My own way

Hoofdstuk 10 - a special moment, second try

Ik voelde mijn wangen rood worden, net zoals de zijne. Hij keek me recht in de ogen aan. Ik verdronk gewoon. Mijn hart begon sneller te slaan. Toen sloot hij zijn ogen en ik volgde zijn voorbeeld.

Mijn oren vingen het geluid van mijn vaders stem op.

 ‘Yinthe, wat hoorde ik daar? Heb je bezoek? Of verbeeld ik me plots stemmen, gegiechel en gestamp?’ riep hij kwaad van onder aan de trap. Mijn ogen sperden zich direct open. 

In Davids ogen zag ik verbazing, en 2 seconden erna teleurstelling.

Dit perfecte moment was verbroken. Mijn eerste kus zou nu niet plaatsvinden.

 ‘Eum… er is niets aan de hand pap,’ wist ik uit te brengen. ‘Snel, verstop je in de kast,’ fluisterde ik in Davids oor. Hij gaf me een kort knikje en zijn armen lieten me los.

 ‘Dus je vindt het niet erg dat ik eventjes binnenkom in je kamer?’ zei papa. Ik kon zijn voetstappen al de trap op horen komen.

 ‘Neenee, helemaal g-geen probleem,’ antwoordde ik. Shit, ik hakkelde, nu zou hij zeker binnenkomen. Snel ontgrendelde ik de deur. Hopelijk hoorde papa de klik niet.

Een kastdeur ging dicht met een zuchtje. Gelukkig, David had zich op tijd kunnen verstoppen. Mijn kamerdeur zwaaide open. Ik schrok me een ongeluk maar liet niets aan papa merken.

 ‘Dag papa, zoals je ziet is er niemand hier. Mag ik me nu verder klaarmaken?’ zei ik wijzend op mijn kleren.

 ‘Tuurlijk, ik kijk alleen nog eventjes rond. En wat is er mis met die kleren? Ze staan je heel goed.’

‘Pap, je snapt er helemaal niets van hé, in deze kleren kan ik me toch niet vertonen?’ Pff… waarom was ik toch over mijn kleren begonnen, waarom heb ik niets beters verzonnen? Ik kon mezelf wel slaan.

 ‘Dat hoeft ook helemaal niet want je hebt huisarrest,’ was zijn reactie, ‘excuseer me, ik moet eventjes je kamer uitpluizen op ongewenste gasten,’

 ‘Tuurlijk, doe maar, je zal hier niemand vinden,’ zei ik zo zelfverzekerd als ik maar kon. Ik had kunnen weten dat papa zich niet zo makkelijk zou laten afschudden.

 ‘Dan vind je het dus niet erg als ik onder je bed kijk?’ vroeg hij.

 ‘Geen probleem,’ zei ik met een grijns.

Papa ging op zijn knieën zitten en keek onder het bed. De grijns op zijn gezicht verdween als sneeuw voor de zon.

 ‘En?’ vroeg ik terwijl ik het antwoord allang wist.

 ‘Hmm,’ mompelde papa, ‘misschien achter het gordijn…’

Papa liep recht op het gordijn af, trok het weg en riep: ‘Aha!’ Pas toen zag hij dat hij te vroeg had gejuicht.

 ‘Aha wat papa? Ik zie niets hoor. Er is hier echt niemand behalve ons tweetjes,’ zei ik. Papa sprak, niet tegen mij, maar in zichzelf: ‘Er moet hier iemand zijn. Waar heeft ze hem verstopt? … DE KAST!’ zei hij triomfantelijk, ‘dat ik daar niet eerder aan gedacht heb!’

Shit, wat nu? Als papa David nu zou ontdekken, had ik niet alleen huisarrest tot mijn veertigste, ik zou ook niet langer met David mogen omgaan. Pfff… wat kon ik nu nog doen? ‘Denk na, denk na,’ zei ik in mezelf.

Waarschijnlijk had mijn blik me al verraden. Papa stapte extra traag naar de kast, waarschijnlijk om me nog meer in paniek te doen slaan. Zijn hand greep naar het handvat. Ik durfde niet te kijken. Met mijn handen maakte ik een afwerend gebaar, alsof het me zou beschermen tegen wat er nog komen zou. De kast werkte een beetje tegen, maar uiteindelijk ging hij krakend open.

Stilte… waar bleef het aha!-moment? Voorzichtig deed ik 1 oog open. 

Tot mijn verbazing was David… weg.

Papa draaide zich om en zei: ‘Blijkbaar moet ik meer vertrouwen in je hebben, het spijt me lieverd.’ Ik herstelde me en liet mijn handen naast mijn lichaam vallen.

Een in-elkaar-gedoken-David verscheen in de kast. Zijn lik vertelde me dat hij niet wist wat er aan de hand was. Ik was dus niet alleen.

Met mijn gezicht op neutraal zei ik: ‘Geen probleem, maar mag ik me nu terug omkleden?’

 ‘Eum… ja tuurlijk,’ mompelde papa terwijl ik hem subtiel richting de deur duwde.

 Zodra papa de trap afliep, vergrendelde ik de deur. Ik slaakte een zucht en liep naar David. Ik viel in zijn armen. Hij stamelde een beetje voor zich uit: ‘Hoe, wat, maar?’

Toen keek hij me recht in de ogen aan en zei: ‘Wat heb je zojuist gedaan?’

‘Wel…,’ begon ik, ‘ik moet je iets vertellen,’ Ik liet hem los en plofte neer op mijn bed. Met mijn hand maakte ik een gebaar dat hij naast me moest komen zitten.

Zwijgend kwam hij naast me zitten. Ik keek hem aan, niet wetend waar hoe ik moest beginnen. Ik zocht de juiste woorden, maar vond ze niet. Ik slaakte opnieuw een zucht en begon gewoon te vertellen. Juiste woorden of niet, waarschijnlijk zou hij me toch raar vinden.

‘Wel… een paar dagen geleden lag er een brief voor mij op tafel,’ eenmaal ik begonnen was, rolden de woorden gewoon naar buiten. ‘Niet zomaar een brief, maar 1 van mama. 

Ik wou hem openen, maar toen ik dat probeerde, verbrandde ik me eraan,’ David keek me nog steeds zwijgend aan.

‘Het was dus niet zomaar een brief, maar 1tje waarvan de tekst veranderde, en de kleur van de inkt,’ zei ik steeds sneller en sneller. 

‘Een paar dagen was ik doodbang van de brief, maar ik opende hem uiteindelijk op mijn verjaardag omdat dat op de enveloppe stond. In de brief stond dat ik, dat ik een alienvoorouder heb en ... dus ben ik ook een soort van alien. En dan is er nog een kistje waardoor er een explosie ontstond toen ik het wou kapotslaan, daarmee dat ik in het ziekenhuis lag, maar dat ben ik nu verloren. En papa had een geheim fotoalbum, toen ik het bekeek had ik een visioen…,’ zei ik nogal hysterisch, waarschijnlijk dacht David dat ik wartaal uitsloeg ofzo. Tranen vulden mijn ogen.

 ‘En volgens mij heb ik je daarnet onzichtbaar gemaakt. Ik weet niet precies wat ik precies kan, … of ben,’ toen wonnen de tranen en ik barstte in huilen uit.

Iets in Davids blik veranderde, hij keek niet langer neutraal, in zijn ogen zag ik iets meelevends. Hij trok me tegen hem aan en fluisterde in mijn oor: ‘Zal ik je eens wat vertellen? Jij, Yinthe, bent het meest fantastische meisje dat ik ken. Of je nu een alienvoorouder hebt of niet, je blijft geweldig en ik zal er altijd voor je zijn,’

Ik knikte, maar de tranen bleven komen. Uiteindelijk viel ik van de vermoeidheid (door de vele emoties) in slaap in zijn armen.

Toen ik ontwaakte, was David verdwenen. Had ik alles soms gedroomd? Ik wierp een blik op mijn memobord en wist het antwoord. Nee.

Er hing een nieuwe tekening, opnieuw 1tje van mij, een slapende mij… opnieuw was elk detail perfect nagetekend. Ik zag er vredig uit. Verder had David er nog een tekstje op geschreven: You, my friend, are freaking awesome! Een glimlach verscheen op mijn gezicht en bleef de rest van de dag zitten. Je weet wat ze zeggen, a smile is the best makeup a girl can wear.