The Letter || The Marauders Fanfic. ✔

Hoofdstuk 28 - De eclips

Er zijn 2 dagen voorbij gegaan. Ik ben niet naar het fort gegaan. Ik kon het niet.

Het is gewoon een standbeeld. Het kan niets anders zijn.

Maar waarom heeft het dan de gedaante van mijn moeder?

Ik heb besloten om hier vanavond op de eclips te wachten. Mijn moeder moet geweten hebben dat ik hierheen zou komen. Ze wist dat ik de enige was die haar zou herkennen.

Het begint al donker te worden, en ik eet het laatste stuk brood op wat ik bij me heb. Ik ben al behoorlijk veel afgevallen.

In de buurt ligt een klein meertje waar ik schoon water kan halen. Ik vermijd het zoveel mogelijk, want mijn spiegelbeeld is afschuwelijk. Grote wallen, ingevallen wangen, gebarsten lippen en wanhopige ogen.

Ik mag niet breken. Nog niet tenminste.

Ik moet gewoon bij het standbeeld blijven wachten tot het donker word.

Ik zie wel wat er gebeurd.

~~~

Het is pikdonker. Er is geen wolk aan de lucht, geen zuchtje wind.

De maan is nog zo gewoon als het zou kunnen zijn. Geen enkele rode gloed.

Is de eclips wel vandaag? Is hij niet al een jaar eerder geweest? Ben ik na al die moeite toch nog te laat?

Ik sluit mijn ogen in frustratie. Ik zit met mijn rug tegen het standbeeld aan, mijn knieën opgetrokken en mijn armen eromheen geslagen.

Ik heb het doosje met de ketting geopend en heb het op het dienblad gelegd dat mijn 'moeder' vastheeft.

Dan zie ik een soort rode gloed voor me. Ik doe mij ogen open en word bijna verblind door een straal felrood licht.

Ik sta snel op en doe een paar stappen achteruit.

Door een opening in de bomen kunnen de stralen van de bloedrode maan door het dak van bladeren heen, en schijnt het direct op het standbeeld.

Ik kijk snel naar het juwelen doosje met de ketting erin. De ketting lijkt wel te gloeien.

De ketting kan alleen aangeraakt worden door een bloedverwant tijdens een eclips.

De woorden van Dumbledore spoken door mijn hoofd. Kan ik de ketting wel aanraken? Maar wat als hij fout zat, en ik ook gek in mijn hoofd word van die ketting?

Ik haal een keer diep adem, en stap het rode licht in.

Ik pak met trillende handen de ketting uit het doosje.

Er gebeurt niks.

Ik begin in paniek te raken. Heeft het niet gewerkt? Heb ik iets fout gedaan?

Dan begint de grond onder me ineens te trillen. Ik schrik me dood en ren snel een paar meter weg. Dan draai ik me om en kijk ik weer naar het standbeeld.

Het begint omhoog te bewegen samen met de grond die van een afstand van ongeveer 5 meter ervandaan ligt.

De grond blijft maar omhoog schuiven en trillen, tot het met een enorme klap tot stilstand komt. Mijn oren beginnen ervan te piepen.

Ik pak snel mijn rugzak die ik naast een boom heb gelegd op, en gooi hem over mijn schouder. Dan doe ik de ketting om mijn hals, en kijk ik naar het enorme stuk aarde wat zojuist uit de grond is gekomen.

Dan valt me iets op.

Er zit een deur in de aarde.

Ik loop er aarzelend heen en maak het open.

Het enige wat ik kan zien is een ronde trap. De trap is ik weet niet hoe diep. Hij blijft maar ronddraaien tot het uit mijn zicht verdwijnt. Ik zucht geërgerd.

Dit gaat een lange reis worden.