Another Shade Of Grey

Meet up the Greys

Χαμηλώνω την ταχύτητα στον διάδρομο γυμναστικής και συνεχίζω ιδρωμένος το βάδισμα. Άλλη μια μεγάλη μέρα ξεκινά για την Grey Enterprises και για όλους εμάς που εργαζόμαστε εκεί. Η αλήθεια είναι πως θα έδινα τα πάντα για ένα ρεπό, ή έστω ένα μικρό διάλειμμα εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως ο ιδιοκτήτης είναι ο πατέρας μου. Αλλά όχι, είμαι υποχρεωμένος να τελειώσω την γυμναστική μου και να πάω στο γραφείο, ενώ στην συνέχεια με περιμένει ένα ακόμη πιο δύσκολο απόγευμα στο πατρικό μου.

Η υπόλοιπη οικογένεια μου ζει σε ένα ανακαινισμένο αρχοντικό έξω από το Σιάτλ, με θέα τον πορθμό, για να μπορεί ο μπαμπάς να έχει ευκολότερη πρόσβαση στην Γκρέις, το ιστιοφόρο του. Το σπίτι θα έλεγα είναι υπερβολικά μεγάλο για μια τετραμελή οικογένεια. Πόσο μάλλον όταν δεν βρισκόμαστε και ποτέ όλοι πλέον. Συνήθως η αδερφή μου, Φοίβη, χάνεται στο λιβάδι. Πάντα θα την δεις αραγμένη σε μια ξαπλώστρα να χαζεύει με τις ώρες στα social media, που παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην ζωή της. Άλλωστε, είναι μόνο δεκαοκτώ χρονών και δεν έχει ιδέα ακόμη για το τι γίνεται στον κόσμο. Φροντίζει βέβαια και ο πατέρας για αυτό, ο οποίος την έχει κακομάθει σε σημείο αηδίας. Από την άλλη μεριά, η μαμά μου, η Αναστάζια, είναι από εκείνες τις γλυκές, φιλήσυχες γυναίκες με πάθος για τα βιβλία και τη λογοτεχνία. Η ικανότητα της να χάνεται με τις ώρες στην βιβλιοθήκη χωρίς την ανάγκη φαγητού ή νερού είναι κάτι αξιοπερίεργο. Και βέβαια εκνευριστηκό για τον πατέρα, οποίος έχει μια μανία να μας ταΐζει όλους με το ζόρι.

Ο πατέρας και εγώ ήμασταν οι μόνοι που βρισκόμασταν την περισσότερη ώρα μαζί. Θυμάμαι να με κρατάει στο γραφείο του και να κοιτάζω τα ταβάνια ενώ αυτός μου μιλούσε για τις τηλεπικοινωνίες και την τεχνολογία. Όταν ήμουν μικρότερος όμως κάναμε πολλά μαζι! Πράγματα για πλάκα και όχι σχετικά με την δουλειά. Δεν κατάφερα ποτέ να αντιληφθώ αυτό το πάθος του για πρόοδο και όσο να πεις, μια απογοήτευση στο πρόσωπο του την έβλεπες για μένα που έφτιαχνα σαν σωστό δεκαπεντάχρονο καραβάκια με τα μπλοκ σημειώσεων του.

Όλα αυτά άλλαξαν την στιγμή που ξεκίνησα την φοιτητική μου ζωή πριν δύο χρόνια. Αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι στην εξοχή και να ζήσω στο διαμέρισμα του μπαμπά στην πόλη, στο Εσκάλα. Βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν ζω όπως τους υπόλοιπους φοιτητές. Γιατί τα σκεύτεσαι όλα αυτά τώρα Γκρέυ;

Κατεβαίνω απο τον διάδρομο και με βαρετά βήματα φτάνω στο δωμάτιο μου ψάχνοντας για κάποιο πουκάμισο. Η αλήθεια ειναι πως δεν ξέρω πότε ήταν η τελευταία φορα που έκανα κατι άσχετο με την δουλειά εγώ και ο Κρίστιαν. Παλιά περνούσαμε χρόνο μαζι, πηγαίναμε για ιστιοπλοΐα ή πετούσαμε το Τσάρλι Τάνγκο.