Blue Vipers

Hoofdstuk 2 - Groene briefjes

We namen plaats op de vloer van het busje naast alle andere zooi, ik vermeed al het oogcontact met Jack, hij keek als een wild beest dat klaar was om zijn prooi aan te vallen. "Bek dicht allebei." Als de twee anderen hier niet waren geweest ben ik zeker dat hij al lang een kogel door Katya en mijn hoofd had geboord. Hij gooide beide deuren dicht en het geluid van zijn voetstappen verdween langzaam. Eindelijk leek ik adem te kunnen halen, ik wist niet wat ik met mijn emoties aan moest, mijn brein leek inmiddels te overstromen. Ik had geen idee wat er ons te wachten stond en voelde een paniekaanval opkomen.

Ik ademde diep in door mijn neus en hield mijn adem voor enkele tellen in vooraleer ik door mijn mond uitademde. Ik herhaalde deze actie meermaals opnieuw en vestigde mijn aandacht enkel op mijn ademhaling. Het hielp om de controle over mijn lichaam niet te verliezen en dat was op dit moment noodzakelijk. "Gaat het wel?" Fluisterde Katya die bezorgd mijn hand vast greep. Het gedimde licht in het busje wierp een schijn over haar sombere gezicht. "Ja, maak je maar geen zorgen om mij." Glimlachte ik waarna ik zachtjes kneep in haar hand. Het licht in de wagen ging uit, daar zaten we in complete duisternis zonder enig idee of we de volgende zonsopgang zouden zien.

Ik liet mijn hoofd rusten op Katya haar schouder wat haar de perfecte kans gaf om met mijn haar te spelen. Het liet mijn zenuwen tijdelijk sussen, ik deed mijn uiterste best om positief te blijven maar het was haast onmogelijk. Het leven gaf je niet wat je wilde, het gaf je wat je verdiende. Ik sloot mijn ogen en probeerde de negatieve gedachten van mij te schudden, het was nog niet te laat. "Ik ben bang Katya." Gaf ik toe, ze drukte haar lippen op mijn haar. "Als ze ons dood wilden dan waren we dat al." Sprak ze mij moedig toe, ze had gelijk. Ze hadden andere plannen met ons.

Het busje reed vluchtig over de wegen en ik probeerde mij niet druk te maken om de eindbestemming, wat er ook zou gebeuren, ik was niet alleen. Het was pikdonker maar toch bleef ik gefixeerd kijken naar de achterdeuren. Ik wist niet waar we ons op de weg bevonden, als we de deuren open konden krijgen dan konden we een poging wagen om uit het rijdende voertuig te springen. Het was levensgevaarlijk aangezien het busje op volle toeren reed, als er wagens achter ons reden was het al helemaal geen optie. Voorzichtig kroop ik naar de deuren toe en plaatste mijn vingers tegen het metaal zoekend naar de deurgrepen. "Wat doe je?" Siste Katya die helemaal niet kon zien waar ik mee bezig was. "Ik probeer deze verdomde deuren te openen." Mijn vingers kwamen geen hendels tegen, niets wat mij de mogelijkheid gaf om ons te bevrijden uit deze hel.

"Je kunt de deuren enkel langs buitenaf openen." Vertelde Katya, ik zuchtte diep vooraleer ik mezelf achterover liet vallen. Ik kon er niet tegen dat we net als goederen werden vervoerd. "Wat als we de achterlichten uittrappen?" Stelde ik voor. "We gaan te veel geluid maken, ik durf dat echt niet. We hebben ze al eens tegengewerkt, dat we nog leven is een wonder." Opnieuw had ze gelijk, ik wilde het alleen niet geloven. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest, ik kon niet stil zitten, iedere seconde duurde te lang.

"Het komt wel goed met ons." Zei Katya, dat hoopte ik maar. Het leven gaf je waar je genoegen mee nam, ik wilde geen genoegen nemen met dit. Ik heb niet de offers gemaakt in de loop van mijn leven om hier te eindigen. De spanning werd mij te veel, ik voelde mijn maag keren en deed mijn best om mijn zenuwen boven te blijven. "Weet je nog toen we autopech hadden in Moskou?" Een glimlach verscheen op mijn gezicht, dat was een van de wildste avonturen die we samen hadden meegemaakt. "Dat vergeet ik nooit meer." Lachte ik. "We kregen maar geen lift te pakken en konden geen taxi betalen." Herinnerde ik mij levendig, iedere vrouw die achter het stuur zat reed ons zonder pardon voorbij, enkel mannen hadden blijkbaar tijd om hun wagen aan de kant te zetten voor ons.

"Oh en je neef nam maar niet op, we hebben hem echt gebombardeerd met telefoontjes en sms'jes." Katya haar zoete lach deed mij eventjes vergeten in welke situatie we ons nu bevonden. "Ik zou er echt alles aan doen om terug te gaan naar die avond." Zuchtte ik, we hadden ons opgesloten in de auto die ze van haar oom had geleend, het was een oude bak. Iedere keer dat er een auto halt hield gingen we dood van de spanning, er liepen veel gekken rond in Rusland. Gelukkig is ons niets overkomen en schoot Katya's neef ons te hulp na enkele uren. "Wanneer we thuis zijn maak ik de lekkerste chiburekki's voor je." Beloofde Katya, ze had mij kennis laten maken met de Russische keuken, het gefrituurde deeg gevuld met gehakt was een van mijn favoriete snacks geworden.