Troy [✔]

[Ενότητα 4-Το γράμμα]

Καθώς διαβάζω το γράμμα, δάκρυα γλιστρούν από τα μάγουλα μου και πέφτουν πάνω του. Μπορώ να δω ήδη παλιούς λεκέδες από δάκρυα και αυτό με πονάει ακόμα περισσότερο. Αφού το τελειώσω, το ακουμπώ στο στήθος μου και το αγκαλιάζω σφιχτά.

Δεν το πιστεύω…

Αυτό το αγόρι είχε απίστευτα απαίσια ζωή. Το γλυκό μου, το καλό μου αγόρι. Πόσο σιχαμένη μπορεί να είμαι που του συμπεριφέρθηκα έτσι στην αρχή; Αυτός χρειαζόταν μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια γλυκιά λέξη και εγώ του συμπεριφερόμουν σαν σκουπίδι. Τον πίεζα να κάνει πράγματα που δεν άξιζε και γενικά, τον έβλεπα πάντα κατώτερο μου, ενώ εκείνος ποτέ δεν μου είπε κάτι κακό, εκτός από την αλήθεια.

Κάθομαι στην κερκίδα και ξεσπάω σε λυγμούς. Πραγματικά ούτε να φανταστώ τι έχει περάσει δεν μπορώ. Θα έχει υποφέρει τόσο πολύ και δεν θα είχε κανέναν δίπλα του να τον βοηθήσει. Πόσο όμορφα θα ένιωσε όταν τον αγκάλιασα και του είπα δύο καλά λόγια. Πόσο πολύ θα χάρηκε την παρέα μου. Τώρα όμως… τώρα έφυγε και με άφησε μόνη μου.

"Jessica;" ακούω την φωνή του αδελφού μου και νιώθω το χέρι του στην πλάτη μου. "Τι έγινε; Τι έπαθες;"

"Έφυγε, Arthur. Έφυγε και με άφησε," κλαψουρίζω και με παίρνει αγκαλιά χωρίς δεύτερη σκέψη.

"Σσσς, αδελφούλα. Θα είχε τους λόγους του," προσπαθεί να με παρηγορήσει εκείνος, αλλά δεν φαίνεται να με βοηθά και τόσο.

Τα δάκρυα μου λερώνουν την ζακέτα του Arthur, ενώ τον σφίγγω στην αγκαλιά μου. Αν και οι λόγοι που κλαίω είναι πολλοί, ο βασικός είναι που ο Troy με παράτησε έτσι. Για πόσο θα φύγει; Που θα πάει; Θα τον περιμένω μέχρι τότε; Αυτός ο άνθρωπος, αυτό το αθώο αγόρι, με έκανε να νιώθω τόσο όμορφα, απλά δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έφυγε αφήνοντας μου ένα απλό γράμμα σε ένα πακέτο τσιγάρα έτσι. Ήμουν αρκετά κακιά μαζί του, όμως δεν άξιζα να με αφήσει τώρα!

"Arthur, γιατί εγώ; Γιατί να είμαι τόσο κακότυχη;" αναρωτιέμαι και αποτραβιέμαι από την αγκαλιά για να τον κοιτάξω τα μάτια.

"Να σου πω την αλήθεια, δεν σε πίστευα κακότυχη μέχρι σήμερα," γελάει εκείνος αμήχανα και κοιτάω το έδαφος ανέκφραστη.

"Πάντα ήμουν, απλά δεν ήθελα να το πιστέψω," εξηγώ και ο αδερφός μου χαϊδεύει την πλάτη απαλά.

"Λέω να πάμε σπίτι. Μπορεί ο Troy να θέλει τον χρόνο του και να σου ξαναμιλήσει σε καμιά εβδομάδα. Μην ανησυχείς, δεν θα σε παρατήσει έτσι. Αφού νοιάζεται για σένα," προτείνει ο Arthur και τον κοιτάω με βουρκωμένα μάτια.