The Devil Has Amnesia

Chapter 5

Chapter 5

Si Jamie ay pauwe na, mula sa maghapon 5rabaho sa ospital. Habang nasa elevator siya, kausap niya sa kanyang cellphone ang isang official neurologist ng ospital, si Dr. Cathy Hung

Dr. Cathy: Doc Jamie, nakita niyo na ba yung pasyente niyo?

Jamie : Nagpa abiso nako sa hospital admin at security. Pati mga hospital janitors kina usap na rin namin na tumulong sa pag hahanap at Iupdate kaagad ako sakaling makita na nila yung pasyente.

Dr. Cathy: Tama yan Doc. Hindi pa stable ang status ng pasyente, I guess he's under post traumatic Amnesia based dun sa observation na binigay mo samin. Don't worry Doc Jamie. Me and my team will also help.

Jamie: Salamat doc. Pauwe na ko eh.

Dr. Cathy: ah, sige ingat. Andito pa kami sa lab eh. May mga na sira kasing gamit dito. At iniinterview pa namin yung ojt student natin na na encounter ng pasyente. Eto nga medyo masakit pa daw yung batok niya Kase kina rate daw siya nung pasyente mo hehehe.

Jamie: kinarate?!! Kawawa namn yang batang Yan. Sige doc. Paki update na lang ako bukas. Thanks.

At pinatay na ni Jamie ang kanyang phone kasbay namn ng pagbukas ng elevator.

Nasa basement parking siya at Lumapit sa kinapaparadahan ng kayang kotse. Isang lumang 2005 Toyota Corolla na Tanging alaala niya sa kanyang yumaong ama.

Nang nasa driver seat na siya, sinuksok niya ang seat belt saka pinihit ang on ng lumang car stereo at isinalang ang lumang cassette tape ng classic piano music. Tumugtog ang malungkot na piyesa na song for Ana. Dinig na dinig iyon ng isang taong inaalipin ng kalituhan ang isipan sa mga sandling iyon. Ang taong kasalukuyan nagtitiis na mamaluktot sa loob ng compartment ng kanyang kotse.

Ilang minuto pay naramdaman niyang huminto ang kotseng pinagtaguan niya.
Pumarada na pala ito sa loob ng compound ng matandang bahay ng mga park.

Lumabas ng kotse si Jamie, pakanta kanta pa itong dumako sa pintuan ng bahay nila. Nang bigla na lamang may narinig siyang galabog na mula sa likod ng kotse niya. Dahan dahan siyang lumapit dito.

Sino yan?.. May tao ba diyan?

Nawala ang ingay saglit pero nasundan ulit ito nang bumagsak mula sa compartment si bryan.

Araay...

Halata sa itsura nitong nasaktan ito sa malakas na pagbagsak.

Binuksan ni jamie ang flaslight ng phone niya at tumambad nga sa kanyang harapan sa mga sandaling iyon ang binatang pasyente na dahan dahang bumabangon.

Hoy!!! Ikaw pla yan! Kaya pala hindi ka mahanap sa ospital diyan ka nagtago sa kotse ko.
Hindi mo ba alam pinaghahanap ka na nang buong ospital. Laman ka na rin ng balita sa lahat ng media. Hindi mo ba alam na sobrang makakasama sa kalagayan mo yang pinag gagawa mo.?

Tulala lang at halatang gulat pa si bryan na nakaupo pa sa baldosa habang nakatitig lang kay jamie.

Jamie: Ano? Titingin ka na lang ba sakin diyan. Bat dika sumagot? Bakit ka ba kase tumakas?

Maya mayay, kumibo rin ang binata at halata sa mukha nito ang lungkot.
Habang nagsasalita itoy unti unting dumaloy ang mga luha nito.

Bryan: Maraming tao ngayon ang hindi nakakaintindi ng kalagayan ko at alam kong isa ka sa kanila. Hindi ko na nga alam kung saan ako pupunta nito. Ni pangalan ko hindi ko maalala, buong pagkatao ko nawala na sa memorya ko.
Palagay mo doc, kung ibabalik mo ba ako doon, makakabuti sa akin. Aaminin ko sayo yung tunay kong pakiramdam habang andun ako, para akong nakakulong at unti unting lumalabo sa isipan ko yung mga imahe ng alaala sa utak ko. Ngayon ni isa wala na talaga akong makita ipikit ko man ang mga mata ko. Ang tanging nakikita ko ay kadiliman na nagbibigay sa akin ng sobrang kalungkutan at takot. Gusto mo bang pagkaguluhan ako ng mga tao doon at lalong gumulo ang isip ko. Ikaw ang nakaka alam kung ano ang nakakabuti sa akin pero sana basahin mo muna ang kalgayan ko. Puwede bang ikaw na ang bahala sa akin.

Sa sinabing iyon ng binata, di napigilan ng dalaga ang mga luha na dumaloy din sa kanyang mga mata. Tinitigan lang niya ang binata na tila batang paslit na humihingi sa kanya ng saklolo at pagdamay sa mga oras na iyon.Sino ba namang taong may puso ang hindi mababagbag ang kalooban sa isang taong tila pinagdamutan na ng tadhana at ninakawan pa ng memorya.

Maya mayay nag ring ang phone ni Jamie.

Aneung hae syo?

Jamie, nasa ospital ka pa ba?

Ang nasa kabilang linya ay ang tita niyang doctora na si doc jang hye so Ang Director ng ospital na kanyang pinagtatrabahuan.

Jamie: Auntie, andito na po ako sa bahay, bakit po kayo napatwag?

Doc jang hye So: Hindi pa daw nakikita yung pasyente nyo. Wala ka pa bang impormasyon? Kailangan makita niyo siya. Sa madaling panahon, kumalat na sa media ang kakaibang kaso ng kalgayan niya. Ang pangalan ng ospital natin ang laman ngayon sa media kasama ang mga pangalan niyong lahat ng doctor na involve sa operation.kapag hindi natin siya nakita, bukod sa masisira ang reputasyon ng ospital, mawawala rin sa ating mga kamay ang pag kakataon na mahawakan ang operasyon ng kakaibang kalagayan ng binatang iyon na ngayon ay balitang balita na sa buong mundo.alam mo bang marami nang tumawag sa akin na mga doctor at espesyalista sa europe, japan at us. At lahat sila interesadong maging parte ng pag aaral sa kaso ng binatang iyon. Kaya sana kausapin mo ang iyong buong team na sikaping mahanap ang pasyenteng iyon.

Habang kausap ni jamie ang kanyang tiyahin sa telepono nakatitig naman siya sa mga mata ng binata. Naghahalo na ang kaniyang nararamdaman. Ang pressure na binibigay sa kanya ng tita niya at ang awa naman sa binata na tila isang bagay lang na planong pag aralan ng mga dalubhasa sa larangan ng medisina. At ayaw niyang mapabilang sa mga iyon. Dahil may sarili siyang layunin. Ang makuha ang metal cherubim sa dibdib ng binata. Pero paano nga pla niya gagawin iyon na alam naman niyang buhay ng binata ang kapalit. Nagdesisyon na lang muna siyang kupkupin nang palihim panandali ang binata habang pinag aaralan niya ang kalagayan nito. Naisip niyang, kaya naman niyang ibigay ang mga pangunahing panlunas o gamot sa sugat ng binata at nakikita naman niyang mataas ang pain tolerance ng binata at matatag ang puso nito sa kabila ng nakatarak na bagay doon.

Jamie : sige po auntie, gagawin ko po lahat nang makakaya ko para mahanap ang pasyente.

Dr. Jang: ok bukas umattend ka ng board meeting ha. Magpapatawag ako reagrding sa payente.

Jamie : ill be there auntie.