''Als je het niet wilt moet je daar eerijk over zijn.'' Zegt Oliver zacht en ik knik. ''Ik weet het. Ik wil dat Sander hier zo rustig mogelijk doorheen komt.'' Zeg ik en Oliver knikt. We zijn met Alexander bij de dokter geweest. Hij mag het thuis proberen, deels omdat ik arts ben dus weet wat ik eventueel moet doen. Ik mag als het nodig is sondes geven en alles. Ik zou het doen alleen zodat hij niet in het ziekenhuis hoeft te verblijven. Ik wil hem dat niet aandoen.
Als ik thuis kom van boodschappen zie ik Alexander bij Oliver op de bank liggen. Hij ligt ingewikkeld in dekentjes. Het word wel kouder, maar nu hij zo dun is heeft hij het natuurlijk nog kouder. ''Hij heeft me nog meer verteld. Hij leek wel te breken ofzo. Super zielig. Hij slaapt nu gelukkig wel al een tijdje.'' Zegt Oliver en ik zie de pijn en verdriet in zijn ogen.
Met een zucht ga ik naast ze zitten en haal een hand door zijn haar. ''Het komt wel goed. Het duurt nog even, maar het komt goed.'' Zeg ik zacht en Oliver knikt. ''Ik vind het zo lullig. Hij is zo jong.'' Zegt hij zacht en ik zucht.
Ik kijk op mijn mobiel als ik een mail binnenkrijg. Het is van de dokter. Hij stuurt Alexander door naar iemand in het ziekenhuis om mee te praten. Een plan maken voor de komende periode om te zorgen dat Alexander weer stapje voor stapje normaal zal gaan eten en aan zal komen. ''James eet niet thuis trouwens. Hij heeft een verjaardag.'' Zegt Oliver ineens en ik kijk op. ''Hoe laat?'' ''Ik heb gezegd dat hij 11 uur thuis moet zijn.'' Zegt Oliver en ik knik.
''Morgen heb ik een toets, maar ik heb niet kunnen leren.''
''Je kan de toets niet maken. We moeten naar het ziekenhuis.'' Zeg ik en Alexander kijkt op met grote ogen. De horror in zijn ogen is duidelijk te zien.
''Wat?'' Vraagt hij verbaasd.
''Om een plan te maken voor de komen tijd qua eten en of er misschien nog andere dingen zijn die je nodig hebt.'' Leg ik uit en Alexander kijkt naar Oliver voor hulp die hij niet van hem krijgt.
''Dingen zoals wat?'' Vraagt hij verbaasd en ik haal mijn schouder op. ''Misschien iemand om mee te praten of medicijnen. Niks mis mee.'' Zeg ik en Alexander schud zijn hoofd.
''Dat wil ik niet!'' Roept hij uit en ik zucht zacht en kijk naar Oliver voor hulp die ik wel krijg.
''Lieverd, het is voor je eigen bestwil. We willen dat je snel weer gezond word.'' Zegt Oliver en Alexander schud zijn hoofd met tranen in zijn ogen.
''Sander, niks is nog besloten. We kijken morgen wel wat er gebeurd, ja?'' Vraag ik en Alexander staat op en loopt naar boven. Oliver en ik slaken beide een zucht. Dit word nog een lange weg.
Maar goed, dat is het al zodra je een kind neemt.
En uiteindelijk zal het het allemaal waard zijn.
De gezondheid van onze kinderen zijn het belangrijkste, ook al zullen dingen zoals dit vermoeiend zijn.
-
''Ben je oké, maatje?'' Ik kijk op naar Joey en ik knik met een zucht.
''Ja, het gaat goed.'' Zeg ik zacht en Joey komt tegen over me zitten met een frons. ''Zeker?'' Vraagt hij en ik knik opnieuw. ''Zeg het...'' Zegt Joey en ik rol mijn ogen.
''Ik ben geen klein kind, Joey.''
''Nee, maar ik zie toch dat je even iemand nodig hebt.'' Merkt Joey op en ik gooi mijn pen gefrustreerd weg.
''Godsamme, Joey! Ik ben geen klein kind. Al gaat het niet goed, het komt vanzelf wel goed.'' Zeg ik geïrriteerd en Joey zucht. ''Kijk jou nou...'' Zegt hij en ik zucht diep.
''Ga lekker naar huis man. Lekker naar je mannetjes toe.'' Zegt Joey en ik schud mijn hoofd.
''Nee, zij komen hier heen. Sander heeft over een uur een afspraak om te kijken hoe en wat de komende tijd.'' Zeg ik en Joey fronst. ''Wat is er dan?''
''Fuck... Ik dacht dat ik het je verteld had. Het gaat niet goed met Sander, Jamie is er achter gekomen dat hij op gekke sites zit en zichzelf uithongert en hij is super licht. Het is net een veertje. Het is vreselijk, Jo...'' Vertel ik en Joe kijkt me met grote ogen aan.
''Dat meen je niet? Jeetje gast... Ga dan zeker lekker met ze mee naar huis na de afspraak.'' Zegt Joey en ik knik maar langzaam.
Ik zal mijn hoofd er waarschijnlijk toch niet bij hebben.
''Hoe gaat het nu tussen Oliver en jou?'' ''Het gaat goed. We slapen niet samen en houden nog best afstand. Maar dat is meer van mijn kant. Maar ik wil hem. Ik verlang naar hem, maar ik weet niet...'' Zucht ik en Joey knikt.
''Ik snap het. Stapje voor stapje.'' Zegt hij en ik knik.
''Leon heeft wiet gevonden bij Noah thuis.'' Zegt Joey ineens en ik kijk verbaasd op. ''Meen je niet!? En nu? Heb je Noah gesproken? Is het van haar vriend?'' Vraag ik en Joey haalt zijn schouders op.
''Geen idee man. Ik denk dat ik het nog even aankijk en dan naar Noah ga. Ik wil niet dat mijn kinderen contact hebben met die troep.'' Zegt Joey en ik knik begrijpelijk.
Alexander houd trillend mijn hand vast en ik kus zijn hoofd. ''Dankjewel, papa's.'' Zegt hij zacht en Oliver en ik glimlachen beide. Dat was op het nippertje. De dokter waar we mee praatte wilde hem eigenlijk laten opnemen.
Oliver en ik hebben het met gigantisch veel moeite moeten doen om hem thuis te houden. In onze ogen is dat het beste voor nu. Laat hem het eerst proberen, als dat niet werkt laten we hem opnemen.
En gelukkig is dat nu ook waar Alexander mee akkoord is gegaan. Thank god.
De weg die we gaan wandelen is lang, maar ik weet zeker dat we er wel komen. Met de juiste afspraken en de juiste hulp komen we er wel uit...
''Oliver?'' Oliver kijkt op en knipt het nachtlampje aan.
''Jack?'' Vraagt hij verbaasd.
''Ik... Ik kan niet slapen. Mag ik bij jou?'' Vraag ik stom en ik kan mezelf wel slaan.
Ik voel me gewoon niet lekker, ik wil heel erg hard huilen, ik ben moe en mis mijn Oliver.
Ik mis Oliver die me koosnaampjes geeft en ik die hem koosnaampjes geef. Ik heb Oliver nodig en hij mij. Ook al probeert hij het niet te laten merken, maar ik weet het gewoon.
''Dat is geen vraag. Kom hier.'' Zegt Oliver en hij slaat de dekens voor me open.
Ik haat het dat ik Oliver zo bestraf voor wat hij gedaan heeft. Hij heeft genoeg geleden en ik ook. Oliver neemt automatisch afstand, maar toch kruip ik dicht tegen hem aan. Hij is verbaasd maar slaat toch zijn armen om me heen.
Ik leg mijn hoofd op zijn borst en laat mijn tranen vallen.
''Jack? Huil je nou?'' Vraagt hij verbaasd en hij legt zijn grote hand op mijn wang en kijkt me aan.
''Niet doen. Het is oké. Kom hier.'' Zegt Oliver en hij trekt me dicht tegen hem aan.
Ondanks dat ik me vreselijk voel op het moment, voel ik me zo goed dat ik dicht bij Oliver ben en dat hij me in zijn armen houd.
