Believe

1. Het nieuws ~ LAILA

★LAILA★

"YESSSSSSSS!" roep ik "YES YES YES!" Ik lees net in een mailtje van mijn tante dat ik bij haar kan komen logeren in Miami. Nu ben ik om 2 redenen super blij 1: Miami is gewoon super vet en 2: JUSTIN BIEBER HOUDT DAAR ZIJN CONCERTTT.

Ohja, voor als jullie het nog niet weten: ik ben een belieber for life. Ik ben in Nederland al naar zijn concert geweest, maar nu ga ik naar MIAMIIII. Dat is gewoon veel beter. Alleen is er één probleem... Ik heb geen kaartje en die zijn natuurlijk allemaal uitverkocht. Nouja, daar bedenk ik nog wel wat op.

Nu moet ik gauw aan mijn moeder vertellen dat het doorgaat. Al roepend ren ik van de trap af: HET MAAGG, HET MAAHAAG! Mijn moeder komt meteen naar de gang gestromd. "Liefje, ik weet dat je het echt super leuk vind maar kan je iets stiller zijn? Bart is ziek en probeert te slapen. " zegt ze. Ja, natuurlijk Bart moet het weer verpesten, maar zelfs mijn irritante broertje kan mijn blijdschap niet bij me weghalen.

Ik moet het ook nog aan Nad, Nadia, en Lief, Lieve, vertellen. Ik vind het zooo jammer dat ik niemand mag meenemen naar Miami, want Lief is mijn beste belieber for life vriendin en Nadia zou het ook fantastisch vinden in Miami, terwijl ze er niet echt om staat te springen om Justin te ontmoeten.

Gauw bel ik Lief op, zij als eerst want zij snapt hoe graag ik naar Miami wou om Justin te ontmoeten. Zoiets zou Nadia nooit snappen en me alleen maar uitlachen als ze hoort dar dat de reden is. Nadia is een schat hoor, maar van Justin Bieber moet ze niks hebben. En nouja, ik wel. Nadia en ik zijn al vriendinnen sinds, euhmm, 25 januari 2004, dus als je goed kan rekenen weet je dat dat 8, bijna 9, jaar geleden is. Onze ontmoeting zou ik ook nooit vergeten, ik was toen 6 en Nadia net 7. We wouden allebij schaatsen alleen allebij onze ouders zaten liever aan de kant. Dus ik stond op, wat best moeilijk is op schaatsen, en begon alleen te schaatsen. Bij de tweede ronde, ik was toen nog niet gevallen, botste ik tegen Nadia op. We deden elkaar geen pijn gelukkig, anders waren we misschien nu helemaal geen vrienden geweest, maar Nadia begon keihard te huilen. Ik zei zo: ''Meisje, meisje, stop maar met huilen. Je bloed niet.'' Goede openingszin, ik weet het. Maar Nadia stopte wel en ik hielp haar over eind. De rest van de dag waren we niet meer bij elkaar weg te slaan en we waren super super blij toen we erachter kwamen dat er maar een paar huizen tussen onze huizen zat.

"Hallo? Hallo? Ben jij dat Laila?" hoor ik uit de telefoon komen. Ik was helemaal vergeten dat ik aan het bellen was. "Ohja, sorry, ik hoorde je niet." probeer ik me eruit te redden. "IK HEB SUPER GOED NIEUWS, IK GA NAAR MIAMI!!!!!!!" schreeuw ik door de telefoon heen.