Achter de schermen

Hoofdstuk 7

Voor een gewone dinsdagavond was het uitzonderlijk druk in het café. Vreemd genoeg voelde ik me niet gerustgesteld door dit grote aantal toehoorders, in tegendeel. Stefanie daarentegen leek er juist ten volle van te genieten. Met stralende ogen wees ze me op de drukte.

"Zouden je ouders daar achter zitten?"
"Misschien", zei ik afwezig, maar ik wist wel zeker dat ze erachter zaten. Overal in de menigte zag ik bekende gezichten. Samantha Kieviet, vriendin van mijn moeder en een al even bekende tv-persoonlijkheid, knipoogde naar me met een zwaar opgemaakt oog. Ik herkende haar, en mijn moeders styliste, die schuin achter haar stond. Een eindje verderop stond Han Tuin met zijn gezin, speciaal uit Amsterdam gekomen om ons te zien spelen. En daar, zag ik het goed? Vlak bij het podium zat de baas van mijn moeders omroep. Een koele windvlaag streek door mijn haren toen de deur achter me openging. Alexandra sloeg haar armen om zowel Stefanie als mij heen. Haar geur, een nare mengeling van sigarettenrook en zoetige parfum, drong met geweld mijn neus binnen.
"Amber is al backstage, laten we ook zo gaan."

"Kom eraan, even mijn glas leegdrinken", zei Stefanie bedaard. Ik zonderde me wat af van het stel en dwaalde door de menigte. Als de vrienden en collega's van mijn ouders er waren, moesten ze er zelf ook wel zijn. De stille hoop om ze samen aan te treffen, stak de kop op. Op mijn weg werd ik meerdere malen aangeklampt door vrienden en bekenden die me succes wensten, vroegen hoe ik me voelde en wat we gingen spelen. Ik wimpelde hen zo vriendelijk, maar zo snel mogelijk af. Uiteindelijk zag ik mijn vader, zittend op een barkruk en in gesprek met twee vrouwen. De wat oudere vrouw, met de grijze strengen in het goudblonde haar, herkende ik als Patricia Vlierstra, hoofdredactrice van het Generaal Dagblad. De wat jongere vrouw was lang, tenger en had eveneens blond haar, dat in een staart gebonden over haar linker schouder hing. Vermoedelijk was ze ook journaliste in dienst van een hoogstaand medium. Ik kwam wat dichter bij en ving zodoende de vloeiende cadans van mijn vaders monoloog op.
"Hun band heet ASIA. Die naam is gevormd uit de eerste letters van hun voornamen, maar heeft geloof ik ook te maken met het adoptiebroertje van toetsenist Amber, dat oorspronkelijk uit Azië komt. Ja, het zijn een stel creatievelingen bij elkaar, die meiden. Ze spelen zowel covers als door hen zelf geschreven muziek. Ook bespeelen ze verschillende genres, als ik het goed heb. Een beetje pop, rock, maar ook reggae en soul. Moet je nagaan, wat een muzikale duizendpoten." Beschaamd maakte ik me uit de voeten. Mijn vader kon soms zo gênant ophemelen. Gelukkig deed hij dat niet alleen bij mij, zijn dochter, maar betrapte ik hem er in zijn eigen talkshow ook zo vaak op, bij veel van zijn gasten.

Mijn moeder dook plotseling op in mijn gezichtsveld en wenkte me. Ze bracht me naar een kleine man met getinte huid en gemillimeterd zwart haar.

"Dit is Hassan. Hij werkt voor Randstad Vandaag en zou graag een interview bij je afnemen", zei ze glunderend. Hassan gaf me een vriendelijk, afgemeten knikje.

"Oh, oké", zei ik een beetje overdonderd. Mama keek me lang en stralend aan en ik begreep het. Zij had dit interview geregeld. Ik kon de gedachte in haar ogen bijna lezen: laat de promotie maar aan je moeder over, aan je vader heb je op dat gebied niets.

"Leuk, Na het concert dan maar?" Als ik het niet zou accepteren, zouden mijn bandmaten me vermoorden, en wat kon het bovendien voor kwaad. Hassan zag eruit of hij het echt leuk en interessant vond om ons te interviewen.

"Perfect, na het concert", zei hij, opnieuw driftig knikkend.

"We hebben na ons optreden een interview voor Randstad Vandaag", deelde ik mijn bandgenootjes mee in de krappe, muffe kleedkamer achter het podium.

"Niet te geloven, wat goed! Een interview direct na ons eerste officiële optreden", brulde Alexandra enthousiast. Ook Stefanie sloeg me dolblij op de schouders. Amber glimlachte vaag en dankbaar naar me. Ik glimlachte vaag terug, terwijl ik driftig mijn donkerblonde haar begon te kammen in de spiegel.
"Ik zag je pa trouwens nog praten met die ene vrouw van De Klankschaal, je weet wel, dat muziektijdschrift", zei Stefanie met een veelbetekenende grijns.
"Oké, nou, wie weet", reageerde ik schouderophalend.