Bir Zombi Aşkı (DÜZENLENİYOR)

2.Bölüm Sevgilim

Çok bekletmeden kapıyı açtı;

-Hoşgeldin gülüm.

-Hoşbuldum sevgilim.

Diyip yanağından öptüm ayakkabılarımı çıkarıp içeri geçtim. Bu eve her geldiğimde mutfaktan başka bir yere geçmez, geçmeyi istemezdim. Çünkü anneannesi pek beni sevmezdi bende üzmemek için görünmezdim. Hakan'ın gelişini kendinden 2 dakika önce anlamama yardımcı olan parfüm kokusu ilişmişti burnuma.

-Birtanem ne yapıyorsun? Nasılsın?

-Napayım sevgilim ya, evi falan temizledim. Yemek yaptım sonra çıktım sana geldim işte.

-Hmm... ne yaptın bakalım?

-En sevdiğin yemeği yaptım. Mantarlı tavuk sote.

-Off desene birtanem bu akşam sendeyim.

-Ne demek efendim hay, hay.

Bu sözüm üzerine boynuma bir öpücük kondurdu. Tezgaha doğru yönelip bir bardak su doldurdu. Elinin titrediğini fark ettim.

-Birtanem elin niye titriyor senin?

-Anneannem pek iyi değil.

-Durumu kötüleşiyor mu?

-Evet bu sabah iki defa kriz geçirdi. Doktor ile konuştum 5 dakikalığına uğradı. Yani normalde telefonda da söyleyebilirdim ama gelmeyi tercih ettim, yüz yüze konuşmamız daha iyi olur falan dedi.

-Ne dedi peki?

-Ümidi kes bu hafta içerisinde vefat edebilir dedi.

-Üzülme sevgilim bunu sende biliyorsun ki anneannen çok güçlü bir kadın. Bununda üstesinden gelecek.

Bu sözden sonra elimi tutup, ufak bir öpücük kondurdu. Evet ufak olabilir ama benim için kalbime değen saf bir sevgiden başka bir şey değildi.

-İyiki varsın, seni çok seviyorum.

-Bende seni sevgilim, ve hepte var olacağım hayatında.

-Ben bir anneanneme bakayım birtanem.

-Tamam sevgilim.

Su doldurup tezgahta bıraktığı bardağı alıp, mutfaktan çıktı. O sırada raflıkta duran yetişkinler için boyama kitabı gözüme çarptı. Hakan çok severdi bu tarz boyama kitaplarını. Yanında 24'lü kuru boya bulunan kitabı elime almış Hakan'ın boş bıraktığı yerleri doldurmaya çoktan başlamıştım. Renkler ne kadar özgür değil mi? İstedikleri her yerde, her şekilde kullanılabiliyor. Ama bizde renkliyiz hemde gökkuşağı lâkin bunu ne kabul ettirebiliyoruz ne de kullanabiliyoruz. Omuzuma değen el ile irkildim, dalmış olduğum boyama kitabından ayrılmıştım.

-Aşkım korkuttun mu?

-Yok sevgilim dalmıştım öyle.

-Gel dışarı çıkalım anneannem uyudu biraz dinlensin bende hava almış olurum biraz.

-Olur birtanem çıkalım.

-Sen çık ben geliyorum telefonumu alayım.

-Tamam sevgilim kapının önünde bekliyorum.

Evin kapısına cıkmış küçük tabureye oturmuş çoktan ayakkabımı giymişti. Saklambaç oynayan çocuklar kasabanın bir tarafından diğer tarafına koşup duruyordu. Ne güzel saf ve masumlar. O sırada kendimi çoktan o çocukların arasında bulmuş. Elimle gözlerimi kapatmıştım. 10'a kadar saydıktan sonra gözlerimi açar açmaz karşımda Hakan'ı gördüm.

-Ah benim çocuk sevgilim.

-Gülme ya çocukların yanında. Hem ne var canım bir defa oynadıysam.

-Oyna, oyna sende bir çocuksun sonuçta.

-Hayır sensin çocuk.

-Diyorsun.

-Dedim bile.

-İyi o zaman saklanman için sana 1 dakika veriyorum.

-Sen kaşındın.

-Hadi bak başladım. 1, 2, 3.

Hızlıca koşmaya başladım nereye gideceğimi kendiside çok iyi biliyordu. İlk sevgili olduğumuz zamanlar sessiz sakin karşısında kocaman orman olan ufak bir tepeye giderdik. Evet ufaktı ama güneşin doğuşu, batışı o ağaçların gölgesi o kadar güzel görünüyorduki insan bırakın kalkmayı 1 dakika bile olsun ayrılmak istemezdi. Çok geçmeden varmıştım. Güneşin batışına yetişmiş olmama sevinmiştim. Yaklaşık 2~3 dakika sonra Hakan'ın sesini duydum.

-Burda olduğunu biliyorum benim minik sevgilim.

-Sensin minik.

-Her zaman bu numara ile kendini ele vermişsindir.

-Napim ama dayanamıyorum sana.

-Bende sana.

O anda tüm Dünya durmuş, bütün sesleri unutmuştum. Tek duyduğum ses Hakan'ın kalp atış sesiydi. Kiraz dudakları, dudaklarıma değmesi ile göz bebeklerim büyümüştü. Aslına bakarsak sessiz sakin bir yerdi burası. Hakan ile yeni çıkmaya başladığımız zamanlar hep buraya gelir çimenlere uzanırdık. Can çıkar, huy çıkmaz derler ya her zamanki gibi çimlere uzandık. Fakat halen ne elimiz, elimizden ne de dudağımız, dudağımızdan ayrılmıştı...