Day 1 / 365

1.7K 13 4
                                    




revised ver






June 4, Monday



Irene
8:04 AM 



Today, unfortunately, is my first day. It is also my last year as a med student.

I was walking silently sa corridor finding my first class, without knowing, may nakahulog ng gamit sa harapan ko and a part of it stings a bit. What was that? 

I saw a man, his hair is messy,  a bit taller than me, and he smelled like powder. 

"Sorry, miss." he murmured, trying to avoid my gaze. "Let me help you."

I got his books one by one but I noticed him looking at my legs with a nervous gaze. I looked at it then I saw...blood? Hala, yun pala iyon? Kaya pala masakit. Then I saw a cutter inches away from us, na  dala ata niya. "Hala, miss, sorry. Masakit ba?" He looked at me with worried eyes. 

'Di naman masakit, slight lang.

"Oh, no. 'Di naman." I smiled, at tsaka s'ya tumayo. "Sorry ah? Hehe. First Day pa naman. Anyways, I'm Jacob Bautista, and you are?" He said as he offered a hand. " Irene Jane Dele Cruz. Irene nalang. Nice meeting you." I smiled as I touch his cold shaking hands, shaking it.

 "Excuse me, mauna na ako." I said.


5:30 PM

I decided to visit my grandparents' house after classes so I can hang out a bit with them.

"Oh, saan mo naman nakuha 'yan?"

Sermon nanaman galing kay lola, "Nasugatan lang po ako kanina sa campus, la," umupo ako sa tabi nito at inabot ang gamot niya. "Sabi ko naman kasi sayo, apo, na mag iingat ka palagi," sabi naman ni lolo.

"Alam mo naman na kami nalang ang poprotekta sa iyo, e." Napabuntong hininga nalang ako,   

"Opo, lola, lolo. Magiingat na po."

Minsan, bumibisita ako dito sa mansion nina lola at lolo. They used to be one of the richest people here in our town, pero siyempre, since na matanda na sila, they won't be able to work properly, they have their maintenance, and they're too old to work, I don't want to loose someone again, not like my parents. 

Sila lolo at lola ang nagpapaaral sa akin, kaya I'm always doing my best sa mga pinapagawa nila at sa school. Buti nalang may bank account ako na napaghandaan namin at kahit papaano, natutulungan ko pa sila lolo at lola sa expenses ko sa dorm, at sa school. Nakakahiya 'rin kasi kung pa minsan. 

"Oh, apo, wala ka bang gagawin at napadalaw ka ngayon?" tanong nila, "Wala naman po, lolo," 

"Mabuti naman, ikaw ah mag aral ka ng mabuti't hindi na namin kakayanin kapag ibinagsak mo yung iba mong subjects, medicine pa naman ang kurso mo, apo, sinusuportahan ka lang namin dahil iyon ang gustong mangyari ng iyong tatay." Sabi ni lola, hindi pa naman sila ganoon ka tanda. Magkaedad lang silang dalawa ni lolo at 68 pa lang sila, pero kahit na, siyempre kailangan din nila mag ingat kahit papaano. 

Sila na lang ang meron ako.


7:49 PM

"Tita? Nakarating na po ako!" katok ko sa pintuan nito, pagkabukas ng pinto ay lumabas ang masayahin nitong mukha.

She's Tita Martha. She's tho owner of this apartment building where im staying at.

Sinabayan kong mag dinner si Tita Martha, and after that ay bumalik na ako sa unit ko sa upper level. While walking, pumasok agad sa isip ko iyong Jacob Bautista na nakilala ko lang kanina sa school.

Ang attractive kasi niya, yung mga mata niya kanina, ang sarap tignan, medyo maga na malaki yung mata nya, his perfectly shaped nose and his plum lips, and --not to forget--his awesome hair. He's handsome, sa totoo lang. Yung suot nyang white shirt, denim pants and converse is too perfect to rock my world in split seconds. 

I described him as if we met million times, but really, he was remarkably handsome.

The elevator stops in mere seconds, the door opened, revealing someone whom I just met, whom I said is remarkable. Butterflies in my stomach suddenly went wild nang makita ako ng tao sa elevator. It was him.

Jacob Bautista.

365 Days | talesbyariTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon