4. Λίγες μέρες πριν στον "Τομέα Μηδέν"

317 66 136
                                    

Άνοιξε τα μάτια της. Στο αρχικά θολό της βλέμμα σχηματίστηκε η εικόνα από το ταβάνι του διαδρόμου. Ζαλιζόταν έντονα. Έκανε μια προσπάθεια να κινηθεί αλλά διαπίστωσε ότι τα χέρια και τα πόδια της ήταν δεμένα με ιμάντες. Σήκωσε λίγο το κεφάλι της και κατάλαβε ότι βρισκόταν σε ένα κρεβάτι στον διάδρομο. Δεν είχε καμία αίσθηση του χρόνου και πόση ώρα είχε περάσει από την τελευταία "συνεδρία" της στα χέρια του Δημοσθένη Αρμάγου και των στενών συνεργατών του.

Η μνήμη της άρχισε να επανέρχεται σιγά-σιγά. Τα κενά καλύπτονταν, το παζλ σχηματιζόταν ξανά. Κάθε φορά μετά από το μαρτύριο και τις "θεραπείες" στα κτηνώδη χέρια του δυσκολεύονταν όλο και περισσότερο να επανέλθει σωστά στην πραγματικότητα.

Τα ψυχοφάρμακα που της χορηγούσαν για να την έχουν σε καταστολή, τα ηλεκτροσόκ όταν αντιστεκόταν αλλά και το ξύλο.

Από τότε που την μετέφεραν στον "Τομέα μηδέν" ήξερε ότι έφτανε στο τελευταίο στάδιο. Έτσι της είχε πει η Μαρία, μια σαρανταπεντάχρονη, κατ΄ ουσίαν κρατούμενη και αυτή σ' αυτό το ίδρυμα του τρόμου. Της είχε περιγράψει τον "Τομέα μηδέν" με τα μελανότερα χρώματα. Λίγο πριν την δει για τελευταία φορά. Έκτοτε εξαφανίστηκε. Λες και δεν υπήρξε ποτέ.

Ήταν στιγμές που το κουράγιο της και ο εαυτός της την εγκατέλειπαν και βούλιαζε στο τίποτα έτοιμη να γίνει αναλώσιμη νεκρή.

Όμως μέσα της, η φλόγα της ζωής δυνάμωνε για να τις χαρίσει δύναμη και σκέψεις να σταθεί στα λογικά της.

"Μ' αυτήν έχουμε τελειώσει !" άκουσε τη φωνή του Δημοσθένη Αρμάγου στο διπλανό γραφείο. Προφανώς μιλούσε στα στενά όργανά του. Την Μπέτυ Δαμασκηνού, την σαρανταοκτάχρονη επικεφαλής νοσηλεύτρια και τον Φώτη Δεβέλογλου, τον σαραντατριάχρονο "νοσοκόμο" στα χαρτιά αλλά βασανιστή στην πράξη. Τέντωσε τ' αυτί της όσο μπορούσε να ακούσει.

"Τι εννοείς ;" άκουσε μια γυναικεία φωνή να ρωτάει. Η Χοντρή φωνή της Δαμασκηνού.

"Ότι είχαμε να πάρουμε από δαύτη, το πήραμε. Δεν μας χρειάζεται πια. Ένα σαπάκι είναι που δεν αξίζει μήτε την βρωμοτροφή που της δίνουμε"

"Μα δεν καταλαβαίνω γιατί ;", ρώτησε η Δαμασκηνού.

"Υπάρχει μια λοίμωξη που είναι επικίνδυνη. Η επέμβαση δεν έκλεισε καλά και η υγεία των άλλων μερών είναι επισφαλής", της απάντησε και συνέχισε:

ΕΛΟΥΑΖΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα