Achter de schermen

Hoofdstuk 7

Tussen Amber en Alexandra in, kwam ik het podium op, gehuld in de zilveren long dress die mijn moeder speciaal voor deze gelegenheid uit München had laten komen. Stefanie, onze frontvrouw, liep een paar meter voor ons uit. Haar oranjekleurige haar gloeide als een laag brandend vuur in het zachte spotlicht.
"Succes guys!" Na een vluchtige groepsknuffel zochten we onze plaatsen op. Ik zat rechts achter Stefanie, achter mijn eigen drumstel. Amber nam plaats achter de stoffige vleugel van het café, die bijna helemaal achter op het podium en half in de schaduw stond. Alexandra ging onnodig dicht naast Stefanie staan met haar viool in de aanslag. Mijn smartwatch lichtte op en toonde me de tijd: 19:58 uur. Nog twee minuten. Ik nam nog snel even in mijn hoofd de setlist door. We zouden erin knallen met een klassiek nummer, één van onze bekendste covers: Snow Patrol met Chasing Cars. Verder zouden we vanavond wat van ons eigen werk spelen en enkele andere covers van wat minder bekende nummers. Vervolgens zouden we eindigen met een cover van Keane's Bend and Break, en ten slotte nog een toegift met het nummer Signal van Laura Jansen. Of die toegift er ook daadwerkelijk zou komen, hing af van hoe enthousiast het publiek vanavond was. Ik baalde er nog steeds wel van dat ik geen nummers van Twenty One Pilots, bij uitstek mijn favoriete band, in ons repertoire had gekregen. De rest van de groep vond deze muziek maar niets, terwijl ik zelf, vooral als ik me wat minder lekker in mijn fel voelde, urenlang naar de ruwe, maar gevoelige stem van zanger Tyler kon luisteren. Hij was, zo luidde mijn persoonlijke mening, de enige die zowel fantastisch kon zingen als uitstekend rappen. Twenty One Pilots had een paar grote hits die bekend waren bij een breed publiek, perfect voor ASIA dus. Maar Stefanie vertikte het ooit te gaan rappen, en aan de nummers sleutelen om de rap eruit te halen vond ze de moeite niet waard.
"Kunnen we wel doen, maar alleen bij écht goeie muziek", gaf ze als verklaring.

De kale barman en tevens eigenaar van het café haalde een microfoon aan een lang, dik snoer tevoorschijn. Het geroesemoes van de toehoorders zakte langzaam weg.
"Geachte aanwezigen. We zijn blij dat wij vanavond een zeer ambitieuze band uit het dorp te gast hebben, een meidengroep met een uniek en gevarieerd repertoire. Mag ik jullie aandacht en applaus voor: zangeres Stefanie Slager, toetseniste Amber Verlinde, drumster Irene Veenland... ja, dé Irene Veenland en, wat zeer bijzonder is in deze setting denk ik zo, violiste Alexandra Blad. Hier is: ASIA!" Het licht veranderde van geel naar donkerrood. Amber zette als eerste in. Haar pianotonen rolden ritmisch over het podium. Meteen stoorde ik me aan de akoestiek. We hadden de tijd moeten krijgen om te soundchecken. Ik duwde dit kleine ongemak vlug van me af en concentreerde me op de muziek. Voor dit nummer hoefde ik niets te doen, alleen af te tikken wanneer Alexandra moest invallen en dat was ook meer voor de show dan dat het echt nodig was. Het maakte niet uit, voor de rest van de show hoefde ik me niet te vervelen en ik kon nu ten minste op mijn gemak genieten van onze schitterende opening.

De laatste klanken van het nummer stierven weg, en bijna onmiddellijk werden we overspoeld door een daverend applaus. Glunderend, vervult van de energie die muziek me altijd gaf, tikte ik af voor ons volgende nummer. De wereld om me heen leek op te lossen. In mijn beleving bestonden alleen het ritmische gebonk van mijn drums nog, het optimistische gejengel van Alexandra's fiool, de vloeiende, honingzoete stem van Stefanie. Onvermoeibaar speelden we song na song. Pas toen het laatste nummer gespeeld was en we ons licht hijgend in de kleedkamer terugtrokken, voelde ik een schijnende dorst en licht knagende trek.
"Zullen we ze trakteren op een toegift?", vroeg Amber, terwijl ze een zweterige pluk blond haar achter haar oor veegde.
"Volgens mij hoor ik ze om meer scanderen, dus ja", antwoordde Stefanie met een grijns van oor tot oor.

Toen we opnieuw het podium op kwamen, werden we begroet met een oorverdovend gejuich. Het leek wel of ik los kwam van de grond, zwevend van extase. Het leek wel of alles vanzelf ging, we bijna moeiteloos hebt publiek voor ons wisten te winnen. Aan niets was te merken dat dit ons eerste echte optreden was. We namen onze plaatsen in voor de toegift. Wederom was dit een nummer zonder drums, dus in plaats van achter mijn drumstel te kruipen, besloot ik naast Amber op de pianokruk plaats te nemen. Nu waren we mooi verdeeld over het podium, twee bij twee. Alexandra zette in met een zelf gecomponeerd voorspel. Daarna nam Amber het over. Ik zat dicht naast haar op de kleine kruk, zo dicht, dat ik haar bewegingen voelde. Als in trance volgde ik haar vingers, die rustig de toetsen bespeelden. Het lome tempo en de meeslepende melodie van Signal maakten me slaperig. Alle opwinding en adrenaline van het afgelopen uur leek weg te zakken, op te gaan in een gevoel van rust en overgave. Mijn hartslag vertraagde, net als mijn ademhaling. Stefanie haalde uit in het refrein, haar stem zuiver en krachtig, en bracht prikkende tranen in mijn ogen. Ambers rechter hand verliet de pianotoetsen en raakte licht mijn linker knie aan. Ik keek opzij, recht in haar glanzende ogen. Kleine druppeltjes glinsterden als minutieuze parels aan haar wimpers. Ik zat zo dicht bij haar, dat ik de kleine sproetjes rondom haar neus en op haar wangen in detail kon zien. Een vreemde, onrustige sensatie trok door me heen. Even leek het of ze iets wilde zeggen, maar toen haalde ze haar hand weg en concentreerde zich weer vol op de piano.