ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 47 (Zawgyi)

"ဦးဦး..လာၾကည့္.."

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကေလး"

"တိမ္ေတြ ေျမၾကီးထဲက ထြက္ေနတယ္။"

"ဘာ.."

"တိမ္ေတြေလ။ ေျမၾကီးထဲက ထြက္ေနတယ္။"

ကေလးငယ္သည္ ႏြားတင္းကုပ္ အျပင္ဘက္သို႔ လက္ညွိဳးညႊန္ရင္း ေျဖသည္။ ႏြားတင္းကုပ္ဆိုေသာ္လည္း အေဆာက္အဦးမွာ အုတ္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ တံခါးမ်ားက တပ္ထားသည္ဟု ဟန္ေဆာင္ေျပာလ်ွင္ ရသလို ယိုင္နဲ႔ေနသည္။

"လာၾကည့္ ဦးဦး။"

ေလးႏွစ္သားအရြယ္ သူငယ္ေလးမွာ ႏွပ္ေခ်းတစ္ခ်က္ရွဳပ္လိုက္ျပီးေနာက္ ဖဲလ္လစ္နားမွ ေျပးထြက္သြားသည္။ ဖဲလ္လစ္ေနရာမွထကာ မတည္မျငိမ္ ပတပ္ရပ္ခ်င္ေနသည့္ ျမင္းၾကီး၏ ၀မ္းဗိုက္ကို ပြတ္သပ္ရင္း ႏွစ္သိမ့္စကားဆိုျဖစ္သည္။ ျမင္းနက္ၾကီးသည္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေၾကာက္လန္႔ေနသလို တည္ျငိမ္မွုမရွိ။ တင္းကုပ္ထဲမွ ၾကက္မၾကီးသည္လည္း အႏၱရာယ္အေငြ႔အသက္ကို ရသည့္အလား အေမႊးေတြေဖာင္းပြကာ မိမိ၏သားသမီးၾကက္ေပါက္စငယ္မ်ားကို ေတာင္ပံေအာက္ သြင္းထားသည္။

တင္းကုပ္အျပင္ဘက္တြင္ ယာခင္းအိမ္ပိုင္ရွင္မိသားစု၀င္အားလံုးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ၀တ္ရံုစကို ေခါင္းျခံဳျပီး တစ္ႏွစ္သားအရြယ္ကေလးငယ္ကို ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီပိုးထားသည္။ ၾကံ့ခိုင္သန္မာသည့္ ၾကြက္သားအျပည့္ႏွင့္ ယာသမားၾကီးကေတာ့ ဖဲလ္လစ္ကို လာႏွိုးခဲ့သည့္ ကေလးငယ္၏ လက္ကိုဆြဲထားသည္။

သူတို႔အားလံုး စူးစိုက္ၾကည့္ေနရာကို ဖဲလ္လစ္ လွမ္းအၾကည့္မွာေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္ခု ခပ္ဟဟ ပြင့္အာသြားသည္။

"ျဖစ္တာမၾကာေသးဘူး ေကာင္ေလးရ။ ၀ုန္းခနဲ အသံၾကားမိတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အခု မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။"

ယာခင္းသမားၾကီး၏ စကားသံသည္ ခပ္ေအးေအးျဖစ္သည္။ စိုးရိမ္ပူပန္မွုမရွိ။ အထူးအဆန္း အျခင္းအရာတစ္ခုကို ျမင္ေတြ႔ရသလို စိတ္၀င္စားရံုမွလြဲလ်ွင္ ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္မရွိ။ ထိုအျခင္းအရာ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ေနရာသည္ သူတို႔ေနရာႏွင့္ ေ၀းကြာလြန္းသည္။ ေနာက္ျပီး သူတို႔အားလံုးျမင္ေနရသည္က မွုိပြင့္ပံုစံ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ၾကီးႏွင့္ မီးခိုးတိမ္မ်ားသည္ ေ၀းကြာလြန္းေသာ အေနအထားေၾကာင့္ ထင္ရွားမွုမရွိ။