"Hindi mo 'ko matatakot, dahil kung sa tingin mo santo ka. Nagkakamali ka, dahil kahit kailan hindi ako magmamakaawa at luluhod sa harapan mo para lang pakawalan mo 'ko!" Bulyaw ko sakaniya dahilan para mas lalong sumama ang timpla ng kaniyang mukha.

"Oh, you think you're so brave?" Tila nang- iinsulto nitong tanong saakin. I stand firmly, even though they keep grabbing ang pulling me.

"I don't think. I am." I stated, fiercely. Her presence makes me annoyed. Mas lalo namang nangunot ang kaniyang noo, dahilan para bumakat ang mga linya sa kaniyang mukha. Dahil saakin nagiging matanda na siya. Tsk. Serves her.

"Thats what you know." She smirked.

Bumaling ito sa mga babaeng nakahawak ngayon saakin, at tumango na tila isa itong hudyat para sakanila.

"Throw her." Saad nito. I was about to ask, but then I found myself on a cold and dirty floor. That's when I realized that they threw me on a dark hoarding room, that has a small space. I coughed and groaned because of suffocation. It's dusty, how could I inhale normally?

I looked at the students infront of me, but their dark faces were thrown unto me. "Babye.."

"N-o... Wait!" I ran towards them but it's late. They slammed the door infront of me, afterwards I heard a clicked sound.

No..

Kaagad kong hinawakan ang doorknob ngunit gayun na lamang ang pag- kadismaya ko dahil rito. It's already locked. "TULONG!" I shouted whilst thumping the door hard. I envisaged my gazes on the room but it's so dark that I couldn't see anything, literally.

Hindi ba nila alam na may night blindness ako? Fugde! Mapapatay ko talaga 'yung impaktang presidenteng iyon. Pero bago ko iyon magawa, dapat makalabas muna ako ngayon rito. Kaso, paano?!

Pilit kong kinakalabog ang makapal na pintuang ito habang pilit na humihingi ng saklolo. But that would be useless, All the students has left.

Dumaosdos ako papa- upo sa sahig habang pilit kumakapa ng liwanag. Probably, maybe someone will find me. Tsk. Just a thought I know who would that be.

The Prince.

I sighed. We're really aren't compatible for each other. Sadyang pinipilit kami ng tadhanang 'wag maging masaya sa isa't isa. Because of me I made him bothered. But also because of him, they bullied me. Hindi ko lang talaga alam kung dapat pa ba kaming magsama. Ibig kong sabihin, mag- kaibigan lang kami pero talagang ayaw ng tadhanang maging ganu'n kami.

Tsaka, gusto ko muna siyang iwasan para mawala man lang sana ang pag- iintindi nito saakin. Dahil saakin, hindi na niya nagagawa pang mag- aliw- aliw sa iba pang bagay. Dahil saakin naaabala ko siya sa gusto niyang gawin.

At isa pa, kailangan ko rin siyang iwasan para mawala itong nararamdaman ko sakaniya. I don't know the exact feelings, but I know it would hurt me.

It would be better- No, the best for us both. We're just not destined to be friends, or whatsoever.

And so I could focus on his father, to pay for what he did. Alam kung mali ang paghihiganti lalo pa't ang anak niya ang palaging nasa aking tabi sa mga oras na nalulumbay ako, pero ito'y kailangan ko para sumaya ako at maibigay ko ang hustisya sa mga magulang ko.

Maging masaya? Pero.. paano naman ang Prinsepe? Putik!

My parents justice or the Prince's sorrowful feeling when I get my revenge? I dont know. Ang buong pagkatao ko ay nag- hahangad ng hustisya, ngunit hindi naman maatim ng kaluluwa ko kung mararanasan ng prinsepe ang nararasan ko ngayon. Ang mawalan ng magulang.

FAIRYTALE ✔️: | ONCE UPON A FLOWER THIEF | (THIEF SERIES #1)Où les histoires vivent. Découvrez maintenant