My own way

Hoofdstuk 9 - foto's, of geheimen?

A miracle just happened! Ok, dat was misschien een beetje veel gezegd…MAAR, ik werd wakker voordat het alarm van mijn geliefde wekker afging.

Een klein wonder dus, al zeg ik het zelf. Hoe dan ook, wat doet ieder mens (oei, foutje, ik bedoelde Lysitheaan) met gezond verstand die niet meer kan slapen?

Juist, foto’s uit een geheim fotoalbum bekijken. Dat was dus ook precies wat ik ook deed.

Voorzichtig sloeg ik het album open, alsof het bij de kleinste aanraking tot stof kon vergaan. Dat was natuurlijk onzin, maar ik nam liever geen risico’s sinds mama’s brief.

My little princess, stond er in mama’s sierlijk handschrift geschreven. Eronder bevond zich de eerste foto. Er stond een echte cutiepie op! 

De baby lachte met de mooiste glimlach die je ooit hebt gezien. Geen zever! Verder had ze wangetjes waar ik direct wou knijpen.

Om nog maar te zwijgen van haar ogen. Ze keek recht in de lens, met een intense blik, mama’s blik.

Alleen, het was mama niet, mama had bruine haren en de baby blonde... Ik moest dus wel die baby zijn! Zonder die speciale blik in de ogen van het kindje, had ik mezelf waarschijnlijk nooit of te nimmer herkend!

Die blik… ik had het gevoel dat ze me echt kon zien. Uiteindelijk maakte ik mijn ogen los van de hare. Op dit tempo zou ik de laatste foto pas volgend jaar te zien krijgen.

Zodra ik de pagina omdraaide zag ik dat er iets speciaals met de 2de foto was… Opnieuw stond ik erop, al schaterend en met een blauwe gloed rondom me!

Automatisch ging mijn linkerhand naar de plek tussen mijn 2 ogen, voorzichtig raakte mijn wijsvinger mijn huid, ondertussen deed mijn rechterhand precies hetzelfde, maar dan op de foto.

Ik begon te gloeien. Alles rondom mij werd helderblauw.

 ‘Slaapt ze?’ fluisterde een mannenstem.

 ‘Volgens mij wel,’ antwoordde een zachte vrouwenstem.

 ‘Ze is toch echt een schatje, vind je niet?’ zei de man, er lag veel liefde in zijn stem.

 ‘Ja, ze is onze kleine prinses,’ zei de vrouw terwijl ik zachtjes een hand over mijn wang voelde strelen. Ow, wacht eens een secondje, kleine prinses?! Alleen mama noemde me zo.

Ik opende mijn ogen, mijn blik kruiste die van de vrouw. Zonder twijfel van mama. Ik wou haar naam roepen.

Een golf van energie ging door me heen. Het voelde alsof ik zou barsten en dat gebeurde ook. Nou ja, ik barste niet echt, maar de energie die in me vastzat, zocht een weg naar buiten.

Ik gloeide. De man (waarschijnlijk papa) keek me verschrikt aan, alsof hij me niet langer kende.

Maar mama bleef verrassend kalm. Ze sprak me toe: ‘rustig lieverd, je moet kalmeren, voor mama? Je moet rustig in en uit ademen.’  

Ik probeerde me op mijn ademhaling te concentreren.

In de verte hoorde ik papa schreeuwen ( hij stond niet echt in de verte, maar ik was zo geconcentreerd, dat het wel zo leek) : ‘Wat in hemelsnaam was dat?! Heeft ze een afwijking ofzo?!’ Mijn hart brak bij die woorden.

Mama keek hem vol tranen in haar ogen aan. ‘Ik had gehoopt dat ze het niet zou zijn… Je hebt een hele speciale dochter.’ Nu begon ze te fluisteren. ‘Ze is de nieuwe… ‘

De rest van de zin kon ik niet meer verstaan. Met een schok was ik terug in het heden beland. Wat is er zojuist gebeurd?!

Ik moest en zou de rest van de zin te weten komen. Opnieuw raakte ik de plek tussen mijn ogen aan. Precies zoals daarnet. Tevergeefs. Geen enkele poging lukte. Komaan, concentreren, ik kan het. Ik concentreerde me ze hard dat ik de deur zelfs niet hoorde open gaan.