☾HM 4

390 13 0
                                    


Aika's POV

“Best! I won't be able to accompany you sa school a? Dad let me do some errands sa house e, I'm so sorry,”

I smiled upon hearing her words. It's actually not a big deal to me though. I mean, wala naman sigurong mangyayari sa akin sa school while I'm alone. Well, unless mapagtripan na naman ako ng grupo nila Samantha, na of course, sana hindi. Because honestly speaking, ayokong makita or makausap sila today, tomorrow and for the rest of my stay here.

“It's okay, best. I can handle this day without you,” I answered her before looking outside our car.

Nakita kong madaming students ang naglalakad sa sidewalk. Siguradong papasok na rin sila kagaya ko. I smiled, I hope I can do the same thing they're doing right now. I actually wanna try commuting pero hindi ako papayagan nila Mommy. Knowing them, they're so protective of me.

“I will miss the varsity team!”

I chuckled because of that. Si Yhanna talaga.

“Sila lang ma-mi-miss mo? How about your bestfriend? Grabe naman, you won't even miss me?” I tease her, acting like as if I was hurt.

“Gaga! Wala ng kamiss-miss sayo! Anyway, have to go na! Dad's calling me na. Bye! See you when I get back! Muaps!”

Napailing na lang ako saka tinignan ang cellphone ko. Bastos talaga  'yon. Di man lang ako hinintay na mag-bye. Tsk.

I put my phone in my bag before facing the car's window again. Nakikita ko na ang ilang buildings sa loob ng school.  The guard let us in when Manong gave his I.D. Nang makapag-park na si Manong ay lumabas na din ako. Hindi ko na hinintay na pagbuksan niya pa ako ng pinto when I can do it myself naman.

“Manong, ingat po sa pag-uwi,” I told him then waved a goodbye.

Nagsimula na akong maglakad paalis ng parking lot. I saw some students looking at me. Nginingitian ko na lamang sila kapag nadadaanan ko. They're maybe still recognizing me or maybe some of them recognized me already. Maybe dahil sa ginagawa nila Samantha, and maybe, dahil curious sila sa kung sino ako. Pero, may mga tao ba talagang aalamin pa kung sino ang ibang tao kahit na hindi naman nila business 'yon? Probably.

Nang makapasok ako sa room ay agad na akong umupo sa upuan ko. I was sitting in the middle lane since this was arranged by the teacher. Kada teacher kasi'y may gustong seating arrangement kaya kada subjects ay iba-iba ang inuupuan namin.

“Aika! Natapos mo ba 'yong assignment natin kay Sir Canlas?” tanong ni Maria, classmate at seatmate ko for Sir Canlas' class.

I smiled and nod at her. Her lips formed into 'o' after that.

“Yep, it wasn't that hard, I guess?” alanganing saad ko.

“Nice, you must be really smart huh?” hindi ko alam pero parang may tunog pagkadisgusto ang pagkakasabi niya. I didn't mean to say that it wasn't hard at all, pero iyon lang kasi ang sa tingin ko.

“Did I...offend you?”

She chuckles and shakes her head. “Nah,” iyon lang kinausap niya na ang kasabayan niyang kaklase din namin na katabi niya naman sa left side.

Napanguso ako saka kinuha na lang ang libro ko sa bag. I feel sorry for what I said. Sometimes kasi hindi ko talaga maiwasang sabihin na madali lang ang isang bagay lalo na kung sa tingin ko'y totoo naman.

Siguro tama nga si Yhanna. Sometimes, I'm too honest and blunt that I forgot to filter my words, and yet sometimes, I act innocently. Sigh, am I being weird again?

AFTER THE THREE subjects, our President announced na wala ang teacher namin for the fourth subject kaya I decided to just go sa library. Maaga pa namin kasi for our lunch break kaya mamaya na ako didiretso ng cafeteria.

Kaunti lamang ang estudyanteng nasa library ng makarating ako. I decided to sit at the farthest vacant table na malapit lang sa mga bookshelves. I really like reading books since bata pa ako. I don't know, nakasanayan at nakahiligan ko na lang din siguro. Sometime, I'm into academic books and sometimes I'm into fictional books. It may sound old but I really like reading Romeo and Juliet. Was it too old already? Hmm, I don't know. Para sa akin naman kasi walang bago o matagal na libro, as long as nagustuhan ko iyon, hindi ako magsasawang basahin iyon.

I look for a reference book for math. Kailangan kong mag-advance reading dahil noong nakaraan ay halos hindi ako pamilyar sa itinuro sa amin kaya kailangan kong aralin. Ayoko namang ma-disappoint sila Mommy sakin kapag nagka failing grades ako. I promised them that I will do my best.

Bumalik ako sa pwesto ko ng mahanap ko ang tamang book. I even plugged my earphones on and plays some instrumental songs para makapag concentrate ako.

I was too engrossed at reading and studying alone that I didn't even notice the person in front of me. Napansin ko lang siya ng may ilapag siyang banana flavoured milk beaide my book.

Naguguluhan nag-angat ako ng tingin kasabay ng pagtanggal ko ng earphones ko and saw the guy from yesterday. What's his name again? Arc? Is that it?

“Do you...need something?” I asked confusingly.

He didn't answer tho. Basta binuklat lang niya iyong libro na nasa table niya. Huh?

Naguguluhan tinignan ko siya saka tinignan din ang banana flavoured milk na binigay niya. Anong meron? Bakit binigyan niya ako ng ganito? Aren't we supposed to be strangers at each other? I don't even know him personally. I just know that he's the guy from yesterday. And that his name is Arc. That's all.

Still confuse at what he did, I just shrugged it off and continued what was I'm doing earlier before I was interrupted by him.

But...

I can't seem to take off my eyes at the drink he gave. The banana flavoured milk...

How did he know that I like those kind of drinks?

───────────────☾────────────────

Hear Me ✔ [editing]Where stories live. Discover now