Hear Me ✔ [editing]

☾HM 5

Aika's POV

I've been trying to focus on my lectures ever since what happened to the library. Hanggang ngayon hindi ko pa rin makalimutan kung paanong wala lang sa kanya ang pagtambay sa library, o kung napilitan lang ba siya, or kung gusto niya lang talaga tumambay at magbasa doon. Hindi ko alam, baka naman assuming lang ako sa kinikilos niya? Posible, besides, hindi niya naman ako kilalang-kilala kaya bakit niya ako sasamahan hindi ba? Pero, he gave me a banana flavoured milk and stayed where I stayed. I mean, there's alot of vacant chairs and tables at that time.

I just stared at him, confused at his actions. Imbes na tanungin siya o kung ano pa man ay binalik ko na lamang ang atensyon ko sa librong binabasa at inaaral ko. I can sense that everybody's eyes are on us, or maybe sa lalaking nasa harapan ko lang, or maybe...sa akin din. I don't know.

I sighed, hindi na kinaya pa ang pagtingin-tingin ng lahat sa gawi namin.

"What are you doing?" i asked him.

Huminto naman siya sa ginagawa saka bahagyang bumaling ng tingin sakin. Confused at my sudden question.

"Reading?"

I groaned at his answer.

"I know you are reading but what I meant about my question was that, what are you doing? Bakit dito? Bakit hindi sa ibang pwesto? Look, ang daming vacant chairs, so why in my place?"

Kulang na lang hingalin ako sa pagmamadali ng pagsasalita ko. Nakatitig lang siya pansamantala bago nagbaba ng tingin muli sa kanyang libro.

"Why not here?"

Hindi ko alam kung namimilosopo ba siya or what dahil sa sagot niya.

I groans. "Mister, as we all know that your cousin loves to bully me. So, are you here to bully me too or what? Gusto mo bang malaman ng pinsan mo na lumalapit ka sa akin para mas lalo siyang mainis sakin? Is that your plan? Kasi feeling ko gumagana. Look, everyone's looking at us, and I know that any minute by now, or maybe, kanina pa alam ng pinsan mo na magkasama tayo sa isang table and she's probably—"

"It was Samantha who hates you, not me," I froze for a moment when he said those words.

What? I damn know it already! His cousin hates me! And ano naman kung hindi siya yung may galit sakin? It's still the same. Kung malalaman ni Samantha na kasama ko siya, the girl will probably curse me to death.

"And for the record, it's Louie," aniya na siyang mas lalong nagpatanga sakin.

I thought he hates to be called by his first name?

"Tomorrow, we will have our first quiz. Dismiss," Sir Angeles said before leaving our classroom.

Tahimik lang akong nag-ayos ng gamit ko dahil ito na lang din naman ang huling subject ko for today kaya diretso uwi na ako. Or maybe, itutuloy ko na lang ang pagpunta sa mall na hindi ko nagawa noong nakaraang araw.

"Siya iyong kasama daw ni Arc sa library diba? Grabe, nilalandi niya ba si Arc?"

Gusto kong mapairap sa sobrang inis dahil sa sinabi niya. Nilalandi? Ako? Manlalandi? Ako pa talaga?

Alam kong baguhan ako sa school na'to para mabilisang mapansin at makilala, pero para makilala dahil sa ganong bagay? The hell?

I'm not doing anything wrong para sabihan nila ako ng kung anu-ano. Tsk.

Instead clearing my name, I just decided to ignore them. Kahit naman anong paliwanag ko walang makikinig. So immature of them! Argh!

"Manong, sa mall po muna tayo," aniko ng dumating si Manong Oscar.

Manong drove immediately to the nearest mall. I just gave him cash para makakapaglibot din siya para di siya mainip sa sasakyan kung maghihintay lang siya doon.

Dumiretso ako sa isang store for school supplies. I have to buy another set of paints dahil naubos ko na iyong pang-paint ko sa bahay. I have this collections of watercolors and brushes dahil mahilig ako sa arts. Nakahiligan ko na lang din siguro when I was still young.

Hindi naman ako nagtagal doon at binili ang dapat bilhin before I decided na kumain na din sa isang fast-food chain na paborito ko bago ako umuwi. Mommy will probably scold me for dining out pero bahala na. Ngayon lang naman ulit ako kakain dito.

I waited for my take out for Manong Oscar and Manang. Nang dumating ay saka ko ni-text si Manong na papunta na akong parking area.

Akala ko maghihintay pa ako kay Manong kaso mas nauna pa pala siya sakin.

"Here, Manong," ani ko sabay abot ng take-out food. Nagpasalamat siya at sinabing sa bahay na lang pag-uwi kakainin. I just smiled at him and said okay.

After minutes of byahe nakarating din kami sa bahay.

"Wala pa po sila Mommy, Manang?"

"Wala pa, iha. Baka gabihin na iyon, alam mo naman."

Tinanguan ko lang siya saka nagpaalam na papasok na kwarto ko. Hmm, madami sigurong inaasikaso sila Mommy sa opisina kaya hindi makakauwi. It's okay, I understand, hindi naman sila yung papaging nag-oovertime sa work kaya naiintindihan ko kapag ganitong sitwasyon.

I did my nightly routine before lying down on my bed. I sighed, feeling ko sobrang nakakapagod ang araw na ito para sakin. Kamusta na kaya si Yhanna? Speaking of that girl, hindi man lang ako tinext kung ano nang nangyayari sa kanya. Psh. Katampo.

Nakikipagdate na siguro 'yon ngayon? Hmm. Nah, malabo. Strict parents 'non so malabong payagang makipag-date. Oh well, papasok naman na siya bukas so, okay lang.

Kinuha ko iyong phone ko to see if something new happened on my accounts. My forehead creased when I saw my followers on Instagram...bakit parang nadoble? The last time I remembered it was just around three thousand plus, how come naging around six thousands na siya?

Eh?

I just shrugged it off. They're probably my schoolmates.

I yawned then just turned my phone in sleep mode before putting it above my bedside table.

I'm hoping that tomorrow will be a good day for me...