Το χρώμα του θανάτου

7

-Σήμερα κάπως μου τα λες τα πράγματα, κάπως μπερδεμένα.

-Περίμενε να ακούσεις πρώτα αυτά που θέλω να σου πω και θα καταλάβεις.

-Καλά λοιπόν.

-Το άρωμα αυτό δεν ανήκει στη σαμάνθα. Βρήκαμε όλα της τα καλλυντικά, και ήταν πάρα πολλά. Ένα σωρό νεσεσερ και διάφορα άλλα τσαντάκια... τέλος πάντων, αυτό το άρωμα δεν το χρησιμοποιούσε λογικά η ίδια. Γενικά όμως, δεν είναι κοριτσίστικο.

-τι θες να πεις;

-Είναι βαρύ. Ψάχνουμε να δούμε ποιο ακριβώς είναι.

-πολύ ωραία. Και τι άλλο είχε μέσα το σακουλάκι;

-μια φωτογραφία της ρόουζ μπάρτον, χιλιοσκισμένη.

-Τι;

Σηκώθηκε κι άρχισε να ντύνεται. Ο χρόνος του στο σπίτι είχε τελειώσει για την ώρα.

-Ναι, αυτό ακριβώς.

-πες μου για τη φωτογραφία.

-δεν είναι πρόσφατη, αυτό είναι σίγουρο. Η γυναίκα από ο,τι μπορώ να πω ήταν αρκετά πιο νέα εδώ. Υποθέτω πως τραβήχθηκε για κάποια επίσημη περίσταση.

-σωστά, ίσως για κάποια δική της έκθεση, ή για ένα γκαλά άλλου καλλιτέχνη.

-Πολύ πιθανό. Κι επειδή ξέρω τι θα μου ζητήσεις, αυτό που θέλεις γίνεται ήδη.

-χαίρομαι, πρέπει να δούμε προσεκτικά αυτή τη φωτογραφία, πολύ προσεκτικά.

-Ξέρεις τι πρόβλημα ακριβώς έχει η Ρόουζ μπάρτον;

-δεν ξέρω λεπτομέρειες, ελπίζω όμως πως θα έχω μια σαφέστερη εικόνα πριν το βράδυ. Υπάρχει κάτι άλλο;

-όχι, δε νομίζω αλλά θα είμαστε σε επαφή.

Ο Γουίλλιαμ τον ευχαρίστησε και έριξε το κινητό στην τσάντα όπου είχε ήδη τοποθετηθεί το λάπτοπ του. Ήταν ώρα να επιστρέψει στο γραφείο. Ο Μάρτιν σκοτ δε θα αργούσε να εμφανισθεί, και σίγουρα θα μιλούσε μια δυο φορές ακόμη με τη λόρι για μερικά άλλα στοιχεία.

Όταν τελικά έφτασε στο γραφείο είδε με ανακούφιση πως έμενε ακόμη κάμποση ώρα ως τον ερχομό του Μάρτιν. Βολεύτηκε λοιπόν στη θέση του, άνοιξε πάλι το λάπτοπ κι άρχισε να ψάχνει στα εισερχόμενα για τα μηνύματα της λόρι τα οποία δεν είχε διαβάσει ακόμη

Τον πρόλαβε όμως το τηλέφωνο που χτύπησε για άλλη μια φορά.

-ήρθες; Μπράβο, πολύ χαίρομαι..

Η φωνή της λόρι ακούστηκε απόμακρη κι ανακατεμένη με άλλους ήχους που έφταναν από το βάθος του σπιτιού.

-ήρθα, κι έχω δουλειά...

-ναι το ξέρω, μην αρχίζεις. Έχω νέα.

-Κι εγώ, έμαθες για το σακουλάκι με το άρωμα και τη φωτογραφία;

-όχι, ποιο σακουλάκι;

Άρχισε να της λέει για τη συνομιλία του με το Ντικ.

-παράξενα πράγματα αλήθεια. Πρώτα το φόρεμα και τώρα αυτό. Τέλος

πάντων, θα μάθουμε τι γίνεται. Εγώ όμως σε πήρα για να σου πω κάτι άλλο.

-Σαν τι;

-Βρήκαμε την ταυτότητα του συνοδού της.

-Επιτέλους, καιρός ήταν. Ποιος είναι;

-δε θα το πιστέψεις αυτό που θα σου πω.

-αργείς, Λόρι.

-Πολύ καλά. Τον λένε Κόλιν πρέστον.

Ο γουίλλιαμ άρχισε να χτυπάει ρυθμικά τα δάκτυλά του πάνω στην επιφάνεια του γραφείου του προσπαθώντας να σκεφθεί.

-τι έγινε; Το αναγνωρίζεις αυτό το όνομα;

-όχι. Ποιος είναι;

-το ήξερα. Έτσι λοιπόν χρειάζεσαι και πάλι τη βοήθειά μου.

-Το παρακάνεις. Μπορώ και μόνος μου να μάθω περισσότερα γι'αυτόν.

-δε χρειάζεται, σου έστειλα τις πρώτες πληροφορίες ήδη.

Ο αναστεναγμός ανακούφισης που βγήκε από τα χείλη του ήταν γνήσιος και βαθύς.

-Μπράβο, είσαι η καλύτερη.

-Ναι ναι, τέλος πάντων, ένα θα σου πω πριν σε αποχαιρετίσω, ο άνθρωπος αυτός διδάσκει στο πανεπιστήμιο που σπούδαζε η σαμάνθα.

Το κλικ από την άλλη πλευρά της γραμμής τον ενημέρωσε πως η λόρι δεν ήταν πια εκεί.

Ξαφνικά ήθελε χρόνο να σκεφθεί μα δεν τον είχε. Ήθελε να κάνει μια μεγάλη βόλτα ακούγοντας μια σονάτα για βιολί και πιάνο αλλά ήξερε πως δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα να κάνει κάτι τέτοιο. Ο μάρτιν σκοτ θα ήταν εκεί από λεπτό σε λεπτό.

Αμήχανα πέρασε τα χέρια μέσα από τα μαλλιά του προσπαθώντας να καταλάβει τι του είχε πει η Λόρι. Οι πληροφορίες πύκνωναν ανησυχητικά κι εκείνος δεν προλάβαινε να τις ταξινομήσει. Αφού σκέφθηκε για λίγο κατέληξε τελικά στο συμπέρασμα πως εκείνο το βράδυ παρά την κούραση του θα αργούσε πολύ να πάει για ύπνο. Αφού δε θα είχε κοντά του την ΈΛεν θα του έκανε συντροφιά το λάπτοπ και το σημειωματάριό του.

Ανακουφισμένος με αυτή του την απόφαση κάρφωσε τα μάτια στην οθόνη του υπολογιστή και περίμενε.