Achter de schermen

Hoofdstuk 14

Tyler Joseph ging solo, en ik was zijn enige en dus automatisch ook zijn belangrijkste toehoorder. De studio en het decor van mijn moeders programma vormden de concertzaal. Tyler leek allerminst aangedaan door het eenmanspubliek op de tribune. Totaal niet mismoedig danste en zong hij. Het nummer heette 'House of gold' en was oorspronkelijk van zijn vroegere band Twenty One Pilots. Middenin het nummer stopte de muziek, die uit het niets leek te komen. Hij liep met langzame tred naar de rand van het podium. Zijn donkere ogen ontmoetten de mijne.
"Nu Josh weg is, wil jij mijn drummer zijn?" Zijn stem zong me tegemoet. Ik was sprakeloos. Als een ballon steeg ik op en zweefde, nog steeds in zithouding, naar het drumstel toe, dat plotseling uit het niets was verschenen. Ik landde op het krukje erachter, mijn handen op de drumstokken. Hij glimlachte blij naar me.
"Thanks, darling." En toen stond hij plotseling vlak naast me en legde hij vluchtig een arm rond mijn schouders. Gehypnotiseerd door zijn aandacht keek ik op. Het gezicht van Fabian staarde terug. In een oogwenk zag ik dat hij niet alleen van gezicht, maar ook van kostuum was veranderd. In plaats van het elegante pak dat hij vaak droeg tijdens optredens, ging hij nu gekleed in de lange, protserige jurk waarin ik mijn moeder voor het eerst zag na het nieuws van de scheiding. Automatisch vroeg ik:
"Waarom is Josh bij je weggegaan?" Hij antwoordde:
"Dat is een lang en pijnlijk verhaal. Laat het zitten."

"Irene, als je nu niet wakker wordt, dan gooi ik Nels emmer met sop over je heen!" Mijn ogen vlogen open. Claire stond naast mijn bed, met een geïrriteerde trek rond haar mond. Het schemerige ochtendlicht vulde mijn zo goed als lege kamer.
"Wat? Hoe... hoe laat is het?" Ik tikte op het schermpje van mijn smartwatch. Het horloge reageerde niet. Het grote nadeel van zulke dingen, ze gingen sneller leeg dan normale horloges. Tot mijn schrik besefte ik dat mijn wekker als gevolg hiervan ook niet was afgegaan.
"Veel te laat. Ik heb je tachtigduizend keer geappt, maar je hebt mijn berichtjes niet gelezen!"
"Mijn telefoon staat 's nachts op stil."
"Je moet gewoon een wekker zetten!"
"Had ik gedaan, maar mijn horloge was leeg. En doe eens rustig."
"Ja hallo! De verhuizers zijn er al en van papa moest ik zorgen dat je onmiddellijk naar beneden kwam. Nu! Meteen!" Ik sloeg de dekens van me af en rilde. Claire, die valse heks, had het raam wagenwijd opengezet en de gordijnen weggetrokken.
"Ik kom eraan. Geen stress!" Met een laatste afkeurende blik verliet ze mijn kamer. Ik vroeg me af waarom ze zich zo druk maakte. Zij was ten slotte niet degene die ging verhuizen vandaag.

        De grote hal beneden was omgetoverd in een soort doolhof van opgestapelde verhuisdozen. Breed geschouderde mannen in blauwe overalls liepen heen en weer, dozen verslepend en meubels sjouwend. Ik verscheen bovenaan de trap in een haastig aangetrokken grijs sweatshirt en lichtblauwe skinny jeans. Mijn haren zaten nog in de war en in mijn ooghoeken zaten ongetwijfeld nog vuiltjes.
"Lange nacht gehad gisteren, zeker?", luidde mijn vaders begroeting.
"Ook goeiemorgen pap", geeuwde ik.
"Nou, zeg maar gerust goeiemiddag. Was je vergeten dat we vandaag zouden gaan verhuizen?" Nee, natuurlijk niet, hoe zou ik zoiets ooit kunnen vergeten.
"Ik heb nog steeds herfstvakantie, weet je nog?" Een lichte frons was zijn enige antwoord. De voordeur stond wagenwijd open en liet een kille herfstbries binnen, vergezelt door mijn broer Morris. Zijn gezicht was rood aangelopen en het blauwe shirt met de afgeknipte mouwen, dat hij altijd droeg tijdens zijn voetbaltrainingen, plakte aan zijn rug.
"Ben je er eindelijk", knorde hij. Hij gebaarde naar een slordig opgestapeld stel dozen aan de andere kant van de hal.
"Deze mogen wij dragen." Ik knikte kort en liep naar de aangewezen dozen. De bovenste was plat en stoffig en bevatte een label met de tekst 'vakantiefoto's'. Ik trok vragend mijn wenkbrauwen op naar mijn vader.
"Wil mama deze niet liever houden?"
"Oh, wat? Nee hoor, ik heb recht op 50 % van onze spullen, weet je nog." Terwijl mijn vraag was: wil mama deze niet houden en niet, mag mama deze niet houden? Ach, ze vochten het zelf maar uit. Ik tilde de doos op en haastte me naar buiten.

        Wekenlang waren mijn ouders bezig geweest met het verdelen van hun spullen. Alles wat ze in hun vijftien jaar durende huwelijk en daarvoor aan materiële bezittingen hadden verzameld, behoorde ten slotte aan hen allebei toe, omdat ze in gemeenschap van goederen getrouwd waren. De spullen die papa mocht meenemen naar zijn nieuwe appartement in Hilversum, werden in verhuisdozen gestopt. Ik had ze in die tijd vaak over hun bezittingen horen onderhandelen.
"Dat zal vast, maar dit heeft grote emotionele waarde voor me" en
"Wat moet je met die kast dan, die is praktischer voor mij, dat zie je toch ook wel in?", waren in die tijd veel gehoorde uitspraken. Wij, de kinderen, hielden ons wijselijk buiten dit gedoe. Alles wat in onze eigen kamers stond, mochten we sowieso houden, die garantie was ons al gegeven. Na lang twijfelen had ik besloten om met mijn pa mee te gaan. Het was een moeilijke beslissing, want aan de ene kant wilde ik mijn vertrouwde omgeving, de omgeving waarin ik was opgegroeid, niet achterlaten. Aan de andere kant, het was nu ook niet zo dat we plotseling naar Overijssel gingen verhuizen of zo. Ik kon zo op de fiets springen om een paar dagen terug te gaan naar Huizen als ik daar behoefte aan had. Toch leek een huisje in Hilversum me uiteindelijk praktischer, zeker omdat er in Huizen geen treinstation of hogeschool zit en Hilversum altijd al een aantrekkingskracht op me had. Voor Claire en Morris was de keuze bij wie ze zouden gaan wonen een stuk eenvoudiger. Claire, loyaal aan mijn moeder, bleef bij haar. Morris, een echt papa's kindje, ging met ons mee. Claire en mama bleven dus alleen in dat grote huis wonen. Of nou ja, alleen, Nel was er op doordeweekse dagen ook nog. Wat een verspilling van ruimte, zul je wel denken. Maar ach, mama had er het geld voor.