My Empty Heart (GxG)

Chapter Twenty

"Couz, are you okay? Shit. Somebody call an ambulance!"

Hinawakan ko ang kamay ni Rei para ipahiwatig sa kanya na okay na ako. Sinubukan kong hagilapin ang babae kanina pero wala na ito sa paningin ko dahil sa mga taong nakapalibot sa akin.

"Sino ba ang hinahanap mo?"

"The girl who saved me..." with a kiss.

Hindi pa rin nawala ang ala-alang yun. Imagine she save me from death. Gusto ko sana siyang hanapin nuon para makapagpasalamat ng maayos pero di ko naman siya kilala kahit mukha lang niya ay di ko maalala dahil na rin sa panlalabo ng mga mata ko nuon.

One thing is for sure...her lips was too soft like Cyn's. Speaking of Cyn, mukhang grabi ang epekto ng kiss na yun sa kanya. Was that her first kiss? Hindi naman siguro siya magkakaganun kung hindi diba. I should be the one to say sorry then.

Lumabas na ako sa Art Room at nakitang malayo-layo na siya habang tinatahak ang hallway.

"Cyn, wait!" I called.

"Diyan ka lang!"

Natuod ako sa kinatatayuan ko dahil sa biglaang pagsigaw niya. It was my first time hearing her shouted at me. She was always calm and understanding.

"O-okay."

Matapos ng ilang minutong nakatayo doon ay hindi ko na napigilan ang sarili na lapitan ito. Nung nakalapit na ako nakita ko ang pagyugyog ng mga balikat nito tanda na umiiyak siya.

"Diba, sinabi ko dun ka lang?" her voice sounds broken.

"W-why are you crying? If it was the kiss, I am sorry. Hindi ko naman ginusto ang nangyari eh."

"Yun na nga eh!" She turned to face me kaya napaatras ako ng kunti. There is fury in her eyes na ngayon ko lang nakita.

"B-ba't ka ba nagagalit?" I asked at hindi ko na rin mapigilang mainis. Bakit ba parang bini-big deal niya ang halik na yun. She even cried. Isn't she overreacting? Why don't she think of it as a friendly kiss. Damn it!

"Galit ako dahil yung halik na yun ay wala lang sayo...pero alam mo ba ano ang dulot nun sakin?" unti-unti akong napaatras habang lumalapit naman siya sa akin. W-what does she mean by that?

"Galit ako dahil sa letseng nararamdaman ko para sayo! Galit ako dahil kahit anong kontrol ang ginawa ko di ko napigilang mahulog Chloe. G-galit ako sa sarili ko kasi nagmahal ako sa isang tao na alam kong di naman maibabalik ang pagmamahal ko. S-sorry..." pumiyok siya nang sinabi niya ang mga katagang yun.

"Y-you're k-kidding, right?" those words slipped in my tongue because of surprised. Pero gusto kong sapakin ang sarili dahil sa sinabi ko. Kitang-kita ko ang sakit at lungkot sa mga mata niya. Napailing siya dahil sa sinabi ko at mapait na ngumiti sa akin. Damn.

Pinanood ko lang siyang tumatakbo papalayo sa akin. Nanghihina akong napasandal sa pader. S-she likes me...no...she l-loves me she said. Napasabunot ako sa sarili. Why I am so insensetive!?

Napapunas ako ng luha na di ko namalayang tumutulo na rin pala. When I saw the pain in her eyes pati ako nakaramdam ng sakit, it's almost unbearable to see your bestfriend cry because of you. So, all this time I am hurting her so much unknowingly. Ang manhid ko...kahit nakakahalata na ako sa ikinikilos niya. Iniisip ko nalang na ganun talaga siya. Sweet, caring, palagi niya akong pinapasaya at sa tingin ko ganun rin naman siya sa iba pero yung pag-iwas niya ang hindi ko maintindihan kay doon lang nagsimula ang panghihinala ko.

And now...she confessed. I don't know what to do. There are a lot of questions in my mind like how? why me? of all people. Then I realize...Ganitong-ganito rin ang nangyari sa amin ni Lim. Ganitong-ganito din ang reaksyon niya katulad ng sakin.

-----

"Mom..." I greeted and kissed her cheeks habang nakaupo ito sa sofa.

"Honey, are you okay? Bakit mugto yang mga mata mo? Did Lim made you cry? Let me talk to---" I cut her off.

"No Mom, it wasn't Lim."

"Then who? Did someone bully you at school? Kakaus---"

"No Mom."

"Then what happened?" she said eagerly.

"I broke someone's heart." I straightly said. Alam ko namang papakinggan ako ni mommy dahil siya yung parating kinikwentuhan ko at nagbibigay ng payo sa akin. Open kasi ako sa kanya sa lahat ng bagay.

"Oh...Di na ako magtataka dahil nasa lahi na natin ang hinahabol. Haha." pagbibiro niya pa.

"Mom, it's not time to joke around." I frowned in annoyance.

"I know, honey. Pinapangiti lang naman kita. Hm....I guess that person is important to you. Hindi ka naman siguro iiyak kung hindi, diba?" I nod.

Ikinwento ko sa kanya ang nangyari dahil wala naman akong isinisikreto except for the kiss of course. Kilala niya rin naman si Cyn dahil ilang beses na siyang nakapunta rito.

"I feel bad for your friend honey but it wasn't your fault so don't blame yourself. Love really has no gender, now I believe." kumento ni Mom.

"Mom, what am I gonna do?"

"Honey, mas maganda kung iiwasan niyo muna ang isa't-isa. Let time heal her or let her move on baka kasi confuse lang si Cyn sa nararamdaman niya, a phase."

"Siguro nga, Mom. Sana nga...she's so important to me. She's one of the best thing that came into my life. Losing her is like having a break up." I sadly said while reminscing our memories together. The first day we met, how we became friends, how she embrace me everytime I cry, how she make me happy with her silly acts and how she made me feel important. Natigil lang ako nung tinawag ako ni Mom.

"Can I ask something, honey?"

"What is it, Mom?"

"Do you happen to have any unexplainable feelings towards her?"

"Where is that question coming from, Mom?" I asked in disbelief. She shrugged. She is really weird sometimes.

"Just asking. Change your clothes na, honey. Kakain na tayo. Kailangan ko pang kausapin sina Isa at Pete."

Unexplainable feeling?

-----

AN:

Ehem. Ehem. Kindly leave a comment below, Guys. Pang motivation lang. Haha.