ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 49 (Zawgyi)

ျမင္း၏လည္ပင္းကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းပြတ္သပ္ကာ ေရွ႕ဆက္မသြားခ်င္ေတာ့သည့္ ျမင္းကို ဖဲလ္လစ္ ေခ်ာ့ေနသည္။ အစပိုင္းက ဒုန္းစိုင္းစီးလာသည္မွာ ဘာျပႆနာမွ မရွိေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ျမင္းၾကီးသည္ ေရွ႕ေျခတစ္လွမ္းပင္ မေရြ႕ခ်င္ေတာ့သလို ေပရပ္ေနသည္။

"သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူးကြာ။ လိမၼာပါတယ္။"

ျမင္းနက္ၾကီးသည္ လည္ပင္းကို ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ခါလိုက္ျပီးမွ တေရြ႕ေရြ႕ျပန္ေလ်ွာက္သည္။ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ အစႏွင့္အဆံုးကို ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားမ်ားျပားလွသည့္ ဒုကၡသည္မ်ား။ အားလံုး၏တူညီခ်က္မွာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မဲ့ဟန္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ျပာမွုန္မ်ားကပ္ကာ ညစ္ေပေနျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ကေလးငယ္မ်ားသည္ ငိုေၾကြးဖို႔ကိုေတာင္ သတိမရဟန္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ေနသည္။ ေခ်ာင္းဆိုးသံေတြ၊ ညည္းညူသံေတြကို အဆက္မျပတ္ ၾကားေနရသည္။

ကိုယ္ခႏၶာမွ ဒဏ္ရာမ်ား၏ နာက်င္မွုကို ဖဲလ္လစ္ လ်စ္လ်ဴရွဳထားသည္။ သူ႔အတြက္ အထူးအဆန္းမဟုတ္။ လူမွန္းသိတတ္ကတည္းက ဒဏ္ရာႏွင့္ကင္းသည့္အခ်ိန္ဟူ၍ သူ႔မွာ မရွိခဲ့။ အျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးစံုကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ေသလုဆဲဆဲ အျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမဲ့ မိမိ ေသမလား။ ရွင္မလားဆိုတာကို မည္သူကမွ အေလးမထားခဲ့ဖူးပါ။

ဒါေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့..

ေဆးနံ႔သင္းေသာ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို အိပ္မက္ထဲထိ အၾကိမ္ၾကိမ္ စြဲလမ္း ျမင္မက္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒဏ္ရာမ်ားကို ဂရုတစိုက္ ကုသေပးေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ တုန္ခါမွုကို သတိရေနေသးသည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ၾကာခဲ့ျပီဆိုေပမယ့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပင္။ ကစားကြင္းၾကီးအလယ္မွာ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း တိုက္ခိုက္ၾကစဥ္မွာ သူ႔အတြက္ေနာက္ဆံုးေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဟု ဖဲလ္လစ္ ယံုၾကည္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ မေသခဲ့။ မဟုတ္ေသးပါ။ ထိုသူသည္ သူ႔ကို မသတ္ခဲ့ျခင္းသာ။ သတ္ျဖတ္ခြင့္ရွိေနပါလ်က္၊ သတ္ျဖတ္လိုက္ရန္ အေၾကာင္းခိုင္လံုေနပါလ်က္ အသက္ရွင္ခြင့္ ရခဲ့ျပန္ေသးသည္။