Dear friends,

Vrijdag

Oké, oké, ik weet het ik ben te laat.
Ik was gewoon heel erg moe toen ik thuiskwam. Ik heb daarna gegeten, Netflix gekeken en gaan slapen. Omdat ik sinds dan me in een luie toestand bevind heb ik vandaag, zaterdag, niet bijzonder veel gedaan.
Goed, over vrijdag.
We zijn vrijdag opgestaan en hebben onze koffers gepakt.
Maar toch weer even terug naar maandag 2 weken verder, want blijkbaar bleef die luie toestand aanhouden tot dan.
Ik had mijn koffer al grotendeels donderdagavond gepakt, maar omdat ik telkens dingen vergeet, was dit de 7e keer dat ik mijn koffer "inpakte". Toen ik daarmee klaar was, zag mijn kast er voor de 1e keer in de hele week niet uit als een stort. Misschien is een stort een beetje overdreven. Laten we zeggen een koffer met daar een hoop kleren op. Daarna ging ik mijn koffer in de fuifzaal beneden zetten, die er leeg en anders uitzag na gisteren. Dat kan ook zijn omdat mijn koffer de 2e in de hele zaal was. Niemand volgde ooit het uurrooster, maar wat kan ik zeggen ik ben anders dan de rest. Dan ons laatste ontbijtje in Brugge waar ik exact hetzelfde heb gegeten als de rest van de week: rozijnenbrood met aardbeien confituur. En dan het moment waar iedereen op wachte... de laatste plenaire zitting. Niet dat het heel interessant was, de leukste commissies waren gisteren al geweest. Toch hebben ze ons verast. Voor ik dat vertel even iets anders. Ja mensen dat was een cliffhanger. Ik was bijna in slaap gevallen en anderen zijn ook echt in slaap gevallen. Maar geen nood want je hebt Pim van het presidium om droog "gelieve niet in slaap te vallen" door de micro te zeggen. Daarnaast hebben we ook nog met heel Tsjechië in onthouding gestemd op de resolutie landbouw. Even voor de duidelijkheid Tsjechië heeft 1% landbouw, dus alles wat ze daarover beslissen heeft geen invloed. 's Middags was ons laatste maal chipolata en rode kool, waar sommigen luidkeels over klaagden. Due belgen toch met hun worst. Tijdens de laatste pauze gingen we dan nog eens foto's nemen met het land en opeens ook met de commissie.  Op die korte pauze moest iedereen mij hebben, heel ongewoon. Plus het feit dat ik foto's nemen haat, maar het was de laatste keer dat we samen waren dus heb ik het maar gedaan. En dan de verassing die niemand had verwacht... commissie 13. De commissie van de voorzitters die alle problemen van de week aankaartte, wat een heel grappig effect had als resultaat. Dan na een hele week debateren was het MEP op zijn einde. We aten nog een sandwiche en we waren vertrokken naar de trein op weg naar huis.
Alles kort samengevat het was een ervaring, iets wat je maar 1 keer meemaakt, iets waar je zoveel uit leert. Als je het aan mij vraagt beleefde ik die week de tijd van mijn leven en ik zou het zo opnieuw doen. Ik ben verliefd geworden op debateren en op Brugge.
Ik ben niet meer dezelfde, ik ben veranderd. Dit is wat ik nooit meer vergeet.
Inne