More than 5 Seconds Of Summer《Dutch 5SOS fanfiction》

Hoofdstuk 50

~ Alexia ~

"Waar zijn mijn grijze hoodie en mijn snapback?!" Schreeuw ik gefrustreerd. Ik ren naar beneden en zoek in de wasmand. Hier ook niet. De waslijn misschien? Ik ren naar buiten. Het is een droge dag maar het is niet erg warm meer. Vandaar dat ik een lange zwarte skinny jeans draag en een witte trui met een zwart kruis erop. Mijn haar zit in een hoge staart. En ik draag mijn rode Allstars. 

In Amerika is het hopelijk niet te warm want dan ga ik echt dood van de hitte. Al hoewel, we komen daar pas in de nacht aan. We blijven slapen in een hotel en daarna gaan we de jongens verrassen. Ik loop het balkon op en mijn hoodie hangt inderdaad aan het rek. Ik gris hem ervan af en loop naar boven naar mijn tas. Nu alleen mijn snapback en mijn tandenborstel nog. Ik ren naar de badkamer, poets mijn tanden en stop de tandenborstel in mijn toilettas. 

Waar zou ik mijn snapback nou gelaten kunnen hebben. Oh wacht hij zat in de tas die beneden ligt. Ik ren naar beneden en pak de tas. Ik neem ook een rol stroopwafels voor de jongens mee want die vonden ze wel lekker. Okay even checken. Onderbroeken en bh's, uh nee. Wel handig om mee te nemen denk ik zomaar. Ik loop naar de kast en pak al mijn ondergoed. Ik druk het boven op mijn tas. Ik heb serieus een probleem. Oke nu de schoenen. Alle vier mijn paren Allstars. Twee hoge, twee lage. Een paar zwarte stiletto's, twee paar sandaaltjes en slippers. Ik pak nog een dikke jas en mijn leren jasje in. Ik trek mijn vest wel aan in het vliegtuig. 

Ik zie Luke's beanie liggen en stop hem nog snel in de tas. Serieus er kan nu niks meer bij. Oké mijn hand tas en mijn portomonnee. Onze ouders hebben op beide rekeningen €200,- gestort. Voor als we een probleem hebben. Zonnebril en oortjes en mijn telefoon natuurlijk. Al mijn bagage zet ik beneden neer. Mijn vader brengt ons met de pick up zodat onze bagage achterin kan. Over een halfuur moeten we Zoë ophalen en dan hebben we twee uur later de vlucht naar Amerika. 

"Pap! Kun je me even helpen met mijn bagage." Schreeuw ik. Ik weet nu al sowieso dat ik moet betalen voor overgewicht. Mijn vader komt de gang in lopen. 

"Jezus, neem je dat allemaal mee?" Vraagt hij en hij kijkt ongeloofwaardig naar mijn koffers. 

"Ja pap. Ik ga nou eenmaal 6 maanden weg." Zeg ik geïrriteerd. Hij knikt alleen maar. Elke keer als ik het over 6 maanden heb wordt hij stil. Hij pakt mijn koffers aan, loopt naar buiten en doet ze in de achterkant van de pick up. 

"Nou dat moet je maar afscheid gaan nemen van je moeder en Evan." Ik knik. Dit is echt het moeilijkste van allemaal. 

"Mam, Evan!" Schreeuw ik en ze komen de woonkamer inlopen.

"Je gaat weg zeker." Zegt mijn moeder met tranen in haar ogen. Ik knik. Ze trekt me in een knuffel en we laten beide onze tranen gaan. Ik ga haar zo erg missen. We staan zeker minuten zo. "Schat, pas goed op jezelf. Doe geen domme dingen en volg je hart. Dan vind je altijd de weg terug naar huis." Fluistert ze. 

"Dankje mam." Fluister ik terug.

"Go and make me proud. Luke is een superlieve jongen en jullie horen bij elkaar." Zegt ze. Ik knik en geef haar nog een laatste knuffel. Dan trek ik me terug. Mijn moeder en ik vegen beide onze tranen weg. Dan kijk ik naar Evan. Ze staat me met tranen in haar ogen aan. Voor een veertien jarige is ze best groot. 

"Hé let goed op pap en mam en veel succes op school. Ik ga je missen, Peterestein." Dat is onze bijnaam voor haar. Ik geef haar een knuffel en trek weer terug. Ik kijk ze beide aan en geef mijn moeder nog snel een knuffel. "Laten we maar naar Lucy gaan." Zeg ik en ik loop achter mijn vader aan naar buiten. Ik ga in de auto zitten. Mijn vader aan de rijderskant. Ik kijk mijn moeder voor de laatste keer aan. We zwaaien naar elkaar tot we uit het zicht zijn. Dit is moeilijker dan verwacht. Mijn vader legt zijn hand op mijn been. Ik kijk hem dankbaar aan. In stilte rijden we naar Lucy's huis.