Το χρώμα του θανάτου

13

Η κρίστι πάρκερ ήταν μια κοπέλα γύρω στα 22. Είχε πολύ χλωμή ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα και φορούσε γυαλιά τα οποία έσπευσε να βγάλει αμέσως μόλις είδε το Γουίλιαμ και να τα κρύψει στη μεγάλη της μαύρη γυαλιστερή τσάντα την οποία αφού την ξεκρέμασε νευρικά από τον ώμο της την ακούμπησε πλάι στην καρέκλα στην οποία της υπέδειξε ο αστυνομικός να καθίσει.

Ήταν ντυμένη από πάνω ως κάτω στα μαύρα. Φορούσε ένα στενό υφασμάτινο παντελόνι, ένα λεπτό επίσης μαύρο πουκάμισο κι από πάνω μια πλεκτή ζακέτα που κούμπωνε μπροστά με κάτι που στο Γουίλιαμ θύμιζε κοχύλι και για κάποιο λόγο δεν του άρεσε καθόλου.

Έπειτα από μια πιο προσεκτική ματιά, όταν έγιναν οι συστάσεις, διαπίστωσε πως το πρόσωπό της ήταν καλυμμένο με πολλά διαδοχικά στρώματα πούδρας και make up και πως είχε ακόμη βάλει στα μάτια της μαύρο μολύβι αιλάινερ και βέβαια την απαραίτητη μάσκαρα. Είδε όμως πως τα χείλη της δεν είχαν ίχνος χρώματος, ούτε κραγιόν ούτε κάτι πιο διακριτικό. Ήταν πολύ λεπτή, τόσο που δεν την κολάκευε καθόλου μάλιστα και έπλεκε και ξέπλεκε νευρικά τα χέρια της γύρω από ένα φουλάρι που κρεμόταν γύρω από το λαιμό της. Κοσμήματα δε φορούσε και γενικά του έδινε την εντύπωση πως ήταν πολύ κουρασμένη κι αναμφίβολα λυπημένη και ταλαιπωρημένη.

-Μπορείς να καθίσεις, της είπε όσο πιο φιλικά μα κι επαγγελματικά μπορούσε.

Εκείνη κούνησε ελαφρά το κεφάλι και κάθισε στην καρέκλα στην οποία λίγο πριν είχε κρεμάσει την τσάντα της.

-αρχικά πρέπει να σου εκφράσω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια για την αδερφή σου. Αυτό που έγινε είναι αναμφίβολα πολύ θλιβερό άσχημο και προφανώς άδικο.

Όσο της μιλούσε εκείνη είχε χαμηλώσει τα μάτια της αλλά είχε γνέψει σε αναγνώριση όσων της έλεγε.

-δε μπορώ να το πιστέψω αυτό, είπε όταν εκείνος σταμάτησε να μιλάει.

Η φωνή της ήταν βαθιά και βραχνή κι αυτό τον ξάφνιασε για κάποιο λόγο. Άθελά του άρχισε να αναρωτιέται πώς να ήταν η φωνή της σαμάνθας. Θα στοιχημάτιζε πως και οι δυο αδερφές είχαν λεπτές απαλές φωνές... μα τι σκεφτόταν τώρα...

-Καταλαβαίνω, θα πρέπει να σοκαρίστηκες πάρα πολύ.

-Φοβάμαι πως η λέξη σοκ είναι λίγη, ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει πως έχασα τη μικρή μου αδερφή.

Μιλούσε σιγά αλλά πειστικά κι έντονα κι ο τόνος της είχε κάτι απροσδιόριστα σαγηνευτικό. Ω να πάρει, να τι του έκανε εκείνο το αναθεματισμένο το κρασί. Δεν έπρεπε να ξαναπιεί για κάμποσες μέρες.