Achter de schermen

Hoofdstuk 3

"Kijk Reen, je ouders zijn nog steeds trending topic." Met een glunderend gezicht, alsof ze
me er een enorm plezier mee deed, stak Stefanie met gestrekte arm haar tablet naar me uit.
Voor ik het wist had ik het apparaat aangepakt en kon ik uitkijken over de vrolijke twitterzee
aan ongezouten meningen en bittere commentaren, gespuid door onwetende debielen die mijn ouders totaal niet kenden.
"Jullie gezinsvete heeft zelfs een eigen hashtag", kakelde Stef vrolijk door.
"#VeenlandHeerdink, dat klinkt zelfs cool. Moeten ze met mijn familie niet proberen;
#SlagerdeNooi, dat klinkt dus echt niet. Jullie hebben geluk!" Nou, wat een geluk.
Onwillekeurig scrolde ik met mijn duim door de lijst vernietigende, oordelende tweets. Links
van het scherm zag ik het lijstje met trending topics van Nederland, en ja, daar stond
inderdaad de #VeenlandHeerdink tussen. En aan de tweets die deze hashtag gebruikte te zien,
ging dit inderdaad over mijn ouders. Eén of andere Veronica_C tweette: 

#VeenlandHeerdink uit elkaar! Boe-hoe, snik snik. Dit zag je toch van
mijlenver aankomen?

Een eindje verder naar boven stond een tweet met

onrustbarend veel hartjes en reacties, verzonden door Robbie093:

Daar gaat ons zogenaamd gelukkige showbizzkoppel. De publieke parasiet heeft
zijn rijke barbiepopje bij het vuil gezet! #VeenlandHeerdink.

Ook cru.nl, het plaatjesplatform voor roddelamateurs, had er 140 tekens aan vuilgemaakt: 

#VeenlandHeerdink gaat uit elkaar. Dit heeft een woordvoerder van de familie begin deze week officieel bevestigd. Lees meer: Cru.nl/D250417F.

Met een naar onderbuikgevoel gaf ik de tablet terug.

"Niet te geloven hè. Het is al een week bekend dat je pa en ma gaan scheiden en er wordt nog steeds zoveel ophef over gemaakt." Ik keek haar fronsend aan.

"Stef, hoe zou jij het vinden als ze zo over jouw ouders zouden tweeten?" Vanuit haar luie positie op het doorgezakte, rode bankstel, keek ze me verwonderd aan.
"Weet ik veel, ik kan me niet eens voorstellen hoe het zou zijn als mijn ouders iedere dag in de media kwamen, of als ze zouden gaan scheiden. Ja, nu ik erover nadenk: het zou echt bizar zijn om zulke dingen over mijn ouders te lezen op Twitter." En na een korte stilte voegde ze daaraan toe:
"En ook niet echt prettig." Hèhè, ze had het eindelijk door.

Alexandra kwam de repetitieruimte binnen – deze week was dit de
serre van Stefanies huis - en zette haar gebutste vioolkoffer met een bons
op de grond naast de bank. Zodra ze haar vriendin zag, begonnen de
ogen van Stefanie te stralen.
"Heb je goed nieuws voor ons, Lexa?"
"Hangt er vanaf, als jij belooft dat je me niet meer naar een datingsite
vernoemt." Met een brede, luie grijns plofte Alexandra op de bank.
"Maar lieverd, je hebt zo veel weg van een datingsite. Goedkoop, belooft
veel en maakt niets waar..." Ik was niet in de stemming voor het geflirt
van die twee.
"Alexandra, wat heb je voor ons?", kwam ik daarom ter zake. Het bleef even stil. De twee meiden op de bank wisselden een blik. Ik kon wel raden wat ze dachten.
"Oh ja, sterkte met je ouders Reen", zei Alexandra schuldbewust.
"Maar, ik heb nieuws voor je dat je wellicht zal opvrolijken." Met een paar routineuze bewegingen klikte ze de koffer open en haalde er een al even gebutste, verfomfaaide viool uit tevoorschijn. Daaronder had zij een dubbelgevouwen A4'tje geklemd, dat ze met een zwierig gebaar uit de koffer trok.
"Ga weg! Heb je mail terug gehad van..."
"Yep, van het meest bezochte café van Huizen." Met fonkelende ogen
leunde Stefanie naar voren.
"Vertel, wat staat erin?"
"We kunnen dinsdag 6 juni bij ze terecht."
"Dan pas? En nog niet eens op een vrijdag of zaterdag." Teleurgesteld
leunde Stefanie weer achterover. Haar oranjekleurige haren gloeiden verontwaardigd op in het lentezonlicht, dat schuin door de hoge, glazen ramen naar binnen viel.
"Ik kan er niets aan doen lieverd. Elke beginnende band wil optreden op
die tijdstippen, en verder gevorderde muzikanten trouwens ook. Als we niet bereid waren het voor niets te doen, waren we waarschijnlijk helemaal niet welkom geweest."
"En daarom zeg ik steeds: als Irene nou een paar minuten speeltijd zou kunnen ritselen bij die muziekeditie van haar vaders talkshow, dan zitten we gebakken."
"Inderdaad", viel Alexandra haar bij.
"Hoe heet het ook alweer? Open Podium, toch?" De twee meiden keken
me strak aan. In het nauw gedreven knikte ik.
"Mijn vader doet niet aan voortrekkerij. Als we in Open Podium willen spelen, moeten we eerst bewijzen dat we goed genoeg zijn." Dit was niet helemaal waar. Vaak zat had mijn vader onze band via mij wat speeltijd aangeboden in de maandelijkse muziekeditie van Open Boek. Open
Podium werd op iedere laatste woensdag van de maand live uitgezonden en trok weliswaar wat minder kijkers dan de reguliere uitzendingen, maar het waren er nog steeds een kleine miljoen. Misschien was het slecht van me om dit niet aan mijn bandmaten te vertellen, en om in mijn eentje te beslissen dat we dit niet gingen doen. Mijn principes waren echter sterker dan de loyaliteit aan mijn band. Ik wilde de top bereiken via de normale weg, en niet via de snelle binnendoor route die mijn beroemde ouders me boden. En als die snelle binnendoor route de enige weg naar de top was? Tja, dan bereikten we de top maar niet.
"Ik vind dat we goed genoeg zijn", bromde Stefanie ontstemd. Ze stond op en haalde de map met songteksten tevoorschijn.
"Waar blijft Amber? Ik wil beginnen."
"Die is altijd later, maar ze komt vanzelf wel knorrepotje van me", lachte Alexandra, terwijl ze haar wederhelft een liefdevolle blik toewierp.
"Hoe zit het eigenlijk met Sara? Komt zij vandaag niet kijken naar onze repetitie?" Ik schudde mijn hoofd.
"Sara is hartstikke aan het stressen over de komende examens, dus ze zit de hele dag te blokken."
"Die examens zijn zo easy, ik haalde ze met twee vingers in mijn neus",
merkte Stefanie op. Haar arrogantie verleidde me er bijna toe om haar erop te wijzen dat er best wel een verschil was tussen een vmbo-kt-
examen en een vwo-examen, maar dan zou ik ook niet echt bescheiden overkomen en daarbij had ik geen zin in ruzie. Stefanie bladerde vluchtig door de songteksten.
"Hoe dan ook, ik heb niet zo'n zin om nog langer te wachten. Zullen we
'Crystal' repeteren vandaag, of 'Dive into the Dark'"
"Ik zeg 'Crystal'. Heb wel zin in een beetje uptempo", zei ik, terwijl ik plaatsnam achter het krakkemikkige drumstel, voor een prikkie gekocht in een kringloopwinkel. Ik had echt zin om mijn opgekropte frustraties eruit te roffelen, hopend dat dit arme, oude instrument dat aankon. Ik verlangde naar mijn eigen drumstel, dat ik voor mijn zestiende verjaardag
van mijn ouders had gekregen. Dat stond in de bijkeuken in onze villa. Deze ruimte was ingericht als een soort muziekstudio en toch repeteerden we daar nauwelijks. Steeds weer had ik een smoesje klaar waarom we daar niet konden spelen. Ik wilde mijn vriendinnen, als ik ze zo mocht noemen en daar was ik nog steeds niet helemaal uit, niet steeds
confronteren met de roem en rijkdom van mijn ouders. Niet dat zij dat erg
vonden overigens. Ze vonden het geweldig om mijn pa, de vurige, kritische talkshowpresentator, en mijn moeder, de prachtige, grappige amusementskoningin, in levende lijven te zien, hoe meer hoe liever. Nee, volgens mij was het gewoon weer een egoïstische gedachtekronkel van me. Als ik mijn band zo min mogelijk met mijn ouders in één huis liet zijn,
vergaten ze misschien dat ik de dochter van het bekende televisiestel was, en gingen ze me waarderen om wie ik echt was.
"Daar is Amber al", verkondigde Alexandra. En inderdaad, de deur van de aanbouw zwaaide open en Amber stapte, zoals altijd met een vage glimlach om haar lippen, naar binnen.
"Sorry dat ik wat later ben. Onze hond had gespeeld in een modderplas en ik moest haar schoonspuiten, anders kreeg ik een kwaaie moeder over me heen." Stefanie maakte een wegwerpgebaar.
"Geeft niet, we zijn compleet nu. Guys, laten we de lampen van het plafond spelen, zodat Michael Veenland ons binnenkort zal smeken of we alsjeblieft in Open Podium willen spelen. We kunnen de mei-editie nog halen!"

Met kritische ogen bekeek ik mijn twitterprofiel. Ik deed er bijna nooit iets mee, met Twitter. Toch had ik meer dan 2000 volgers. Mijn zusje Claire had er 4000, had ze me een keer trots verteld.
"Je weet toch waarom al die mensen ons volgen, hè. Omdat we de dochters zijn van twee superberoemde tv-persoonlijkheden." Toen ik haar dat zei, keek ze me aan alsof ik ze niet allemaal op een rijtje had.
"Ja duh, maar wat maakt dat nou uit?" Claire was zo anders dan ik. Het kon haar niet schelen waarom ze zoveel aandacht kreeg, áls ze maar veel aandacht kreeg. Maar ja, daar zat ik nu, met een bijna inactief twitteraccount en alsnog 2000 volgers. De cursor knipperde uitdagend in het tekstveldje naast mijn foto. De teller daaronder gaf aan dat ik nog 140 tekens kon typen. Ik werd me er plotseling van bewust wat voor gevolgen het zou hebben als ik er een tweet uit zou gooien. Het zou op ruim 2000 tijdlijnen te zien zijn en de kreet: 'Dochter #VeenlandHeerdink twittert weer!' zou waarschijnlijk over het web galmen. Mijn vingers zweefden boven de toetsen. De verleiding was bizar sterk. Zo erg was het toch niet als ik er één tweetje uitgooide? Mijn moede tweette non-stop, mijn vader af en toe. Alles wat je op internet zette, was voor iedereen leesbaar en kon er nooit meer helemaal vanaf worden gehaald. Maar hoe erg kon dat zijn als ik zorgvuldig nadacht over mijn tweet? Ik wist precies wat ik mijn volgers wilde meedelen, ik moest het alleen een beetje verstandig formuleren. Ik dacht even kort na en nam een besluit. Met de woorden keurig gerangschikt in mijn hoofd, begon ik te typen. Een paar toetsaanslagen en een muisklik later, had ik mijn korte, krachtige boodschap de wereld in geslingerd. Ik bekeek het resultaat en glimlachte tevreden. Prima zo. Op mijn tijdlijn, vlak boven de retweet van een vage kennis, had ik de volgende tekst geplaatst:

Als ouders scheiden verscheurt dit de wereld van hun kids. En t wordt nog erger als heel NL zich ermee bemoeit, geloof me! #VeenlandHeerdink.