"Jullie hebben het nationaal nieuws gehaald. Katya en jij zijn herkend op de camerabeelden en worden neergezet als het brein achter de overval. Ze weten dat jullie voor de laatste keer hier zijn gesignaleerd. Ik zou beginnen rennen als ik jullie was...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"We laugh at honor and are shocked to find traitors in our midst."
- C.S. Lewis
HOOFDSTUK 6
ZO VRIJ HAD IK MIJ NOG NOOIT GEVOELD, ik ademde de koude lucht met volle teugen in. Ik leefde, ik leefde echt. We raceten ondertussen zo'n vijftiental minuten door de straten waar de twee elkaar onophoudelijk wilden voorbij steken. Het was vreemd dat ik zo ontspannen was, ik was niet bang meer. We werden beschermd, we waren veilig. Mijn kap viel door de kracht van de wind van mijn hoofd waarna mijn haren achter mij aan slingerden.
Het geluid van de motors was zo ontzettend krachtig, het machtig gevoel die ik ervaarde had al mijn zorgen weg genomen. Ik besefte niet in wat voor gevaarlijk leven ik werd gezogen. Ik realiseerde mij enkel dat ik leefde en daar was ik nog nooit zo dankbaar voor geweest.
Zwarte ijzeren poorten openden zich toen we de oprit van een modern landhuis op reden. De motors kwamen langzaam tot stilstand en werden voor de garagepoort geparkeerd. Jackson zette zijn helm af waarna hij met zijn hoofd schudde om zijn haar te fixeren. Ook Ruby zette haar helm af en trok de sleutel uit het contactslot. Ik tilde het masker van mijn hoofd en ging van de motor af waarna ik het stel naar de voordeur volgde. Katya liep voor mij, de spanning tussen ons was nog steeds geladen.
Ruby keek achterdochtig naar binnen toen ze zag dat de lichten brandden, ze opende voorzichtig de deur waarna Jackson als eerste naar binnen ging. Ik liep ze achterna maar was alert met iedere stap die ik zette, ik vertrouwde ze niet. "Kate? Wat doe jij hier?" Hoorde ik Ruby vragen toen ze de woonkamer binnen liep. Ook ik kwam binnenlopen en werd aangekeken door twee sombere ogen. Een donkerblonde verschijning zat op de bank met een veel te grote trui aan en een zwarte broek. Haar antwoord werd verstoord door het geluid dat door de flatscreen kwam, ik vestigde mijn blik op het grote scherm dat aan de muur was gevestigd.
Mijn blik verstrakte bij het zien van Katya en mij, ze hadden intussen meerdere foto's van ons weten te bemachtigen die elk werden geprojecteerd op het scherm. Ik slikte en had mijn ogen vastgelijmd aan het scherm, ze toonden een deel van het Michiganmeer dat was afgezet door de politie. Ze hadden enkele boten op het water gestuurd en twee helikopters circuleerden boven het gebied. Ruby nam de afstandsbediening van de ronde salontafel en zette de tv uit. Mijn hartslag sloeg de hoogte in, we waren inderdaad nationaal nieuws.
"Een agent is geraakt, hij ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis." Vertelde de twintiger vol ongeloof. Meteen draaiden Katya en ik onze blik naar Jackson toe die met zijn hand door zijn haar ging. "Dat was niet de bedoeling." Zei hij, Ruby zuchtte en ging zitten op de bank.
"Waar is Drake?" Vroeg Kate. "Hij komt straks hierheen, de jongens zijn nog bij Hunter." Antwoordde Jackson. "Pap is razend." Ze klonk gefrustreerd en keek met doffe ogen voor zich uit leunend op haar hand.
"Dus jullie zijn Marnie en Katya?" Vestigde ze haar blik op ons. "Ze hebben er niets mee te maken." Viel Jackson in vooraleer we de kans hadden om te antwoorden.
