Blue Vipers

Hoofdstuk 5 - Brullende beesten

"When exposing a crime is treated as committing a crime, you are ruled by criminals."

- Edward Snowden

HOOFDSTUK 5

IK KREEG GEEN TIJD OM HELDER NA TE DENKEN, alles gebeurde zo snel. "De politie is bezig met het terrein te omsingelen. Jullie raken zo niet buiten." Drake had de kastdeuren opengegooid en gooide een trainingsbroek mijn kant op. Ik snapte het probleem niet, dit was allemaal een misverstand, de politie zou dat ook begrijpen. "Trek het aan, we hebben niet veel tijd." Hij probeerde zijn zenuwen onder controle te houden maar ik zag hoe hij zijn kaaklijn aan spande. "Wij hebben hier niets mee te maken. De politie zal dat dat inzien nadat ze met ons hebben gepraat." Legde ik hem uit terwijl hij de inhoud van de kast overhoop haalde.

"Haal het maar uit je hoofd. Jullie gaan nergens heen." Zei hij vastberaden nadat hij ook een zwarte trui tegen mij aan gooide.

"Je had zelf gezegd dat onze wegen hier vanavond zouden scheiden." Ging ik tegen hem in en gooide de trui woest tegen de grond aan. Alsof deze avond niet vreselijk genoeg was moest ik ook nog eens op de vlucht slaan voor de politie. "Marnie." Siste Katya die mijn hand greep, ik trok mijn hand los en voelde Ace zijn ogen geamuseerd op mij branden.

"Dat was voordat je voorstelde tegen mij te racen." Katya keek mij nu met grote ogen aan, mijn mond was opengevallen, ik had nu geen tijd om haar het fijne uit te leggen. "Racen als in... Mario Kart." Bracht ik ingehouden uit waarop Ace grinnikte. Dit was nu niet onze grootste zorg. "We zeggen ze niets! We waren gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. We weten niets over jullie." Ik werd wanhopig, ik wilde niet vluchten.

"Ze grillen je tot je je bek open trekt. Je bent medeplichtig engel." Hij gooide enkele zwarte kledingstukken Katya haar kant op en wierp de andere items die op de grond waren komen te vallen terug de kast in. "Ik beloof het. We weten beter dan onze mond open te trekken." Katya stond er verdwaald bij met de kledingstukken tegen haar aangedrukt mij ongelovig aankijkend. Ik speelde opnieuw met onze levens, dat wist ik maar zij deden net hetzelfde.

"Totdat ze een deal met je sluiten, toch?" Hij haalde zijn glock uit zijn broek, instinctief gooide ik mijn armen in de lucht en zette een paar stappen naar achter. "Als jullie niet de gevangenis ingaan dan zijn wij dat." Maakte hij mij duidelijk, zijn knokkels zagen helemaal wit door de druk die hij op het pistool zette.

"Je weet te veel en je vriendinnetje al helemaal." Hij liep naar me toe en zette het metalen handpistool onder mijn kin. Hij keek mij uitdagend aan, alsof hij zich afvroeg of ik nu nog tegen hem in durfde te gaan. "Aantrekken zei ik." Opnieuw had hij gewonnen, ik sloeg mijn ogen neer en knielde voor hem neer op de grond waar ik de trui en broek vast nam. Ik stond op en trok mijn witte jurk die strak om mijn lijf was gegoten op, mijn heupen onthullend. Hij verbrak ons oogcontact niet en hield het pistool nog steeds tegen mijn hoofd aan, ik haalde mijn benen door de broekspijpen terwijl ik hem met afkeer aankeek. Een grijns speelde rond zijn lippen, hij genoot hiervan.

"Ik vind je leuker als je onderdanig bent." Fluisterde hij hees in mijn oor waarna hij zijn wapen liet zakken. Hij nam de touwtjes van de trainingsbroek in zijn handen en spande ze in een trek aan waardoor ik mijn adem voor enkele seconden verloor. Ik stond gevaarlijk dichtbij hem, ik voelde zijn adem branden in mijn nek. Hij knoopte een strik vast en liep terug naar de kast waar hij enkele schoenendozen uit het onderste rek haalde. Hij opende ze bruut en gooide de sneakers naar ons toe. Ik haatte zijn roekeloze gedrag.

Ik trok de trui over mijn hoofd heen en schopte mijn hakken uit. Ook Katya was nu volledig in het zwart gekleed en nam een paar te grote sneakers beet. Ik volgde haar voorbeeld en knoopte de sneakers zo strak mogelijk aan zodat ze niet van mijn voeten zouden slingeren. Drake duwde opnieuw zijn mobiel tegen zijn oor en wisselde bezorgde blikken uit met Ace die nog steeds in de deuropening stond. "Waar ben je?" Vroeg hij aanvallend, er werd eindelijk opgenomen.