Troy [✔]

[Ενότητα 8-Η Μαμά]

[TROY'S POV]

Κάθομαι σιωπηλά στο κάθισμα του συνοδηγού και κοιτάω έξω από το παράθυρο. Με την Jess έχουμε ανταλλάξει ελάχιστες λέξεις, οι οποίες είχαν να κάνουν με το μικρό μας ταξίδι. 

Μετά από το κλάμα που ρίξαμε και οι δυο, τα πράγματα έγιναν λίγο άβολα. Δεν προσπάθησα καθόλου να της ξεκινήσω συζήτηση και ακόμη και στο δείπνο που μας πήρε με το ζόρι ο πατέρας της να φάμε, δεν είπαμε κάτι. Βέβαια τα κόκκινα μάτια μας πρόδιδαν όταν υπήρξε κάτι δυνατό μεταξύ μας προηγουμένως, όμως κανείς δεν το ανέφερε.

Ο Arthur μας κοιτούσε συνεχώς, κάτι που προσωπικά με έκανε να νιώθω πάρα πολύ άβολα, εξαιτίας και της συζήτησης που κάναμε προηγουμένως. Ο άλλος αδελφός της Jess, του οποίου το όνομα έχω ξεχάσει ήδη, ήταν στις καλές χαρές του και έλεγε συνέχεια ότι ανυπομονούσε να φύγει η μαμά τους από το σπίτι για να μπορεί επιτέλους να επιστρέψει.

Στην αναφορά αυτού, ήταν η μοναδική στιγμή που γύρισα να δω την Jess. Φαινόταν χάλια, αλλά όχι από το γεγονός ότι η μαμά της είχε φύγει, όμως από εμένα. Μου κόπηκε αμέσως η όρεξη και αφού ο Arthur μας κοιτούσε επίμονα, κατάλαβε αμέσως τον λόγο. 

Μόλις σηκωθήκαμε, το αυτοκίνητο της Jess είχε έρθει από το συνεργείο. Ο μικρός αδελφός της μου εξήγησε τι συνέβη περιληπτικά χθες όταν περίμενα την Jess να αλλάξει σε καλύτερα ρούχα. Αμέσως μου χάλασε το πρόσωπο όταν έμαθα για το αστυνομικό τμήμα και την γλύτωσε φθηνά.

Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ο μπάφος που μοιράστηκα με τον Drake το βράδυ θα μου έβγαζε στην φόρα τα συναισθήματα, όμως δεν περίμενα να την επηρεάσει τόσο πολύ. Ήθελα να φύγω, όμως υποσχέθηκα στην Jess ότι δεν θα το έκανα. Δεν ήμουν πρόθυμος να την κάνω να κλάψει περισσότερο.

Έτσι βρισκόμαστε τώρα στο αυτοκίνητο με προορισμό την βιολογική μου μητέρα. Κοιτάω την φωτογραφία που μου έδωσε η Jess και ύστερα την τσαλακώνω τσαντισμένος. Άμα δεν ήταν εκείνη, αυτή την στιγμή θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένος... να βοηθάω τους ανθρώπους που νοιάζομαι.

Κατεβάζω το τζάμι και την πετάω έξω, αφήνοντας την να την πάρει ο αέρας και να την εξαφανίσει από την ζωή μου. Ο μόνος λόγος που το κάνω είναι για να βρω τρόπο να λύσω την κατάρα και να αφήσω την Jess να ζήσει την ζωή που είχε προηγουμένως με μένα να μην την καταστρέφω κάθε φορά που την σκέφτομαι.

"Είσαι καλά;" με ρωτάει και γυρνάω να δω το χαμόγελο στα χείλη της.

Κουνάω το κεφάλι καταφατικά και νιώθω τον δυνατό αέρα να χτυπά το πρόσωπο μου. Ακουμπώ τον αγκώνα στην πόρτα και λυγίζω πλάγια για να στηρίξω το κεφάλι στην γροθιά μου. Παραμένω ανέκφραστος ενώ κοιτάω έξω, τα δέντρα, και μακριά την Νέα Υόρκη.