Achter de schermen

Hoofdstuk 4

De sleutel klikte in het slot. Ik vloog overeind uit mijn halfslaap en tastte paniekerig naar het schaaltje met de restanten van de chips, die ik al tv kijkend op de bank had verorberd. Het balanceerde gevaarlijk op het randje van ons dure, gestoffeerde zitmeubel.
"Ik ben thuis! Jullie ook?" Mijn moeders standaard openingszin als ze thuiskwam. Bang voor haar door smetvrees ingegeven reprimandes schoof ik het chipsschaaltje onder de bank.
"Ik ben thuis!", riep ik terug. Met een druk op de afstandsbediening schakelde ik de televisie uit. Er was toch niets interessants te zien, alhoewel, ik meed de kanalen van de Nederlandse omroepen, uit angst om iets over mijn ouders terug te zien. Of misschien zelfs over die tweet die ik laatst postte. Sara had me gisteren nog geconfronteerd met een artikel in een vaag meidenblaadje, waarin een paar roddeltantes mijn korte tekstje op Twitter uitgebreid analyseerden. Als het niet zo'n pijnlijk onderwerp was geweest, en als ik niet niets anders gewend was, had ik het ongetwijfeld grappig gevonden. Mijn moeder kwam de kamer binnenschrijden. Ja, schrijden, dat is het juiste woord om haar manier van lopen te omschrijven. Zo liep ze altijd, hoofd geheven, borsten vooruit. Haar goudblonde haar zat 27zoals altijd keurig in model, alsof ze er niet net een busreis van vier uur op had zitten. Ook haar make-up zat perfect en maakte haar gezicht jonger, haar huid stralender. Ik snapte wel waarom mannelijke televisiecritici haar portretteerden als de ideale vrouw, al was het nogal gênant om dat te lezen of te horen over je eigen moeder.
"Lieverd, wat heerlijk om je te zien. Ik heb jullie gemist!" Ze kwam recht op me af en sloeg haar armen stevig om me heen. Ik drukte mijn gezicht tegen haar in zijde gehulde schouder en snoof de zoete, bloemige geur van haar parfum op.
"Mooie kaskraker gemaakt, daar in België?" Ik voelde haar meer lachen dan dat ik het hoorde. Ze hield me op een armlengte afstand en bekeek me van top tot teen. Dit deed ze vaker als ze een tijdje van huis was geweest, maar deze keer was haar inspectie langer en intenser.
"Je ziet er goed uit Reen."
"Jij ook ma, nieuwe jurk?" Ze begon te stralen, blij verrast dat het mij, iemand die nooit echt oog had voor kleding, was opgevallen. Nu kon je ook moeilijk om deze jurk heen. Hij was helemaal van zijde, afgezet met kant en bontgekleurd. Afgezien van het feit dat ik niet zo veel op had met kleding, had ik over deze nieuwe aanwinst voor mijn moeders garderobe wel mijn mening klaar: oerlelijk. Toch had ik zo'n donkerbruin vermoeden dat de jurk buitensporig duur moest zijn geweest. Dit verontruste me wel. Tuurlijk, mama was rijk en kocht vaak zat nieuwe kleren, zeker als ze de grens over ging, maar nu leek het net alsof ze expres, misschien uit wrok of gedreven door een andere donkere emotie, veel geld over de balk had willen smijten.
"Gekocht in Brussel. Exotisch hè?"
"Nou." Ik fijnste een glimlach. Ik was nu wel zo'n beetje klaar met dit vrolijke moeder-dochter-gedoe, tijd om to the point te komen.
"Mam, hoe zit het nou met die scheiding?", viel ik daarom met de deur in huis. Ze was een paar seconden stil, haar gezicht volledig neutraal. Zo keek ze ook altijd aan het begin en einde van haar wekelijkse spelshow, als ze haar intro- of outropraatje opdreunde van de autocue. Ze herstelde zich echter redelijk snel.
"Heeft papa je daar dan niets over verteld?"
"Niet echt nee." Hij had gezegd dat we het met het hele gezin zouden bespreken, maar hij zou pas tegen de avond thuiskomen en ik wilde het nu weten. Mama zuchtte heel, heel diep. Alle blijheid gleed van haar af, haar schouders zakten in. Even zag ze eruit als de vermoeide 45'er die ze was.
"Morgen geef ik een interview voor de Voorlichter, liefje. Dan kun je over alles wat je wilt weten lezen." Ik kon mijn oren bijna niet geloven. Dus ik, haar bloedeigen dochter, mocht de gefilterde waarheid uit een krant halen? Waarschijnlijk nog veel later dan de abonnees van die krant dat konden doen? Een pijnlijke steek van woede maakte mijn gedachten troebel. Ik kon ter nauwe nood voorkomen dat ik ging schreeuwen.
"Mam, ik wil niet over pap en jou lezen in die stomme sensatiekrant. Ik wil het van jouzelf horen. Ik ben geen fan, geen criticus, geen fucking volger, maar je fucking dochter!" Voor ze kon reageren kwam Morris de kamer binnenvallen.
"Je bent weer thuis!" Hij sloeg zijn dunne armen om haar heen. Ze glimlachte haperend naar haar jongste en enige zoon en wierp me een schuldbewuste blik toe. Ik wilde Morris het liefst met een stekelige opmerking de kamer uit jagen, maar toen dacht ik weer aan gisteren.