoet had onder een volle maan. De merrie brieste zachtjes in haar hand. ‘ hallo meisje, hoe is het met jou ? ’. ze brieste weer zachtjes in haar hand. Ze steeg op en ze draafde zachtjes weg. Het oude huis achterlatend.

Daar op de heuvel,  daar woonde isaac. Ze maakte een gallopje en ze racete samen de heuvel op. Daar stond isaac. Hij zwaaide naar haar en ze zwaaide terug. ‘ hoi, zijn je ouders weer weg? ‘. ‘ ja, heb je zin om mee naar mij te gaan ? ‘. Moon begon onrustig te draaien. ‘ ja tuurlijk wacht even dan pak ik mijn spullen en zeg ik dat ik weg ben ’. isaac ging naar binnen. ‘ wat is er nou meisje ?, je doet zo onrustig allemaal, is er iets ? ‘. Moon brieste. Isaac kwam weer naar buiten en gaf een appel aan moon, die vrolijk de appel aan nam en op at. ‘ zullen we ? ‘. En isaac sprong achter op. Daar gingen ze weer. Toen ze in het bos aankwamen begon moon een beetje onrustig te draven en leek een beetje zenuwachtig. Lily probeerde haar te kalmeren. Ze werd wat rustiger maar leek nog erg op haar hoede. Wat lily niet wist was dat er een wolf tussen de bomen naar haar keek. Moon daarentegen was het wel opgevallen en vond het maar niks dat die wolf zo naar lily keek. Ze waren aan de bosrand gekomen en ze stegen af. ‘ dag meisje, ik zie je morgen weer okee? ‘. Ze brieste waarschuwend, maar lily leek te afwezig om het op te merken en gaf haar een klopje op haar hals. Ze liepen naar het huis. Jake was er ook al. Ze omhelsde hem en ze gingen samen naar binnen. Niets vermoedend van wat er ging gebeuren.