The Letter || The Marauders Fanfic. ✔

Hoofdstuk 33 - Dementors

Het moment dat we in de straten van Hogsmeade belanden, gaat er een vreselijk alarm af.

Het geluid is vreselijk, alsof iemand word gemarteld van de pijn, en ik realiseer me gelijk dat het geluid door onze verschijning komt.

Mijn hart mist een slag wanneer de deur van The Three Broomsticks opengaat, en een groep Dooddoeners naar buiten stormt, met hun toverstok in de aanslag.

Ik zie vanuit mijn ooghoek hoe Harry Ron's pols vastpakt wanneer Ron zijn toverstok in de aanslag neemt.

Er zijn er veels te veel. We zouden ze nooit kunnen verslaan, dat is duidelijk.

"Accio Onzichtbaarheidsmantel!" buldert een Dooddoener.

"Niet onder je dekentje, Potter?" roept de Dooddoener. "Verspreid je. Hij moet in de buurt zijn." zegt hij tegen de rest.

"Ze wisten dat we zouden komen. Ze hebben die spreuk opgezet om hun te waarschuwen wanneer we ook maar een voet hier zouden neerzetten," zucht Harry.

"Wat denk je van Dementors?" vraagt een Dooddoener aan de rest. "Laten we ze vrij rond gaan, dan vinden we hem sneller!"

"De Heer van het Duister wilt Potter niet dood als je he-"

"En Dementors doden je ook niet! De Heer van het Duister wilt Potters leven, niet zijn ziel. Hij is makkelijker te doden wanneer hij eerst gekust is door een Dementor, vind je niet?"

Ik hoor wat goedkeurende geluidjes. Ik krijg een naar gevoel. Als er Dementors komen, moeten we Patronussen op ze af sturen, wat onze plek zou verraden.

"Lopen, snel. Als we blijven staan worden we sowieso gepakt," zeg ik gespannen en kom in beweging, waardoor iedereen gedwongen word om te gaan lopen.

Ik begin een koud gevoel te krijgen, wat betekend dat de Dementors elk moment in Hogsmeade kunnen zijn. Ik versnel mijn pas.

Mijn hart klopt luidkeels. Nog nooit van me leven ben ik zo bang geweest, wat al heel wat zegt.

Als we worden gepakt zijn alle 2 de kansen om de tovenaarswereld te redden voorbij.

En volgens mij beseft Harry dat net zo goed als ik.

We lopen steegje door steegje en dan krijg ik een ijskoud gevoel. Alsof alles uit mijn lichaam word gezogen, en het enige wat ik kan voelen of zien is kou, duisternis en verdriet.

Ik probeer me er tegen te verzetten, maar het word steeds lastiger.

Dan staat iedereen opeens stil. Ik loop nog een paar passen door waardoor ik onder de mantel vandaan kom, en ik een stuk van de mantel meetrek waardoor Harry, Ron en Hermione nu ook te zien zijn. Ik draai me verbaast om en volg zie ze met grote ogen naar iets staren. Ik volg hun blik en mijn hart staat stil.

Een muur.

We zitten vast.

"Oh nee. Oh nee, oh nee, oh nee!" fluister ik. "We gaan eraan!"

"Rustig! We gaan er niet aan! Als we gewo-"

Er word met een enorme klap een deur open gedaan.

"Hierheen!"

We draaien onze hoofden.

Mijn mond zakt open.

Remus staat in de deuropening.

---------------------------------------------- ----------------------------------------------
Zo, dat was t weer voor een nieuw hoofdstuk. Hopelijk vonden jullie t leuk!

Het spijt me dat ik had belooft om elke week te gaan updaten en het uiteindelijk niet te doen. Ik had er helemaal niet meer aan gedacht, dus het spijt me.

Ik weet dat ik heb gezegd dat ik langzamerhand naar het einde ga toewerken, maar ik heb gemerkt dat er nog best veel is wat ik in dit boek moet stoppen zodat het klopt, dus het zal nog een paar hoofdstukken duren voordat The Battle of Hogwarts überhaupt begint. Sorry daarvoor!

xx Garance