Achter de schermen

Hoofdstuk 6

"We moeten misschien getuigen in de rechtbank", zei Claire terloops.
"Omdat we ouder zijn dan 14 jaar. Morris hoeft dus niet." Deze opmerking kwam totaal uit het niets, zonder bruggetje of inleiding. Het ging over de scheiding, dat moest wel, en daar was het nu niet het moment voor. We hingen aan de rumoerige loungebar van de Open Boek studio, een uur voor aanvang van de laatste show van dit televisieseizoen. Om ons heen lichtten schermen van tientallen telefoons op onder de ijverige vingers van fanatieke Michael Veenlandfans. Iedere flard van ons gesprek zou via sociale media razendsnel verspreid kunnen worden. Toch wilde ik door mijn zusje geïnformeerd worden, want haar woorden lieten alle alarmbellen in mijn hoofd afgaan. Ik boog dichter naar haar toe en vroeg op fluistertoon:
"Hoezo getuigen?" Ze keek me meewarig aan, alsof ze mijn gedempte stem voorzorgsmaatregel grootse nonsens vond. Waarschijnlijk ging ze er, naïef als ze soms was, vanuit dat ons gesprek toch wel zou verdrinken in het geroesemoes om ons heen.
"Nou ja, volgens mij heet het niet zo, maar als ze gaan lopen ruziën bij wie wij gaan wonen, moet de rechter dat bepalen of zo, maar wij zijn oud genoeg om dat zelf te doen."
"Is dat niet een beetje snel, om daar nu al over na te denken?" We wisten ten slotte nog geen maand dat onze ouders uit elkaar zouden gaan. Ik had er helemaal niet over nagedacht bij wie ik zou willen wonen. Het liefst zou ik wensen dat alles bij het oude bleef, dat we met z'n allen in onze villa zouden blijven wonen, maar dat zou wel weer niet kunnen.

"Ik denk dat ik bij mama wil wonen", peinsde Claire. Ik raakte licht haar hand aan.
"Daar hoeven we nu nog niet over na te denken lieverd." Ik hoopte dat ik hiermee het gespreksonderwerp tactvol afgesloten had, want barkeeper Dennis kwam vlug onze kant op.
"Nog wat te drinken voor mijn favoriete klanten." Hij wachtte onze reactie niet af en plantte twee glazen voor ons op de bar. Mijn glas bevatte witte wijn, dat van Claire cola. Officieel mocht ik nog geen drank, en dat wist Dennis. Toen hij de drankjes voor ons neerzette, keek hij schuchter over zijn schouder of mijn vader niet toevallig in de buurt was.
"We hebben niets besteld", zei ik onhandig.
"Van het huis." Hij wierp me een broeierige glimlach vol blikkerende tanden toe en verdween naar het andere uiteinde van de bar om daar een paar klanten te helpen. Ik nam een voorzichtig slokje van de wijn. Zo vaak dronk ik dit spul niet.

"Hij vindt je leuk." Ik keek opzij naar Claire, die van oor tot oor grijnsde.
"Weet ik", zuchtte ik. Claire had in onze familie niet zonder reden de bijnaam Captain Obvious gekregen.

Door de subtiele aanwijzingen van de publieksservice waren we op de voorste rij beland. Deze felbegeerde stoelen stonden bijna op het podium. Het voelde toch anders om in het publiek te zitten, dan om doelloos door de studio te zwerven. Ik genoot van de bruisende atmosfeer en de spanning vooraf. Bij deze uitzending waren alleen de grootste fans van het programma aanwezig, want de kaartverkoop van zo'n laatste aflevering van het seizoen ging altijd ontiegelijk snel. Papa kwam de regieruimte uit, gevolgd door de bruinharige opnameleider. Zijn intense blik gleed vluchtig langs de vele gezichten, die verwachtingsvol terugkeken. Met kwieke passen liep hij langs de rijen, handen schuddend en korte gesprekjes aanknopend. Toen hij bij ons aankwam, zei hij lachend tegen Claire:
"Niet in slaap vallen hè, je zit vooraan en dus vaak vol in beeld. En het is live." En tegen mij:
"Veel plezier." Ik gaf hem een high-five.
"Laat ze maar eens wat zien pappie." Toen hij met zijn rug naar ons toe het podium op liep, rolde Claire met haar ogen.
"Ik val heus niet in slaap hoor", mopperde ze.
"Nou, het zou me niets verbazen", antwoordde ik schouderophalend. Mijn ogen volgden afwezig mijn vader, die midden op het podium plaatsnam, klaar om het publiek toe te spreken. Mijn blik ontmoette plotseling die van de opnameleider. Een paar seconden lang hielden we oogcontact, en als bij toverslag herinnerde ik me zijn naam weer. Fabian, zo heette hij. Met een ongemakkelijk gevoel keek ik weg.

De show verliep zoals altijd weer vlekkeloos. Pap was het stralende, positieve middelpunt van het geheel. Morgen zouden de recensies hem wel weer afbranden, dat was altijd zo, maar nu kon hij zich nog onschendbaar wanen, omringd door een enthousiast cheerleaderpubliek. Zelfs Claire leek ten volle van de uitzending te genieten. Dit was de eerste keer dat ze mee was, de jaren daarvoor was ze te jong geweest. Morris kon niet wachten tot ook hij de uitzendingen mocht bijwonen. Iedere laatste uitzending van het seizoen kregen we gratis toegangskaartjes van pap, dat wil zeggen, degenen van ons die al in beeld mochten. Vandaag was ik voor het eerst niet alleen. Af en toe wierp ik terloops een blik op Claire, die ik meerdere malen op een glunderend gezicht betrapte. Ook al was ze zijn kind, ze was, net als ik, ook niet immuun voor de magie van de talkshow host Michael Veenland.