Unbreakable (Under Plot revision)

Unbreakable X

"And uhm.. Don't even speak in english, uh... Adam?" parang sinusubukan niyang alalahanin ang panggalan ko which is natuwa naman ako. At least alam niya.

"I understand Filipino." Ah... wait nakakaintindi siya ng Filipino?

"Mabuti naman." tawa ko.

"She's a half-filipino, actually." tumingin nanaman si Rachelle sa mga mata ni Misha naka akbay siya kay Misha, na mas matangkad sa kanya, para ngang pang beauty queen ang height ni Misha eh, but still si Rachelle naman ay ilang inches lang ang layo ng height.

"Oh. Can I excuse her?" tanong ni Misha yumango ako.

"Sure."

Lumayo sila at hindi ko na pinansin pa but iba yung napansin ko, may dugo na pala sa white polo ko underneath my suit. Damn it, Rachelle. Kaagad kong kinuha ang panyo ko sa pocket ko at sinubukan kong pigilan ang dugo na lumalabas sa sugat ko kanina.

Ano ba naman yan. Ang tagal naman ni Patrick, parang yung ibang mga babae.

"Adam!" napatingin ako kung saan nangagaling ang boses na iyon. And it's Eric in his gold threaded suit embroidered. Kahit kailan talaga parang si Jollibee, pabida lalo na pag may party and may chix.

"Oh." lapit ko sa kanya napansin ko ang buhok niya na naka-gel. Waw naman. "Paano ka napadpad dito? Tsaka nakabihis ka pang ganyan? Saan mo nakuha yung invitation mo?" tinadtad ko siya ng mga tanong.

"May party din sa ibang function room and naisip kitang puntahan agad." hinahabol niya yung hiniga niya 'Tsaka I just received a call from the secret service. Your dad is in trouble in London and your mom is coordinating with the police." Oh. F- "SEriously?"

"And the secret service said na they need your help."

"Ano nga ulit yung sinabi mo?"

"The secret service contacted me and they need your help."

"ERIC!" sigaw ko. "Hindi ikaw si Eric."

"WTF Dude- I am ERic your friend."

"No you're not my friend." Oo. Aakusahan ko siya. Hindi kasi alam ni Eric yung secret service, totoong trabaho ng parents ko and who I really am.

"I am Eric. Okay."

"My friend doesn't know my parent's work. My parent's know who we really are." kinorner ko siya at hinila ko ang knife na hawak ni Rachelle kanina at itinapat ito sa ilalim ng leeg niya. Pagkakataon nga nga naman binigyan ako ng patalim ni Lord sa tamang oras. Ramdam ko ang paghinga niya sa harap ko at nakita ang takot na ekspresyon niya.

"Dude. Calm down bro." nakikita ko parin ang same expression na takot parin siya but I know he's not Eric Dullen. Mas tanga pa kasi yung expression niya kaysa dito tsaka isa pa madapadapa pa yun pag nalaman niya. And plus the fact pausad palang ang technology sa Pilipinas so hindi pa makasabay ang secret service ng Malacanang. (A/N: Fictional guys. Fiction to. XD)

"Tell me who you are?!" ngumisi siya ng parang aso at lalo kong inilapit ang patalim niya sa baba niya. Sa isang iglap nasa kanya na ang patalim na hawak ko, hindi ko kaagad napansin iyon. This person is unpredictable for some reason. And he hides behind a mask...

"The maskman." sabay ng pagkasabi kong iyong tinganggal niya ang kanyang maskara and prosthetics.  Lumayo ako at sabay itinago niya ang patalim na hawak niya at tumawa.

"Akin nalang to ah."

"Bakit ka naparito?" kita ko ang matangos niyang ilong and ang mga bakas ng latex sa mukha niyang kulay puti na parang papel ay naroron pati na rin ang ilang powder na dark colored. Kumuha siya ng pampunas sa mukha niya at natanggal na ang mga kolorete.

"Yun nga. I already told you about it." saad niya habang tinatanggal niya ang contact lenses niya at na reveal ang kulay abong mga mata. Hindi ko alam kung it's still one of his disguise but I'm sure he is the mask man, the master of disguise, a good thief.

"Why would you even care so much about my parents."

"Look." Inayos niya yung sarili niya. "I'm not a bad thief. I'm not a bad person. I still care about people."

"You care about the protagonist?" tawa ko. "What kind of villan are you?"

"I'm not the villain here."

"Of course." tawa ko pa sa humor niyang nagparoll ng eyes ko.

"Hey. Listen to me." umakto akong parang aalis para makita kukng seryoso talaga siya.

"Listen to me!" nakita ko nalang ang mabilils at kumikinang na knife na dumaan sa harapan ko at tumama sa kahoy na emergency kit sa hallway. Tumingin ako sa kanya na halata talagang seryoso.

"You don't go out unless you listen to me." lumapit siya sa akin at parang ilang centimeters nalang ang pagitan. Hindi ako takot na tumingin sa kanya. AT wala ring takot na makikita sa mata niya.

"Okay..."

"You're dad is in danger and okay... I stole things for a reason. Don't ask me.Just do your job." tumingin ako sa kanya na nag-walk out at pababasa hagdanan,.

"Oi. Hindi ka mag-mamagic? para mag-disappear?"

"Wala eh. Kilala mo na ako at saka team na tayo."

"Seryoso ka ba?" "That's your real face?" pag-pigil ko sa pag-kaamuse ko sa ginawa niya.

"Oo." at nag-karoon ng isang malakas na usok sa pwesto niya at agad akong tumakbo roon  aakonawa nsy.Kahit kailan tala.Ang hilig mag-magic pag-aalis. ... Pero... mag-kakampi na kami? talaga? for real? Mas malaki ba yung kinakalaban namin na tao?

---SA parahong oras na nag-uusap silang dalawa-------

"Sabi ko na nga ba Misha, hindi ka parin nag-babago." sabat ni Racel na kalmadon paring nakatayo sa pasilyo. "Malakas parin ang pag-kaattract sa dugo ng tao.