The Letter || The Marauders Fanfic. ✔

Hoofdstuk 31 - 2 Deuren

Is er wel iets wat ik kan doen?

Ik kijk om me heen. Ik zie niks wat me zou kunnen helpen hiermee.

Ik kijk weer naar het Maankristal. Ik ben daarvoor gekomen, dus ik zal er ook mee weggaan.

Maar hoe?

Ik probeer er heen te hinkelen, maar word door iets tegengehouden. Ik kijk naar mijn voet en zie dat het aan de grond vast zit door een soort zwarte substantie.

'Laat me gaan!' roep ik naar de zogenaamde Snape.

'Dat zal helaas niet gaan. Je zult langs me moeten komen.'

'En hoe moet ik dat doen wanneer ik met mijn voet vast zit?!'

'Simpel, je lost mijn raadsel op. Win je, dan laat ik je vrij en mag je het Maankristal meenemen. Verlies je dan is je ziel van mij.'

Dan is je ziel van mij. Dan klikt het ineens. Mijn vader is helemaal niet gek geworden door die ketting aan te raken. Hij is hier zijn ziel verloren.

Zijn ziel heeft Voldemort in zijn handen.

'Maar je kan altijd opgeven natuurlijk, en dan zal ik je met plezier weer naar buiten sturen,' zegt hij met een duivelse grijns.

'Over mijn lijk dat ik dat ga doen. Kom maar op met je raadsel!'

De zogenaamde Snape denkt na. Dan lichten zijn pik zwarte ogen even op en krijgt hij een grijns op zijn gezicht.

'Wat kwam er eerst, de feniks of het vuur?'

'Wat is dat nou weer voor een vraag! Weet je zelf het antwoord hier wel op?!'

'Dat weet ik zeker. Maar jij blijkbaar niet. Wil je het al opgeven?' vraagt hij met een klein lachje.

Oh wat zou ik die lach toch zo graag van zijn gezicht afslaan.

Focus!

Oké, wat kwam er eerst, de feniks of de vlam?

Ik weet dat de feniks door een vlam in as veranderd en daaruit herboren word. Dus dat zou de feniks als eerste moeten laten komen.

Maar wat als het vuur er eerst was, dat het as ontwikkelde en dat daaruit de feniks geboren was? Dan zou de vlam als eerste er zijn geweest.

Waarom is dit ook zo moeilijk?!

Ik zucht en sluit mijn ogen even kort.

Dan realiseer ik me iets. Mijn ogen schieten open en ik kijk Snape met grote ogen aan.

Ik weet het antwoord.

Denk ik.

'Het antwoord is dat een cirkel geen begin heeft.'

Snape's lach verdwijnt. Hij kijkt me woedend aan.

Bingo.

'Dat is correct,' zegt Snape tussen zijn tanden.

Ik grijns.

Ik voel ineens dat ik mijn voet kan bewegen en ik kijk naar beneden. De zwarte substantie is verdwenen. Wanneer ik opkijk zie ik dat ook Snape verdwenen is.

Het is alsof er nooit hier iets is gebeurt.

Snel hinkel ik naar het Maankristal toe. Ik haal een keer diep adem.

Dan pak ik het Maankristal op.

Er gaat een enorme pijn door mijn lichaam. Het lijkt wel alsof elk bot in mijn lichaam breekt.

Ik schreeuw het uit van de pijn.

Dan voelt het alsof mijn voeten weer worden opgetild en alles begint weer te draaien.

Ik voel me weer misselijk, en elke plek in mijn lichaam doet pijn.

Maar ik voel me niet verdrietig. Ook niet boos.

Ik voel me leeg.

Ik probeer me tegen de leegte te verzetten. Ik mag de hoop niet opgeven.

Dan verdwijnt ineens alles. Het voelt alsof ik zweef.

Mijn voeten landen op de grond, maar ik voel het niet echt. Ik voel geen pijn in mijn linkerenkel, net zoals in de rest van mijn lichaam.

Ik open mijn ogen.

Ik sta in een soort ruimte. Alle muren en de vloer zijn wit, maar het lijkt wel alsof het glanst. Als ik naar boven kijk kan ik het plafond niet zien, alleen maar een soort witte rook.

Aan beide kanten van me zie ik een houten deur.

Er kucht iemand achter me. Ik draai me om.

Voor me staat mijn moeder.

'Mam, wat doe ik hier? En wat doe jij hier?'

Ze glimlacht. 'Je moet kiezen natuurlijk.'

'Kiezen? Wat moet ik kiezen?'

'Je moet kiezen welke deur je neemt.'

'Waarom? Wat gebeurt er als ik door een deur loop?'

Ze kijkt me geamuseerd aan. 'De deur aan de linkerkant van je zal je naar je eigen wereld terug leiden. De wereld vol met oorlog en mensen die elkaar pijn doen en vermoorden,' ze pauzeert even, 'de deur rechts van je zal je naar mijn wereld leiden, een wereld van vrede. Waar we gelukkig kunnen zijn.'

Ik glimlach. Ik mis mijn moeder zo erg.

Ik doe aan stap naar de rechter deur.

Maar dan voelt het alsof ik door mijn hart word gestoken.

Schuldgevoel.

Ik kan mijn wereld niet achterlaten. Ze zouden zonder dat het laatste Gruzielement vernielt word verloren zijn. Zelfs Harry Potter zou ze niet meer kunnen redden.

Dat mag niet gebeuren.

'Het spijt me mam, maar mijn tijd om met je mee te gaan is nog niet gekomen,' zeg ik, en met dat ren ik door de linkerdeur naar buiten.

---------------------------------------------- ----------------------------------------------

Hee mensen,
Ik heb al een tijdje niet meer ge-update, en dat spijt me enorm. Ik hoop dat dit hoofdstuk het goed maakt.

Love you!
xx Garance
🌙💞