Asi Kız

Bölüm-32

Bütün akşam uyuyamamıştım. Kuzey beni seviyordu. "Seni seviyorum Asi Kız" diyişi aklımdan çıkmıyordu. Gerçekten sevgimin karşılıksız olduğunu düşünüyordum ama değildi.

Şimdi ona nasıl davranacağımı, ne yapacağımı hiç bilmiyorum. İç sesim bile benimle konuşmuyordu. Galiba oda şaşkındı. Bence en iyisi hiçbir şey olmamış gibi davranmak.

Gözlerimi açıp, yatağımdan doğruldum. Yanımda yatan Kuzey'e baktığımda mışıl mışıl uyuyordu. Ama kitaplarda ki gibi masum değil, yine çatık kaşlı ve sinirliydi. Bu haline hafiften sırıttım. Sonrada omzuna dokunup, onu sarstım.

-Kuzey kalk.

Kuzey hala uyanmadı. Ne çok uyuyor bu çocuk?!

-Kuzey kalk artık. Sabah oldu.

-1 saat daha.

Oha Kuzey. Herkes 5 dakika der, bu 1 saat diyor.

-Kuzey!

diye bağırdım.

Kuzey neye uğradığını şaşırıp, hemen yataktan fırladı.Yani bir insanı uyandırmak için sinirlenmem mi gerekiyor?!

-Ne bağırıyosun Esin ya?!

Onun sorusunu boşverip, kendi sorumu sordum.

-Senin benim yatağımda ne işin var?

diye sordum. Kuzey ilkten etrafına bakındı daha sonra da bana döndü.

-Bilmiyorum.

-Nasıl bilmiyorum?

dedim şaşkın bir biçimde.

-Dün çok sarhoştum hatırlamıyorum Esin.

-Hiçbir şey mi?

Kuzey olumsuz anlamda başını salladı.

-Hiçbir şey.

Yataktan kalktım. Yani söylediklerinide mi hatırlamıyordu? Daha doğrusu hiç şaşırmadım. Hayat her zaman bana böyle iğrenç umutlar verir, sonrada onları param parça eder. Buda öyle olmuştu işte.

-Yalnız kalmak istiyorum.

-Tamam ama dün birşey mi oldu?

dedi Kuzey şüpeli bir biçimde.

-Hayır, hiçbir şey olmadı.

Kuzey odamdan çıkınca, yatağımı toplamaya başladım. Aklımı boşaltmam gerekiyor, yoksa düşünüp durmaktan deliriyorum.

Hatırlamıyordu. Söyledikleri belki gerçek değildi bile.

Kapının zili çalınca, odamdan çıkıp aşağı indim. Gözlerim kocaman bir şekilde açıldı. Ablam ve Barış abi gelmişti. Ama daha çok erkendi.

Daha fazla beklemeden yanlarına gittim. Ablam her zamanki gülümsemesiyle yanıma geldi ve bana sarıldı. Benimde hiç aklıma gelmezdi ama bende ona sarıldım. Gerçekten onu özlemişim.

-Erken geldiniz abla.

-Sevgilimi çok çalıştırdılar, bende onu oradan kaçırdım.

dedi Barış abi gülerek. Ablamdan onun yanına gidip yanağına öpücük kondurdu. Ablam onu seviyor, Tuna'yı değil. Onlara bakarken kafamı çevirip, Kuzey'e baktım. Oda bana bakıyordu. Ama yüzü her zamanki gibi ifadesizdi.

-Hadi kahvaltı yapalım, ben çok açım.

dedi ablam. Haklıydı. Bende çok açtım. Kaç gündür birşey yemiyorum. Artık kemiklerim gözükecek durumda.