lahat ay nag kagulo ng makita si taehyung na bumubula ang bibig at naka hilata sa sahig, miski ako ay natataranta
anong dapat kong gawin? parang kanina lang masaya kaming nag sasayaw. anong nangyayari?
hinawakan ko ang malamig niyang mga kamay habang naka sakay sa ambulansya, hindi matigil ang luha at pag hikbi ko habang naka tingin sa kanya
"t-taehyung please– please w-wake up, don't l-leave me. sabi m-mo hindi mo a-ako i-i-iwan diba? taehyung hindi ko kakawanin pag w-wala ka" i held his hands tighter
i lightly slap his face. i want him to wake up and tell everyone it's a prank. tell me he's alright.
"p-please don't leave me, please don't f-fall. never fall. okay?" bulong ko sa kanya na para bang magigising siya sa mga sinasabi ko at patuloy na umiyak
nakarating kami sa ospital pero wala na, hindi na niya kinaya.
nalaman na dahil ito sa juice na binigay ni jennie, may halo pala itong lason, na dapat ay para sa akin. sa akin.
dumating ang mga magulang ni taehyung, kapwa luhaan at hindi alam ang kanilang gagawin dahil sa pagkawala ng anak
"m-my son, no please! hindi ito totoo!" they cried and cried, lumapit ako sa kanila at niyakap sila
sana nga hindi na lang ito totoo.
"tita, i-i'm sorry. it's all my fault—"
"yes, it is your fault! dapat sa'yo yun napunta, dapat ikaw yung nawala, dapat ikaw yung namatay! hindi mo alam kung gaano ka-hirap ang pinag daanan ng kapatid ko, ang mga pang huhusga at pangungutya sa kanya! wala k-kang alam. you ruined her life, serves you right!" napatigil ako dahil sa sigaw ni jennie sa likuran ko at kasama niya ang mga pulis, kapatid niya pala si mi so
—
walang araw na hindi ako umiiyak, sobrang bilis ng mga pangyayari
kung hindi ko lang sana kinausap si mi so, kung sana hinayaan ko nalang siya, sana buhay pa ngayon si taehyung at kasama namin
"y/n anak" mom knocked at my door for the nth time
"mom i told you, i don't want to eat! leave me alone!" i shouted for the nth time
"pero mangangayayat ka niyan, ayaw mo bang puntahan si taehyung?" malungkot niyang tanong
"pupuntahan? para ano? para makita siyang nakaburol at iniiyakan ng maraming tao?! p-para makita siyang hindi na humihinga?! para makitang payapa siyang natutulog habang ako eto! nagluluksa dahil iniwan niya?!" sigaw ko. and for the nth time, i cried. again
napatingin ako sa picture frame na nasa bedside table ko, it was me and him hugging each other tight, inabot ko ito at niyakap. i miss you, i wanna be with you.
hinagis ko ang frame, it's now broken. shattered just like my heart
kinuha ko ang malaking bubog at itinapat sa kaliwang palapulsuhan ko
"sabi niya hindi n-niya ako iiwan e" i lowered my voice, it almost cracked
mom opened the door using a duplicate key
"oh my god" nagulat siya ng makita ako
i'm a mess.
tumakbo siya papalapit sa akin at niyakap ako, naabitawan ko ang bubog at lalo naman akong napa-iyak
"i'm here now, shh we love you" she's also crying
nung nawala siya parang nawala na din lahat but i was blinded, oo nawala siya pero hindi lahat
here's mom, comforting me.
