ΕΛΟΥΑΖ

18. Μια σκιά αποκτά ταυτότητα

Το κρύο ήταν τσουχτερό εκείνη την ημέρα που η γη αγκάλιασε το άψυχο κορμί της Κατερίνας. Λίγος κόσμος. Η Ουρανία, η θεία της, το μοναδικό της πρόσωπο από κοντά, τραγική φιγούρα. Λίγοι γνωστοί και φίλοι, μετρημένοι στα δάχτυλα. O ουρανός κρεμόταν βαρύς ψηλά και χοντρές σταγόνες βροχής σαν δάκρια πότιζαν ολόγυρα τη γη.

Ο Ισίδωρος Διοφάντους με τον Ζήση και την Ελένη είχαν αφήσει τα λουλούδια τους κοντά της και βάδιζαν σιωπηροί προς το δρομάκι της εξόδου στο Κοιμητήριο. Μια ιδιαίτερη και βαριά σιωπή είχε απλωθεί μεταξύ τους. Κανείς δεν είχε εύκολες κουβέντες να πει. Μόνο σκέψεις. Και ιδιαίτερα εκείνος! Εκείνος που, κράτησε το μεγαλύτερο βάρος αυτής της υπόθεσης. Ένα βασανιστικό κενό είχε απλωθεί στην καρδιά του. Ερωτήματα χωρίς απαντήσεις, πολλά "γιατί" καταμέτρηση στο άδικο. Του φαινόταν πως δεν είχε προλάβει. Πως, για  δεύτερη φορά, δεν ήταν εκεί την κρίσιμη ώρα. Όπως τότε με τη γυναίκα του, που μετρήθηκε μόνη με τα θηρία, έτσι και τώρα με την Κατερίνα. Σαν να γλίστρισε η ζωή της μέσα απ' τα χέρια του.

"Αφήστε με λίγο μόνο να περπατήσω", γύρισε και είπε στους συνεργάτες του. Με σεβασμό τον άφησαν.

Άρχισε να περπατά σκεπτικός στο μακρύ δρόμο δίπλα στα ψηλά κυπαρίσσια. Πόσα και πόσα τριγύριζαν στο μυαλό του. Λες και διάλεξαν τη στιγμή να μαζευτούν στο μυαλό του γυρεύοντας να βγουν.

Ο Σέργιος Ζέριγκας, την επόμενη το πρωί της απόπειρας εναντίον του, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Ο δολοφόνος μπήκε μέσα, με τρόπο επαγγελματικό εκτίμησε η αστυνομία, καθώς δεν βρέθηκαν ίχνη παραβίασης στην πόρτα και έτσι επίσης εξαφανίστηκε. Ο κύκλος των ανθρώπων που σημάδεψαν τη ζωή της Κατερίνας έκλεισε με βίαιο τρόπο. Ο Δεβέλογλου, ο απεχθής βασανιστής της, από το δικό της χέρι. Η Δαμασκηνού, η γυναίκα των εγγράφων, νεκρή από το αφεντικό της, τον Αρμάγο. Ο ίδιος ο επιφανής ιδιοκτήτης επίσης νεκρός εκείνη την νύχτα που άλλαξαν όλα. Και τέλος ο δικός της ζωγράφος, ο άνθρωπος που άνοιξε τις πόρτες του εφιάλτη της. Ποιος ήταν πίσω όμως από τους δύο τελευταίους φόνους; Με τι κίνητρο και γιατί; 

Η τελευταία εικόνα της Κατερίνας ήταν ανεξίτηλη στη σκέψη του. Λες και όλοι αυτοί οι πόνοι, τα βάσανα και τα μαρτύρια που σημάδεψαν επίβουλα τη σύντομη ζωή της, πέρασαν και έφυγαν στη σκιά του θανάτου. Το νεκρικό της πρόσωπο είχε μια γαλήνη, μια παράξενη όμορφη αποτύπωση. Αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει όμορφο ένα παγωμένο, ακίνητο χλωμό πρόσωπο. Κι όμως... ήταν! Μπορεί, σκέφτηκε, ο θάνατος να διάλεξε να την αφήσει με ένα τελευταίο φευγαλέο αποτύπωμα χαμόγελου. Μια ριπή κρύου βοριά μπερδεμένη με κάποιες σταγόνες τον επανέφεραν στο περιβάλλον. Και εκεί που όλα αυτά τάραζαν την ψυχή του, εκεί, στο απέναντι κυπαρίσσι, τον είδε ! Πρόβαλε ξαφνικά μπροστά του.