Το χρώμα του θανάτου

20

-Καταλαβαίνω. Τι θα έλεγες τώρα να επιστρέψουμε στη σαμάνθα;

-πες μου τι θέλεις να μάθεις.

-τι έγινε; συναντηθήκατε ξανά όπως κανονίσατε;

-Ναι, την άλλη μέρα, και της έδειξα τις φωτογραφίες που της υποσχέθηκα. Τις κοιτούσε και δεν τις χόρταινε, έτσι στο τέλος της χάρισα μερικές. Ξέρω πως τις έβλεπε κάθε μέρα από τότε, ακριβώς όπως έκανα κι εγώ όλα αυτά τα χρόνια, κρυφά βέβαια.

-Και τι ακολούθησε;

-Δείπνο δυο μέρες αργότερα, κι έπειτα κινηματογράφος και τελικά κάναμε σχέση.

-το ήξερες πως ήταν με κάποιον άλλον εδώ και χρόνια;

-στην αρχή όχι, αλλά μετά από λίγο μου το ομολόγησε η ίδια. Έκλαιγε και μου έλεγε πως ήθελε να είναι μαζί μου απλώς δεν είχε μπορέσει ακόμη να του το πει. Ντρεπόταν πολύ γι'αυτό.

-Και τι της απάντησες;

-της είπα πως θα έκανα υπομονή, της έδωσα όσο χρόνο ήθελε, και τη διαβεβαίωσα πως δε με ενδιέφερε η μεγάλη διαφορά ηλικίας που είχαμε. Αρχίσαμε να βγαίνουμε, αν και προσέχαμε όσο μπορούσαμε. Πηγαίναμε για ψώνια, κι όταν δε μας έβλεπε κανείς περνούσαμε λίγο χρόνο πότε στο σπίτι της και πότε στο δικό μου. Μου έδωσε μάλιστα και κλειδί.

Ο γουίλιαμ τινάχτηκε.

-κλειδί από το σπίτι της;

-Ναι, ακριβώς.

-γιατί;

-ήθελε λέει να το έχω μήπως χρειαζόταν κάτι.

-Και τώρα πού είναι αυτό το κλειδί;

Ο καθηγητής ανασήκωσε τους ώμους.

-δεν το χρησιμοποίησα ποτέ, έτσι υποθέτω πως βρίσκεται στο χρηματοκιβώτιό μου.

-δεν είσαι όμως σίγουρος, είσαι;

-όχι.

Είχε αρχίσει να τραυλίζει ελαφρά.

-έχει κωδικό το χρηματοκιβώτιο αυτό;

-φυσικά. Είναι η ημερομηνία γέννησης της Τζουλιέτ.

-Ποιοι τον ξέρουν εκτός από εσένα;

-μα κανείς, ή ίσως η τζέιν, δεν είμαι σίγουρος όμως ούτε και γι'αυτό. Μα την υποψιάζεσαι; Η Τζέιν δεν είναι τόσο σκληρή.

-Ξέρει την αλήθεια;

Ο Πρέστον δεν απάντησε. Κι έτσι ο γουίλιαμ αναγκάστηκε να επαναλάβει την ερώτηση του λίγο πιο δυνατά κι αποφασιστικά.