Asi Kız

Bölüm-7

-Kapşonunu çıkar.

Bu çocuk ne saçmalıyor. Tabiki de onun önünde üstümü çıkaracak değilim.

-Ne saçmalıyorsun sen? diye bağırdım.

-Esin sadece yaralarına krem süreceğim.

dedi benden daha yüksek sesle. Korkmadım değil yani. Sinirlenince çok korkunç oluyor. Ama ben sinirlenince ondan bile daha korkunç olduğuma yemin edebilirim.

-Sen kremi ver ben kendim sürerim.

-Sırtındaki yaralara nasıl sürmeyi düşünüyorsun.

dedi alaycı bir sesle. Yaralarım çok acıyordu. Tuna'ya güvenmiyordum daha doğrusu kimseye güvenmiyordum. Ona güvenmekten başka çarem yoktu.

-Bir şartım var.

-Neymiş o şartın Esin?

-Üstümü çıkarmadan süreceksin.

-Tamam Esin tamam.

Yavaşça yaralarıma deymeden kapşonumun bir kısmını üstümden çıkarmadan sıvadım. Tuna arkama geçip elimdeki kremi sırtıma sürmeye başladı. Canım çok yanıyordu ama yaşadıklarımdan sonra bu acı sinek ısırığı gibi kalıyordu. Daha önce kimse bana Tuna gibi yardım etmedi. Şu an onun gözünün önünde aciz bir aptal kız olarak durmam ne acı.

Gözlerimin dolmasına engel olamadım. Tuna sırtıma krem sürdükten sonra kapsonumu kapatıp önüme geçti. Koluma bakmadan önce gözlerime baktı. Hemen ondan gözlerimi kaçırdım. Eliyle çenemden tutup kendine döndürdü.

-Sen aciz yada acınası bir kız değilsin Esin.

Artık daha fazla dayanamayıp göz yaşlarımın akmasına izin verdim. Tuna göz yaşlarımı silip bana sarıldı. Artık hıçkırarak ağlıyordum.

-Çok yoruldum. Daha fazla yaşamak istemiyorum.

diye onun duyamıyacağı bir şekilde mırıldandım.

-Herşeyi biliyorum Esin.

Nasıl herşeyi biliyor?

-Babanın sana yaptıklarını, ablanın sana tokat attığını ve evden kaçtığını biliyorum.

Bu çocuk ne yaptığını zannediyor!Benim özelimi, hayatımı bilmeye ne hakkı var?! Hemen ondan uzaklaşıp çantamı alıp kapıya doğru yöneldim. Arkamdan bağırdı ama duymamazlıktan geldim. Koşup önüme geçti:

-Ne oldu Esin nereye gidiyorsun?

dedi şaşkın gözlerke.Ona bakıp:

-Benim özelime bir daha sakın burnunu sokma. Defol git hayatımdan.

diye bağırıp kapıyı çarpıp dışarı çıktım.

İşte yine yalnızım.

-------------------------------------------------------------

Biraz sahilde yürüdükten sonra saate baktım. Saat sabahın yedisiydi.Ben şimdi ne yapacaktım? Evide terkettim.Tuna'yada son yaptığından sonra çok kızgındım.  İyide ben şimdi nerede kalacaktım? Bide lanet okulumda var.

En iyisi eve gidip eşyalarımı alıp öyle karar vermekti.Eve zaten yakındım biraz yürüdükten sonra eve geldim. Salonun ışığı yanıktı demek  hala yatmamışlar. Kapıyı açıp içeri girdim.Ablam salondan koşup bana sarıldı. Gözleri ağlamaktan kızarmıştı hemdn onu kendimden uzaklaştırdım. Ona iğrenerek bahtım daha sonra merdivenlerden gelen sesle kafamı oraya çevirdim sürtük annem yanımıza geldi. Daha fazla bunları görmeye katlanamadım.

-Sadece eşyalarımı almaya geldim. Yoksa eve döndüğüm felan yok!

-E-esin ben çok özür dilerim. Sana vurmak istemedim.

diyip ağlamaya başladı. Umursamadan odama çıktım. Bavulumu açıp içine elbiselerimi koydum. Defterlerimide aldım. Son olarak ayıcığımıda aldım. Asi bir kız olabilirgm ama ayıcığımı kimseyle paylaşmam. Küçüklüğümden beri ona sarılıp ağlıyordum. Halada ona sarılıp, uyuyorum. Biriktirdiğim parayıda alıp odamdan çıktım.Aşağı indim. Kapıyı açıp çıkacakken ablam ve yaratık anneme dönüp:

-Artık sizin Esin diye ne kardeşiniz ne de kızınız var.

diye bağırıp evden çıktım.Arkamdan ablamın çığlıklarını duyabiliyordum. Kalbim her ne kadar git sarıl ona desede yapamazdım. O tokatı bana hiç atmıcaktı. Hele ki o iğrenç annem için.